Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Hij zet een stap vooruit. Of terug?
22 mei is mijn relatie overgegaan. Ongeveer een week geleden hebben ik en mijn ex het hierover gehad. Ik kreeg gisteren bericht van mijn ex, dat hij erover twijfelde om misschien nog een keer af te spreken. Het gesprek dat we hebben gehad, heeft hem aan het denken gezet. Hoe en wat weet hij niet precies, want zijn gevoel is nog steeds weg, maar toch twijfelt hij. Hij wil misschien gaan ontdekken of het gevoel terug kan komen.
Ik heb de kans aangegrepen. Ik kan ook niet anders. Als ik nee zou zeggen hierop, zou ik daar altijd spijt van hebben. Toch zijn er een hele hoop vragen: Twijfel? Dus misschien wil hij toch niet afspreken? Maar als zijn gevoel nog steeds weg is, waarom twijfelt hij dan nog? Wat is dat dan precies?
Ik heb de eerste vraag met hem besproken. Hij twijfelde inderdaad, dus misschien zou het resultaat zijn dat we dan niet afspraken. Hoewel ik heeeeeeeeeeeeel graag een kans wil, kan ik niet hopen op een misschien van een misschien. Het is al onduidelijk of zijn gevoel terug kan komen, laat staan dat ik kan wachten op de keuze of hij die kans een kans biedt.
Ik heb het naar hem toe vergeleken met een kind dat de hele dag naar een zak snoep kijkt, waar hij niet aan mag zitten. Niet alleen is onduidelijk WANNEER hij een snoepje krijgt, maar misschien krijgt hij ook wel NIETS. Dan heeft het kind de hele dag onterecht gehoopt op een snoepje. Wat valt er überhaupt te verliezen, heb ik gezegd? Mocht er niets veranderen na die dag, dan is er niets veranderd. Hierna veranderde de misschien in een ja. Hoewel er nog geen datum is, heb ik weer een (ienieienieieniemienie) kans.
De tweede vraag kon hij niet beantwoorden. Ik denk dat hij het zelf ook niet zo goed weet. Ik ben iemand die alles compleet overdenkt. Hij is daarin wat simpeler. Soms vind ik het lastig hem daarin te volgen. Wat denkt hij dan precies? Wat is zijn overweging dan?
Ik voel op dit moment alles. Verdriet, blijheid, schuldig, hoop, maar ook vooral angst, omdat ik weer iets te verliezen heb. Ik ben blij dat er een fragmentkans is. Ik voel me schuldig naar vrienden die me al die tijd hebben opgevangen. Ik weet dat ze het me zouden gunnen, maar ik vind het toch niet helemaal eerlijk naar hun toe. Ben ik ook niet gewoon dom en blond? Over is over, toch? Ik heb nu bijna een maand verdriet gehad. Ik wil zo graag terug, maar kan dat nog wel?
Ongelooflijk dat al mijn verdriet, hoop en verlangens naar het herstellen van de relatie nu omslaan in hele andere gevoelens, die juist het herstellen van de relatie bemoeilijken. (En ik heb nog niet eens een echte kans op het herstellen van de relatie.)
Hoewel ik misschien krijg wat ik hoopte en daar nog steeds heel blij mee ben, vraag ik me af of ik er wel goed aan doe. Ik kan niet eens plaatsen wat er niet goed aan is. Ik ben bang om opnieuw te beginnen, opnieuw teleurgesteld te worden en opnieuw te starten met liefdesverdriet, denk ik. Ik heb het ook nog aan niemand verteld: Wil het ook niet aan mijn omgeving vertellen. Ik ben bang voor negatieve reacties. Hoewel ze het me gunnen, willen ze me niet gekwetst zien. Wat zouden jullie doen?
Wat denken jullie?
Wat vinden jullie?
Is het tijd voor een wakeup-call of zouden jullie net zoals ik de gok nemen?
- EverydayOneStep's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@EverydayOneStep
Ik zou zekere de gok nemen, het is nu een maand uit.
Het is iets wat je toch niet uit je hoofd kunt zetten.
Als het tegenvalt krijg je er een deksel op je neusje bij.
En dat is dan gelijk een antwoord ook.
Twijfel is vaak funest in een relatie.
Jij mist hem erg en zijn gevoel is weg.
Jij zit vol met het verliefdheidsgevoel en hij niet.
Toch zou ik de gok wagen! Neem die stap!
Dan weet je zeker hoe het zit.
Veel sterkte!
Ik geloof zelf niet meer in de kans
Hallo hetlevenismooi,
Dankjewel voor je reactie. Wat fijn dat je eigenlijk zegt dat ik de gok moet nemen, maar ook zegt dat het misschien een teleurstelling kan worden. Heel eerlijk en dat vind ik fijn.
Tot nu toe doet hij niet echt zijn best om iets te plannen. Hij heeft op dit moment echt 'een keertje, we zien wel'-houding. Begrijpelijk, want voor hem is het natuurlijk niet zo belangrijk als dat het voor mij voelt. Ik denk niet dat dit hem wordt, maar wie weet. En dat is dan ook mijn antwoord.
Groetjes!
Hoi EverydayOneStep
Hoi OneStepAtTheTime,
Ik snap wel ongeveer wat je bedoelt, dat je die ieniemienie kans die er is niet voorbij wil laten gaan, en later niet met spijt wil zitten om de dingen die je niet gedaan hebt. Toch denk ik dat het belangrijk is om hoop en verwachting weer uit elkaar te halen (Zie ook Kroegtijgers reacties). Je hoopt dat het weer goed komt, je hoopt dat de kleine kans die je hebt ook werkelijkheid wordt. Maar verwacht je dat ook? Durf je daar antwoord op te geven? En als het antwoord 'nee' is, dan nog hoeft dat niet te betekenen dat je niet met hem afspreekt, hoor. Maar dan heb je je verwachtingen iets getemperd.
De kunst bij dit soort zaakjes is jezelf te gaan snappen. Jij bent bang dat je allemaal dingen fout gedaan hebt, en je ziet bij jezelf best wel welke problemen er zijn. Maar je zit ook met je omgeving waarnaar je dit eigenlijk niet durft te zeggen omdat je bang bent dat ze negatief reageren of je het niet helemaal eerlijk vind naar hun toe.........
Ik zou zeggen: meid.... trek je niet zo veel van anderen aan. Doe wat je zelf goed dunkt, praat er over, denk er over, en neem dan een beslissing er over. JIJ. En over die beslissing ben je eigenlijk niemand verantwoording schuldig. Maar jij dacht dat het goed was, en daarom heb je het gedaan.
Hetzelfde patroontje zie ik eigenlijk een beetje terug bij het denken dat jij van alles fout deed in je relatie, en daardoor schuld hebt aan het uitgaan van juliie relatie. Hoewel dat 'absoluut waar' is (maar hij heeft er waarschijnlijk ook een aandeel in), zou ik ook daar niet al te zwaar aan tillen. Je deed immers je best, je bent niet bewust bezig geweest jullie relatie te ondermijnen? Toch? Dus is er in mijn ogen niet zoveel sprake van schuld. Maar meer sprake van 'de moeilijkheden die je ondervind om twee persoonlijkheden met elkaar te laten samenleven'. Geen schuld, wel verantwoordelijkheid, wel een spanning tussen jij die zichzelf moet zijn en hij die zichzelf moet zijn, en samen proberen er iets van te maken.
De vraag die je je kan stellen is niet zozeer of jij schuld hebt, de vraag is waarom jij denkt dat dingen tussen jullie moeilijk gingen lopen. De vraag die je je moet stellen is niet zozeer of je hem wilt zien, terwijl je gevuld bent van hoop, de vraag is of je hem wilt zien als je een steviger verwachting uitspreekt hoe jullie verder kunnen.
Ik geloof dus dat ik je twee dingetjes zeg: Trek je niet zoveel aan van anderen. Baseer je plannen op verwachtingen, niet op hoop. Denk na. Praat met mensen. Kijk wat je zelf wilt. Denk na. En doe dan wat je zelf wilt.
Heel veel sterkte!
Waterman
Geen enkele houvast
Dankjewel voor je reactie. Op dit moment is het echt hoop, geen verwachting om weer samen te komen. Ik heb vooral de verwachting dat we wel een leuke dag gaan hebben. Ik heb ook de verwachting dat hij zich in ieder geval inzet voor het plannen van die dag, maar die verwachting laat hij tot nu toe afweten terwijl ik het op zich een reële verwachting vind.
Op dit moment is mijn verwerkingsproces gestopt: Ik ben niet megaverdrietig, maar ik ben ook niet blij. Ik vind het niet erg om zo even te blijven, maar ik kan niet 'een keer' in juli of augustus 'misschien' 'een keer' afspreken, 'misschien'. Dat trek ik niet, ik wil dat niet. Ik kan dat niet. Op dit moment heb ik ook echt het gevoel van: Laat maar. Ik wil niet naar zijn pijpen dansen, als er niet echt inzet is vanuit zijn kant voor de belofte die hij heeft gemaakt. Dan weet ik dat ik sowieso teleurgesteld word: Als hij het echt een kans wilde geven, zou hij daar wel moeite instoppen, toch? Het is ook een stukje wederzijds respect, vind ik dan. Je hoeft geen relatie te hebben, om dat naar elkaar te tonen. Ik voel me een beetje machteloos, denk ik. Hij heeft nu de touwtjes in handen en hij biedt me geen enkele houvast.
Ik vroeg me trouwens nog af wat je precies hiermee bedoelde. Ik vind het lastig te begrijpen:
"De vraag die je je kan stellen is niet zozeer of jij schuld hebt, de vraag is waarom jij denkt dat dingen tussen jullie moeilijk gingen lopen. De vraag die je je moet stellen is niet zozeer of je hem wilt zien, terwijl je gevuld bent van hoop, de vraag is of je hem wilt zien als je een steviger verwachting uitspreekt hoe jullie verder kunnen."
Groetjes
Hoi OneStep
Ik vroeg me trouwens nog af wat je precies hiermee bedoelde. Ik vind het lastig te begrijpen:
Ik probeer misschien wat heel veel in een enkel zinnetje te zeggen. Ik zal proberen het wat beter uit te leggen.
Ik probeer hier twee dingen te zeggen. Het eerste gaat over schuld. Ik denk niet dat je uit moet gaan van de SCHULD die jij hebt aan het opbreken van jullie relatie. Schuld is een heel zwaar soort emotie, en daar moet je in mijn ogen altijd voorzichtig mee zijn. Het gaat meestal niet om wie er schuld heeft, maar meestal gaat het er om er achter te komen WAAROM het tussen jullie niet loopt. Welke eigenschappen van hem maken het jou moeilijk om hiermee door te gaan. Welke eigenschappen van jou maken het hem moeilijk hiermee door te gaan. Zijn dat slechte eigenschappen? Verander ze dan, als dat lukt. Of zijn dat gewoon eigenschappen, waar hij niet mee om kan gaan? Dan wordt het ingewikkelder om ze te veranderen. Maar probeer het ietsje minder normatief, ietsje minder 'afkeurend richting jezelf' te zijn. Probeer het beschouwender te zien, waarom lukt het minder goed tussen ons? Probeer weg te blijven van de schuldvraag, en trek de schuld niet te snel naar jezelf toe. Pas dus op te zeggen dat JIJ schuldig bent aan het opbreken van jullie relatie. Probeer op zijn minst de schuld van beiden te zien. Maar pas op met schuld. Probeer het aandeel van beiden te zien, en probeer dat te zien als 'onverenigbare eigenschappen'. Niet als schuld. Schuld is een heel moeilijke emotie......
Tweede zaakje wat ik aanroer is dat ik probeer je te waarschuwen voor hoop die nergens op gebaseerd is. Dus jouw hoop dat het wel goed komt, zonder dat daar aanwijzingen voor zijn. Valse hoop. Dus pas op met hem ontmoeten als je je baseert op valse hoop. Probeer iets steviger te komen te staan. Spreek je verwachting uit. Hoe gaat dit verder? Waarop is dat gebaseerd? Waarom denk je dat? Dus maak je verwachting iets gefundeerder dan alleen maar hoop. Daarmee voorkom je dat je gaat HOPEN dat alles goed komt, maar eigenlijk moet VERWACHTEN dat het nog een heel moeilijk paadje wordt. Temper je hoop een beetje, baseer je op iets steviger fundamenten. En dan kan je een betere keuze maken of je hem wel op korte termijn wilt zien....
Ik hoop dat ik het hiermee iets duidelijker heb gemaakt, wat ik bedoel.
Nogmaals heel veel sterkte.
Waterman