Beste Pinda020,

Wat Bachelor hierboven neerschrijft is helemaal waar; kies voor jezelf, probeer voor je geest te halen WAT ze allemaal wel niet doet en heeft gedaan met dat vriendje. De eerstvolgende keer dat je haar ziet, zal je haar met andere ogen aankijken. Misschien wil je het wel niet weten, of wil je er zelfs niet aan denken maar het is goed om die waarheid onder ogen te zien. Hou jezelf niet voor de gek met de gedachte dat daar nog een lief, aardig en onschuldig meisje tegenover je zit (of met je praat)!

Het is moeilijk om zulke "beelden" voor de geest te halen en het doet ook verdomde pijn maar het heeft mij geholpen, het gaf mij elkeer weer die klap in het gezicht die ik nodig had wanneer ik mijn ex zag. Even wakker worden, terugkeren naar de realiteit. Het is niet meer zoals vroeger, het wordt niet meer zoals vroeger! Daar is te veel voor gebeurd.

Wees geen veilige haven voor haar...zodra de storm geluwd is vaart ze weer uit...

Sterkte en probeer er hoe dan ook een aangenaam weekend van te maken!

Wesley

Ach ja, het is een jaar geleden, maar op verwerkingstijd kan je echt geen regel plakken hoor, zovan, zolang mag het duren en dan niet meer. Maar kvind het wel rot voor je, dat je je nog steeds zo kwetsbaar voelt. Tis allemaal wat, dat ldvd. Sterkte lieve pinda!!

Daph

Ik snap al die dingen die jullie zeggen , maar ik vindt het gewoon erg moeilijk nog steeds het is bijna een jaar geleden dat ze is verhuisd maar op intiem vlak is het korter.
Een sociaal leven tja dat heb ik simpelweg niet , de reden daarvoor is dat ik vroeger wel "vrienden" had die bij ons over de vloer kwamen en dan waren het mensen die ik van kleins af aan al kon ik kon altijd goed met ze praten en ze accepteerden het ook dat we 2 vrouwen in een relatie waren niet wetend dat ze niet voor mij kwamen maar om haar in te palmen zo hadden ze vaak voor ruzies tussen mij en m'n ex veroorzaakt.
Als ik dan zei goh die en die ziet er goed uit dan maakte hun er weer van dat er meer achter zat , ze geloofde me gewoon niet ik bedoel als ik iemand anders had gewild dan was ik niet zo lang gebleven.
ik heb ook vaak tegen m'n zogenaamde vrienden gezegd "ik heb meer respect voor je als je in m'n gezicht zegt dat je achter m'n vriendin aanzit en haar probeert te krijgen dan dat je schijnheilig gaat lopen doen" het werd dan altijd afgedaan als doe niet zo raar ik zal dat nooit doen je kent me toch bla bla bla.
Het moment dat ze te horen kreeg dat ze het huisje had gehad , zag ze dat ik boos was omdat ze toch getekend had dus belt ze die zogenaamde vriend van me op om te vragen wat moet ik doen zegt hij doodleuk "hoelang wil je nog doorgaan" het zou niet mijn antwoord zijn als zijn vriendin het aan mij zou vragen als ik weet hoe gek diegene op haar is snap je. Terwijl je weet dat ze makkelijk te beinvloeden is.
Het moment dat ze de sleutels kreeg was er geen hond die haar hielp nee daar was ik weer, spullen verhuizen Niemand ik weer.
Ze werd wel elke dag en nacht gebeld door die zogenaamde vrienden van mij dat als ze hulp nodig heeft zij hun altijd kan bellen maakt niet uit hoelaat of wanneer.
1x wordt ik gebeld om te vragen hoe het gaat , ik zeg niet goed natuurlijk had ook financieel veel problemen dreigde zelfs m'n huisje kwijt te raken zegt ie doodleuk als je je huisje dreigt kwijt te raken bel me dan dan doen we snel woningruil dan hebben ik en m'n vriendin en kind een groter huis. Bedankt en tot ziens.
Wat voor mensen zijn dat je groeit samen op en dan krijg je dit , ik heb altijd voor ze klaargestaan als hun in de stront zaten en nu kon ik gewoon doodvallen.
Ze belden me ex midden in de nacht om te vragen of ze uit was of uitging als ze dan uitging dan waren hun er ook terwijl de vrouwtjes van hun gewoon thuis zaten met de kids.
Vragen ze aan haar wat er met mij aan de hand is ik bel ze niet meer en toen ze wisten dat het uit was tussen haar en die "collega" was het van ja ze heeft het er erg moeilijk mee, nee ik heb het makkelijk.
het probleem was gewoon heel simpel ik ben het best bewaard geheim gebleven voor de buitenwereld niemand op haar werk en sommige van haar vrienden wisten niet dat wij een relatie hadden behalve die "collega" tja ze kan daar haar ei kwijt over wat ik allemaal niet fout doe maar niemand wist wat zei allemaal met mij deed.
Ook haar familie ziet mij als een gewone vriendin meer niet (ze wisten wel dat wij een relatie hadden) waarom ze mij nooit gemogen hebben is mij een raadsel als er wat was stond ik daar maar ze zien me liever gaan dan komen heb dit altijd tegen haar gezegd en dan zei ze ik doe wat ik wil niet omdat hun het zeggen ja vast. Blijkbaar heeft ze zich er altijd voor geschaamd en zegt ze ja ik weet niet of ik een relatie met een vrouw wil what the F... 14 jaar volgens mij weet je dan wel dondersgoed wat je wil maar durft het niet naar buiten te brengen.
Terwijl als we op visite waren bij mijn "vrienden" dan hing ze om me heen omdat ze bang was dat het buurmeisje er met mij vandoor zou gaan die had wel eens voor de grap een opmerking gemaakt van "zou wel eens willen weten waarom ze zolang bij je blijft, ga je ff mee naar boven" puur als grap, ook als we bij mijn familie waren dan moest ze me altijd vasthouden zoenen enz. enz. ook als we gewoon buiten liepen dan hield ze me vast in winkels zoenen bla bla bla. totdat haar collega's wat meer met haar omgingen buiten het werk om ja toen was het oppassen geblazen natuurlijk in welke buurt stad straat we waren , ze zei het niet maar kon het wel heel goed merken.
En als ik haar dan geen zoen wilde geven in een winkel omdat ik iets voor haar had gekocht dan was het hek van de dam.
Ik heb haar altijd gezegd je bent wie je bent als mensen het niet accepteren dan is dat hun probleem, als dat je echte vrienden zijn dan maakt het hun niets uit met wie je gaat ze hoorde het altijd aan en zei je hebt gelijk maar ja ze is altijd een persoon geweest die het van meerdere moest horen maar ja met wie kan je erover praten als niemand het weet behalve die "collega" die zelf verliefd op haar was. haar moeder had eens tegen haar gezegd toen ik het een keer zat was en erover dacht om weg te gaan en zij huilend bij haar ma was "je houdt erg veel van haar, geef het toch gewoon toe en doe niet zo moeilijk" maar dat heeft niet zo mogen zijn want wat nou als haar "vrienden" haar de rug toe keren omdat ze met een vrouw ging tja heel simpel dan zijn het je "vrienden" niet.
Mijn ouders waren vanaf het begin al gelijk gek met haar vooral m'n pa (die helaas 7 jaar later overleed) ze beschouwden haar als hun eigen dochter , de rest van de familie konden het perfect met haar vinden altijd de grootste lol, m'n jongste zusje was haar schatje daar was ze constant mee bezig.
m'n broers dolden altijd met haar en ze hadden de grootste lol iedereen accepteerde haar gelijk, niemand heeft het ooit raar gevonden mijn moeder zei dan altijd (n.a.v. flodder) "het blijft toch je kind he" als iemand het voor het eerst te horen kreeg maar heeft zich nog nooit voor mij geschaamd dat ik nou eenmaal zo ben.
Ik had hiervoor nog nooit een relatie gehad met een vrouw of er zowieso naar gekeken of over nagedacht, zij was degene die haar zet maakte naar mij toe in brieven ze voelde meer voor mij dan een gewone vriendin. Ik heb toen gezegd ik voel ook meer voor jou had het nog nooit eerder meegemaakt maar het voelde zo normaal we hebben ook dezelfde 2e naam en als ik zei was dat wat ze net wilde zeggen en andersom net zo toen al had ik zoiets van we horen bij elkaar het ging ook een hele lange tijd goed totdat mensen zich met dingen bemoeien waarvan ze maar 1 kant van het verhaal horen.
Weer een heel verhaal maar moest het ff kwijt , heb weer zo'n moment.

Hoi Pinda (vreemde naam hoor ,

Jeetje wat een verhaal zeg. Het lijkt er inderdaad op dat je je verhaal helemaal kwijt moet en dat lijkt me een goede zaak.
Ik lees in je verhaal dat je vreselijk teleurgesteld bent in je vrienden en je ex. Al die gevoelens snap ik. Ook lees in tussen de regels door een soort van radeloosheid en onmacht. Ook die gevoelens herken ik. Ze slaan je dood en er is nog maar weinig waar je je plezier uit kunt halen.
Toch wil ik je 'voorzichtig' proberen iets duidelijk te maken. Het lijkt mij helemaal niet prettig zoals zij met jou is omgegaan. In hoeverre heb je je geaccepteerd gevoeld door haar want als ik het goed lees dan was jij ook haar 'geheim'. Het ene moment was het ok en kwam ze voor haar relatie uit en het andere moment weer niet (afhankelijk van de omgeving).
Dat moet toch ook pijnlijk zijn geweest. Mijn vraag aan jou is. Wat doe jij met al je pijn? Je fixeert je helemaal op haar en de omgeving, maar hoe zit dat nu met jou zelf? Wanneer en hoe en op welke manier sta je jezelf het verdriet toe. Het verdriet over wat er allemaal is gebeurd.
Je schrijft ook ergens 'meid kom op....hoofd rechtop' etc. Volgens mij zit daar nu net je 'valkuil'. Je moet helemaal even niet 'rechtop', wat je hoofd je wijs probeert te maken. Waar je ruimte en "lucht" van krijgt is als je de pijn toelaat. Het 'sterk' moeten zijn is iets wat je al heel lang hebt gedaan en wat nu even niet meer kan en ook niet meer hoeft.
Hoelang en hoe groot de pijn is, dat zal de tijd leren, maar hoe sneller je het jezelf toestaat hoe eerder je ook in staat zal zijn om verder te gaan. Dat zal ook het moment weer zijn dat de zon voor je gaat schijnen.
Laat die wolken maar even bestaan; verzet je er niet tegen. Waarom probeer je niet professionele hulp te vragen?

Groetjes

Asterix

Ik kan maar 1 dingen zeggen en dat is iets wat mij heel goed helpt:

She took your past, don't give her your future!

Kies voor jezelf, je bent te belangrijk.

Ik dacht dat mijn ex de liefde van mijn leven was, maar hij was daar niet zo zeker van. Mijn vrienden waren bang dat het voor mij het einde van de wereld zou betekenen als het over zou gaan. Geloof me ik heb de laatste weken nog nooit zoveel lol gehad. En tuurlijk er zijn momenten dat je je klote voelt accepteer die momenten en ga daarna weer verder. Kijk vooruit!

Je schrijft dat je vrienden je hebben laten zitten. Ga sporten in een groep of misschien heb je leuke hobby's die je in groepsverband kunt uitoefenen. Echt je bent niet alleen! En omdat vrienden of mensen in je omgeving misschien niet altijd alle ellende willen aanhoren heb je ons!

Het leven is te kort.

Succes