Hallo ik weet nu sinds een week of 6 dat mijn ex niets meer voor me voelt en zijn gevoel zegt hem dat dit ook niet meer goed komt.
Hij heeft er resoluut een punt achter gezet na 17 jaar en 2 kinderen.
Ik snapte er geen snars van en nog steeds niet.We zijn al redelijk jong bij elkaar gekomen en hadden allebei dezelfde droom. Sparen voor een mooi huis. Nou dat zijn we dus ook gaan doen. In 1995 kochten we samen een huis waar nog alles aangedaan moest worden. Samen hebben we het verbouwt en gedaan. Als ik dan een keer er tussen uit wou wou hij niet mee. Werken werken en nog eens werken. Toen kwam het punt dat we kinderen wouden.
Ik wou altijd vroeg moeder worden maar hij voelde er op dat moment nog niks voor. Prima. Nu was het punt daar voor kinderen te gaan proberen en ik telde meteen aan. Hij schrok ervan dat het zo snel ging. We kregen een gezonde dochter. Na een jaar kwamen er opeens problemen om de hoek kijken. We hebben toen ieder een briefje gemaakt met onze ergernissen en zouden er allebei aan werken. Na 3en half jaar telde ik weer aan (ook samen voor gekozen) en we kregen een gezonde zoon en hij was blij.
Ik heb veel last gehad van deze bevalling en heb me eigenlijk nooit meer de oude gevoelt. Ik bleef maar naar de dokter rennen. Van af september afgelopen jaar voelde ik me ellendig en heb eigenlijk nooit echt begrip van hem gehad. 17 februarie j.l merk ik opeens dat er is mis is met hem. eerst probeert hij het voor uit te schuiven om niets te zeggen. Maar ik stond er op en toen kwam dus de mededeling mijn gevoel is weg en mijn gevoel zegt ook dat het niet meer terug komt. Mijn wereld stortte binnen 1 seconde kompleet in. Was er iemand anders? Nee was hier op zijn antwoord en al vraag ik het 1000 keer zijn antwoord blijft nee echt niet. Ik was veranderd. Ja gek he als moeder van 2 kinderen verander je nu eenmaal wie niet. Het vaderschap was hem tegen gevallen. Hij doet bijna niks met de kids. Hij wil hulp zoeken bij het regelen van onze breuk maar hij wil met niemand en van niemand hulp hebben bij het oplossen van het probleem. Hij zegt dat hij er al een jaar mee rond loopt en misschien wel al langer. Hij wil het allemaal goed geregelt hebben voor mij en de kinderen en hij kijkt later wel. Hij zit nu bij zijn moeder omdat ik heb gezegt dat hij maar moest gaan. Hij had bij aankomst lopen janken als een klein kind zo had zijn moeder hem nog nooit gezien. Maar hij blijft zijn antwoord hard houden. Hij kwam de kinderen afgelopen maandag halen en ik zei als er iets was moest hij me maar mobiel bellen omdat ik niet thuis zou zijn. Waar ga je heen dan? Gaat nu niets meer aan. Wel dan? hij heeft zijn moeder nog gevraagd of zij wist waar ik heen ging. Als ons huis verkocht zou worden voordat ik een huis gevonden had moest ik maar met de kinderen in zijn huis wonen als hij dat dan had. Ik snap er echt niks meer van hij is zo zeker van zijn zaak en toch heb ik mijn twijfels of dat ook echt zo is.Hij zei niets over onze breuk tegen vrienden tot dat ze het van mij hoorden. Hij heeft zelfs zich voor een uitje van het werk voor 2 opgegeven zodat men het niet zou merken. Ik vraag me af waarom als je er zo zeker van bent. Ook belt hij mij op dat hij dit weekend de kinderen wou en had zijn werk verschoven hier voor. Hij had dit niet eens met mij overlegt en ging er gewoon vanuit dat hij de kinderen zou hebben. Mooi niet hij kan overleggen en dan daarbij wen er maar aan dat je ze dadelijk ook niet meer als een keer in de twee weken zult zien. Je hebt er zelf voor gekozen. Ik wordt helemaal gek echt waar ik wil weten waarom. Hij zou mij dit weekend een brief schrijven met het waarom en hoe het zover gekomen is. Ik ben benieuwd want nu weet ik ook niks.Ik snap niet dat hij alles zomaar overboord gooit waar we al die jaren naar toe hebben gewerkt en het ergste van alles ik hou nog steeds van hem. Als ik hem gezien heb ben ik daarna weer helemaal down. Het liefste zou ik hem een hele tijd niet zien maar dit kan niet omdat we 2 kinderen hebben. Niemand snapt er iets van. Vrienden familei niemand. Hij had alles wat een man van kon dromen hij kon gaan en staan waar hij wou. Misschien ben ik wel te goed geweest. Ik weet echt niet wat hij wil en ik kan ook bijna niet meer. MIjn energie is aan het op raken en ik weet niet meer wat ik moet doen? ik moet nu ook zoveel regelen en ik zie door de bomen het bos niet meer. Het liefst wou ik dat hij zich bedacht maar dan denk ik weer ik kan ook niet met de onzekerheid leven of ik het wel allemaal goed doe of komt er dan opeens weer het zelfde punt als nu. Ik ben radeloos kan mij iemand helpen of tips geven. En die kindjes van mij het is gewoon verschrikkelijk.
HELP.

een radeloze moeder