Wat fijn dat je een reactie hebt geplaatst.
Ik was al heel blij dat ik gister deze site vond waar je met lotgenoten erover kan praten, want eerlijk gezegd heb ik geen zin om mn vrienden hiermee lastig te vallen, die hebben nl. allemaal hun oordeel al klaar omdat et dus al langer niet zo lekker ging.

Op dit moment kan ik helaas nog nergens heen mn moeder is geremigreerd en mn vader leeft niet meer. Gelukkig heeft de vriend van een vriendin zijn kamer aangeboden, hij wilde deze toch gaan opzeggen, maar daar kan ik pas vanaf eind van de maand in.
Tegen die tijd is het al 2 maanden uit.
Dit is ook voor tijdelijk tot ik zelf wat vindt.

Ik ben nu vooral erg vedrietig omdat ik niet goed met deze situatie om kan gaan en omdat ik hem dus nog dagelijks zie, daarnaast houd ik nog net zoveel van hem als toen ik hem leerde kennen. Helaas zit het gevoel wel goed maar alleen liefde is niet genoeg in een relatie, heb ik gemerkt.

Ik mis hem gigantisch terwijl we samen nog in 1 huis zitten. Maar het feit dat ik hem niet meer kan vastpakken of tegen hem kan gaan liggen maakt het zo moeilijk. Ik hoop echt dat mijn leven weer leuk kan worden maar ik zie het nu echt nog somber in.

Ik hoop maar dat wanneer ik hier weg ben dat ik dan ook zo snel alweer mn leven kan oppakken. Want dit doet echt vreselijk veel pijn, ik heb er echt letterlijk pijn in mn buik van.

Bedankt voor je reactie het doet me goed om er met iemand over te pratendie weet wat je doormaakt.

Groetjes,
Quiche

sinds een week heb ik besloten dat ik tijdelijk op de kamer ga zitten van de vrioend van een vriendin van me. Maar daar kan ik pas vanaf eind deze maand intrekken, helaas moet ik dus nog even wachten en nog even volhouden!
Maar het is wel heel moeilijk, heb een zwaar weekend achter de rug en heb vandaag vrij genomen omdat ik echt niet in staat was te werken.
Op het moment ben ik letterlijk ziek van verdriet, heb een knoop in mn maag en voel me al een paar dagen behoorlijk misselijk, terwijl ik bijna niks eet omdat ik het niet weg krijg van de misselijkheid.

Wel heb ik vanmiddag maar vast mn vakantie geboekt!
We zouden eigenlijk samen gaan naar curacao omdat ik daar familie heb wonen en mn moeder 1,5 jaar geleden voorgoed terug is gegaan. Het was heel dubbel aan de ene kant voelde het raar om alleen voor mezelf te boeken en niet voor 2 terwijl we samen zouden gaan.
Aan de andere kant is het voor mij ook een familie bezoek en een bewijs dat ik best nog dingen kan ondernemen zonder hem en dat ik hem ook niet nodig heb.

Daar voelde ik me dus even goed bij, tot de avond viel, toen werd het weer minder.

Normaal gesproken ben ik een heel sterk persoon maar dit valt me echt behoorlijk zwaar.
Hij was mn eerste echte liefde en dat gevoel heb ik nog steeds heel diep zitten. Helaal verloopt de realtie alleen een beetje stroef, stiekem hoop ik dat we elkaar misschien over een jaar of langer weer ontmoeten en dat we dan allebei weten dat we toch niet zonder elkaar kunnen. Maar in werkelijkheid loopt het zelden zo af....

Tnx voor je reactie!
groetjes,
Quiche

Hoi bunnyola,

8 jaar is niet niks! Wij hadden gelukkig niet zoveel gezamelijke vrienden, maar gingen wel naar dezelfde sportschool waar we gezamelijke kennissen hadden. Ik hebtoen ook maar besloten om daar niet meer te gaan sporten, hij wel. toevallig zei hij van de week nog dat iedereen wel vroeg waar k was en dat ze niet wilde geloven dat het uit was tussen ons enzo.
Ik ben blij dat ik daar nietmee hoef te dealen.

Wat ik wel vreemd vind is dat jou ex na al die tijd helemaal geen contact met je wil. Dat is heel vervelend vooral omdat je met zoveel vragen zit.
Ik persoonlijk hoopte nog dat het goed zou komen, maar als je mn laatste blog leest (het is echt over) weet ik nu dat dt niet mer zal gebeuren.
Ik moest het gewoon uit zijn mond horen om verder te kunnen. Ik ben nu anderhalve week verder en moet zeggen dat het me meevalt. Alsof ik het nu echt kan afsluiten, ik ben er een paar dagen behoorlijk vanslag van geweest maar het voelde ook als een opluchting.
Zondag heb ik nog wat van mn spullen weggehaald daar, en hem dus ook weer gezien en gesproken, en ik moet zeggen dat het me een stuk makkelijker afgaat.

Misschien kun je hem een mail sturen met je vragen en het verzoek of hij aub antwoord wil geven zodat jij het ook kan afsluiten en verder kan met je leven. Let er wel op dat je niet gaat smeken om bij je terug te komen. ik denk eerlijk gezegd dat dat er ook niet inzit maar leg wel uit dat je na al die jaren op zn minst een goede uitleg verdient.

Helaas moet je toch alleen verder, ik weet dat het rot klinkt. En ik moet zeggen dat ik er ook echt nog niet helemaal overheen ben en het echt geaccepteerd heb, maar ik weet nu dat k echt verder moet zonder hem.

Ik hoop dat je hier wat mee kan.

In ieder geval een dikke knuffel en sterkte!
Quiche