Lieve Kiek,

Als ik er aan denk dat ik nog 7 maanden (ZEVEN MAANDEN) liefdesverdriet heb dan word ik daar gek van. Maar je hebt gelijk, de last is zwaar omdat ik niet alleen te dealen heb met mijn liefdesverdriet maar ook met mijn huwelijk en mijn schuldgevoel naar mijn man en kinderen (die nog van niets weten). Alles bij elkaar is het ook iets om verdrietig en bang van te worden dus moet ik het de tijd geven. En over die klap die je elke keer weer krijgt nadat je contact hebt gehad...je hebt gelijk en ik heb dus al besloten om helemaal geen contact meer te leggen. Hopelijk doet hij het ook niet want ik weet niet hoe sterk ik dan ben.
Hartelijk dank voor je steun, voelt errug goed )

Ik ben ansi, ansi is niet boa en boa is niet ansi

Lieve Lissabon,

Ik ben niet veel aanwezig op deze site omdat mijn liefdesverdriet en de blog die ik daarover bijhield inmiddels alweer 3 jaar geleden is, maar ik kom nog steeds af en toe de verhalen lezen. Ik heb jouw verhalen dus op een afstand gevolgd en gelezen, en heb gemerkt dat je veel tegenstand krijgt van mensen die zichzelf in jouw verhaal vooral identificeren met jouw man. Veel van de LDVD'ers die zich hier aanmelden zijn achtergebleven, bedrogen en 'ineens' in de steek gelaten, dus het is waarschijnlijk logisch dat zij, met die ervaring op hun schouders, weinig sympathie kunnen opbrengen voor een getrouwde vrouw die liefdesverdriet heeft omdat zij geen toekomst kan opbouwen met een andere man waar zij verliefd op is geworden.

Ik wil je zeggen dat ik wel sympathie voor je kan opbrengen. In vergelijking met de meesten hier, geef ik je meer dan gelijk dat je kiest voor jezelf en jezelf niet tekort doet door in een situatie te blijven omdat het, moraal gezien, nu 'eenmaal zo hoort'--ook al betekent dat helaas, dat je daarmee je man zal kwetsen en misschien, of waarschijnlijk, je huwelijk zal moeten beeindigen.

Deze site is er absoluut niet alleen maar voor de gevallen waarbij liefdesverdriet wordt veroorzaakt doordat iemand bedrogen en verlaten is door een ex-partner. Liefdesverdriet komt in alle soorten, maten, achtergronden en situaties--ongeacht de keuzes die zijn gemaakt. Jouw verdriet is niet minder pijnlijk of 'toegestaan', omdat je verliefd bent geworden op een andere man terwijl je getrouwd bent en kinderen hebt en hoopte met die andere man een toekomst op te bouwen. Het hart is een orgaan van vuur--en ratio loopt daar soms maar achteraan. We kunnen niet altijd onze gevoelens onderdrukken op basis van de gedachte dat 'het beter of verstandiger zou zijn om het niet te doen', en ik vind ook niet dat jou te verwijten valt of kwalijk kan worden genomen dat je verdriet en eenzaamheid ervaart omdat je met iemand anders wilt zijn, maar dat niet ziet gebeuren. Mensen veranderen. Behoeftes veranderen. Getrouwd zijn betekent niet dat je je eigen behoeftes moet verloochenen om een huwelijk toch maar in stand te houden omdat dat nu eenmaal wordt verwacht.

In jouw verhalen komt in mijn ogen naar voren dat je toch heel eerlijk bent. Vooral eerlijk naar je eigen gevoel toe, maar zeer zeker ook eerlijk naar je man toe. Dat je, ook al ben je nog getrouwd, tijd met een andere man hebt doorgebracht en er van hebt genoten, kan ik je ook niet kwalijk nemen. Misschien ben ik voor vele anderen daarin wel iets te ruimdenkend, maar het komt op mij niet over alsof je dit alles hebt gedaan achter je man's rug om, voor geheel alleen je eigen plezier, zonder rekening te houden met de consequenties. Je houdt niemand voor de gek en draagt daarbij elke verantwoordelijkheid van je eigen keuzes en ik applaudiseer je voor de moed die je hebt om dit alles hier op te schrijven en te delen--ook al worden jouw keuzes hier vaak niet begrepen en zelfs afgekeurd. Ieder zijn of haar mening, natuurlijk--maar ik vond het nodig je te vertellen dat er ook mensen hier zijn die, zonder te wijzen naar de keuzes die je hebt gemaakt en jouw rol hierin, wel sympathie, erkenning en begrip kunnen opbrengen voor jouw liefdesverdriet.

Jouw liefdesverdriet heeft net zoveel bestaansrecht als elk ander verdriet dat hier op de site wordt beschreven. Hoe het verdriet is ontstaan, en welke rol jij daarin hebt gespeeld, kan naar mijn mening niet worden gebruikt als meetinstrument in welke mate jouw verdriet erkenning mag krijgen. Sterker nog, ik denk dat jouw liefdesverdriet met heel veel meer emoties gepaard gaat: schuldgevoel ten opzichte van je man, het dragen van een dubbel gewicht van verlies van EN je huwelijk EN de man waar je niet bij kan zijn, het feit dat jij wordt gezien als de boeman die dit alles in werking heeft gesteld, etc etc.

Ik hoop dat je zult vinden waar je zo hevig naar verlangt Sterkte met alles!

liefs,
M.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"