Hier mijn unhappy story. Ik heb tot mijn 29-ste jaar nooit een serieuze relatie gehad. De reden hiervoor is niet dat niemand mij leuk vond, maar dat ik zelf extreem voorzichtig ben geweest met het aangaan van een relatie. Ik wilde alleen een relatie aangaan met 'de ware'.

Op mijn 18e leerde ik mijn ex kennen. Hij heeft toen 1,5 jaar achter mij aangelopen, maar ik vond hem te onvolwassen. We werkten destijds bij elkaar en waren altijd al wel goede maatjes. We hebben ook een aantal keer gezoend.

Hij kreeg vervolgens een relatie van 6,5 jaar die uit is gegaan. Twee jaar nadat deze relatie uit was, kwam ik hem weer tegen. En nadat hij weer een aantal maanden achter mij aan heeft gezeten en ik twijfelde of ik wel of niet iets met hem wilde beginnen, hebben we toch een relatie gekregen. En het was super! In het begin merkte ik dat ik er nog heel erg aan moest wennen, maar na 2 maanden ging ik er volledig voor.

Het klikte goed en we hebben nooit ruzie of een meningsverschil of wat dan ook gehad. Een maand voordat hij het uitmaakte zei hij nog 'als iemand het uitmaakt, ben jij het' en 'dit wordt een lange relatie'. En opeens maakte hij het uit. Een reden kon hij niet geven, alleen dat zijn gevoel voor mij minder was geworden. En als dat nu na een half jaar al zo was, dat het geen lange relatie kon worden. Verder kon hij niks negatiefs aan mij opnoemen en zei hij dat hij mij een harstikke lieve meid vindt. Vervolgens ben ik compleet ingestort. Ik had het totaal niet aan zien komen.

Nu, bijna 4 maanden later, denk ik nog steeds heel veel aan hem. Ik mis hem elke dag en vind niets in het leven meer de moeite waard. Ik zie de lol niet meer in van 'leuke dingen doen'. Het enige wat ik wil, is bij hem zijn.
Ik kan gewoon niet geloven dat de jongen die altijd achter mij aan heeft gelopen en nu zo verliefd leek, mij nu niet meer wil. Zonder dat er ooit iets is voorgevallen tussen ons en alles alleen maar leuk was.

Ik heb hem 1,5 week geleden nogmaals gevraagd of hij een reden kan geven waarom het uit is. Hij geeft alleen aan dat hij geen verliefde gevoelens meer heeft, maar dat hij me een harstikke lieve en aardige meid vindt. Dat hij het erg vervelend vindt dat ik me zo rot voel.

Afgelopen weekend kwam ik hem voor het eerst weer tegen in de kroeg. Nadat ik hem had verteld dat ik geen hoop meer heb dat het goed komt (wat niet waar is) en dat ik het contact met hem heel erg mis, wilde hij met me afspreken. We zijn als vrienden wat gaan doen.

Ik merk dat hij nog heel veel om me geeft. Hij zet nu ook weer kus onder zijn msn berichten en dergelijke. Waarschijnlijk omdat hij denkt dat ik hem ook gewoon als vriend zie, omdat ik dat heb gezegd.

Toch merk ik dat ik nog steeds hoop dat het goed komt tussen ons. Ik zie mijzelf als iemand die een ander heel goed aan kan voelen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik het gevoel heb gehad dat we zó goed bij elkaar passen, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo was.

Ik heb nu het idee dat ik de ware kwijt ben. En dat ik nooit meer iemand ga vinden die zo leuk is als hij. De gedachte van hem met een ander (die er gelukkig nu nog niet is), doet me vreselijk veel pijn. Voor mijn gevoel hoort hij bij mij.

Ik merk dat ik hoop hou dat het goed komt. Mijn theorie is dat hij het uit heeft gemaakt, doordat zijn vorige relatie na 6,5 jaar uit is gegaan en dat hij nu dus niet goed meer durft. Hij zegt immers 'als het gevoel na een half jaar al zoveel minder is, kan het geen lange relatie worden'. Mijn hoop komt ook, doordat hij zo aardig en lief voor me blijft. Hij zegt ook steeds dat ik altijd bij hem terecht kan. En dat blijkt ook zo te zijn, want iedere keer als we contact hebben, vindt hij alles prima wat ik vraag.

Zijn er mensen die net zoiets als ik hebben meegemaakt? Hoe lang duurde het voordat je eroverheen was? Ik hou nog zoveel van hem, dat ik een andere jongens totaal geen kans wil geven. Maar ik ben nu wel 30 en wil niet heel mijn hele leven alleen (en zonder kinderen) blijven. Ik kan alleen niet verder, omdat ik hem niet los kan laten. Hij is mijn ware. Alleen is hij niet meer van mij...