Hi, dank je wel voor je reactie. Ja, verwarrend, als ik zo terug lees begrijp ik dat het zo overkomt.
In 2016 gaf ze aan alleen verder te willen, ons dochtertje was toen nog maar 10 maanden oud. Omdat ze behoorlijk overspannen was, spraken we af dat ze eerst psychologische hulp ging zoeken om weer 'fris en helder' te kunnen denken en dan pas zo'n ingrijpende beslissing te nemen. Dat deed ze. Eind december voelde ze zich weer helemaal goed zei ze en wilde ze graag weer samen verder. In 2017 dus weer 'normaal' verder gegaan, dat duurde helaas maar 2 maanden. Toen wilde ze toch weer alleen verder. Gedurende de hele relatie (in totaal 8 jaar) heeft ze vaak gelogen, vrijwel altijd gingen die leugens over andere jongens. Het 'liegen' is dus niet om mij niet onnodig pijn te doen...

In de rest van het jaar 2017 woonden we nog onder 1 dak. Dat bedoelde ik met 'fysiek' nog niet uit elkaar. Ze kon geen andere woning vinden, die kreeg ze pas eind van het jaar. We hebben in 2017 nog veel samen gedaan, dagjes weg, we hadden het ook best leuk, zoals 'normaal'. Geen intimiteit, dus meer als broer-zus eigenlijk, maar dat vond ik logisch. We hadden ook nooit ruzies.

Je hebt gelijk, we zijn (officieel gescheiden enz sinds december 2017) uit elkaar en ze woont sinds december 2017 ook in haar eigen huis. Dus wat we beide doen, moeten we zelf weten. We hoeven elkaar geen verantwoording te geven maar juist omdat we beide de verstandhouding met elkaar in tact willen houden (voor ons dochtertje) willen we elkaar ook niet pijn doen of kwetsen. Ze gaf ook continue aan totaal geen relatie-plannen te hebben, daar geen tijd voor te hebben en ook helemaal geen zin in.
Wat ze nu heeft gedaan, is contact zoeken met haar laatste 'ex' , waar ze enorm nare ervaringen mee heeft op relatievlak. En daar ook intiem/close contact mee heeft weer. Dat dat pijn doet, juist met die jongen, begrijp je? En daar loog ze ook weer over, pas later kwam weer de waarheid boven tafel.

Kijk: natuurlijk doet dat pijn. Zo lang zijn we nog niet echt 'uit elkaar'. Mentaal ben je nog best wel een 'team' geweest, we hielpen elkaar nog met van alles en de band die je hebt samen is niet zomaar weg natuurlijk. Maar dit raakte me zo hard, dat ik nu koeltjes, afstandelijk en zakelijk ben. Alleen contact over de kleine. En ja, ik richt me volledig op mijn kinderen hoor, zeker wel! Ik schrijf dit hier, omdat ik elk advies hoe ik hier het beste mee kan omgaan, goed kan gebruiken. Ik weet het niet namelijk. Waarom doet het zeer? Ik zou haar niet meer 'terug' willen hoor, dat is wel klaar. Maar hoe lang blijft het pijn doen, die gedachte van haar samen met hem op onze 'oude bank' daar... het laat me niet los.
Het is makkelijk gezegd 'los laten, komt wel goed, pijn gaat minder worden, je bent emotioneel nog niet los van haar' enz enz... maar het doet wel iets met mijn 'houding' naar de moeder van mijn dochter.. snap je?

Dank je wel voor je reactie in ieder geval, we gaan het zien allemaal.