Hoi Eefie,
Je hebt gelijk hoor!! Dit is geestelijk en alle symptomen laten zien dat hij zeker de weg kwijt is. Mijn man loopt al drie jaar bij artsen en psychiaters maar helaas heeft dit nog niet geholpen. Ook hij had maar de drang om weg te gaan, geen rust en verschrikkelijk in de war en het ergste zo ongevoelig geworden dat niets hem raakte of interesseerde. Ik ben nu gescheiden maar als hij ooit beter wordt dan hoop ik dat hij zich realiseert dat het een foute keuze was. Helaas hebben ze mij verteld dat de meeste nooit meer de oude zullen worden en ik hem moet vergeten om zelf door te kunnen gaan met mijn eigen leven. Ik zal altijd van hem blijven houden, en vergeef hem alles juist omdat hij zich zelf niet is en was. Liefs Hera

Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder en alles wordt alleen maar slechter. Zoals ik in mijn eerdere verhaal heb vertelt is mijn man, nu inmiddels ruim anderhalf jaar geleden vertrokken "omdat hij het allemaal niet meer wist" (Zie mijn 1e verhaal) In deze periode heeft hij zich langzamerhand steeds meer teruggetrokken van alles en iedereen die ooit belangrijk voor hem waren. We weten al sinds hij zijn officiele TIA heeft gehad (wie weet hoeveel meer hij er heeft gehad) dat hij ook een afwijking aan zijn hartklep heeft (aangeboren) Dat kan gerepareerd worden en met een aantal leefregels kan je hier 100 jaar mee worden maar die leefregels heeft hij de afgelopen 1 1/2 jaar bewust of onbewust met alle voeten overtreden met als gevolg dat hij nu enkele weken geleden een hartaanval heeft gehad. Hij is gedotterd en moet een 3-dubbele bypass operatie ondergaan maar dit kan nog niet omdat zijn bloeddruk inmiddels levensbedreigend hoog is. Dit zijn de medische feiten, de enige winst zou je kunnen zeggen is dat hij nu wel onder controle is, maar toen hij de hartaanval kreeg heeft hij gedacht "och dat was het dan, kan mij het schelen" gelukkig kwam er toch nog een stukje overlevingsdrang terug en heeft hij 112 gebeld. Maar sindsdien krijg ik geen contact meer met hem, hiervoor nog wel steeds, ik heb de ware toedracht van onze huisarts en een vriend gehoord. Ik kan er niet van slapen en heb, als ik wel slaap, nachtmerries van wat de toekomst zal brengen. Mijn hele lijf en intuitie schreeuwt dat hij dit jaar niet haalt. Hij heeft mij nl. alleen verteld dat hij het rustig aan moet dioen omdat zijn bloeddruk en chloresterol te hoog waren maar dus niet dat hij bijna dood was. WAAROM NIET ?? We hebben ook een dochter van 20 jaar waar hij al tijden totaal geen enkel contact meer mee heeft, terwijl zij altijd zo close waren. Ik heb het haar toch vertelt want ik zou het mezelf nooit vergeven als het ergste echt gebeurd en zij wist van niets maar ook zij weet niet meer wat ze moet doen om haar vader terug te vinden. Ze voelt zich door hem verlaten en verraden omdat zelfs zij blijkbaar niets meer voor hem betekent. Is er dan niets of niemand in dit land van zorg en welzijn die ons kan helpen. Ook de huisarts is er van overtuigd dat dit allemaal niet klopt en dat mijn man en haar vader hulp moet zoekn maar zolnag de patient niets vraagt kunnen we niets doen, wordt er dan gezegd. IK BEN RADELOOS EN VOEL ME ZO VRESELIJK MACHTELOOS. Hij moet alle stress vermijden want dat lijkt een van de oorzaken van de infarct maar hoe komt hij aan die stress !!!!! Vraagt niemand zich dat dan af, hij was aan zijn einde , overspannen, burned-out te veel ellende noem alles maar op, maar denkt er zelf nu anders over omdat er zoveel met hem gebeurt is en volgens mij meer dan de meesten denken. Hij vlucht voor alles en iedereen als het moeilijk wordt of is hij als een bang dier in doordsangst, letterlijk !!!!!!!!! Hoe moet ik dit doen, wat kan ik doen, is er iemand die dit herkent ????? Ik hoop het, misschien niet het gangbare LDVD maar verdriet is het zeker.