Ik vraag me af hoe lang dit allemaal nog gaat duren, dat malen in mijn hoofd, die pijn, dat gemis. Blijft het duren omdat ze nog steeds contact zoekt? Ik weet het niet meer.

In mijn vorige blog zei ik al dat ze me weer twee maal gecontacteerd had. Ik snap niet waarom ze het doet. Ze wéét dat ik rust wil. Ze wist dat ook toen ze belde. Alleen had ze er toen niet aan gedacht zei ze. Da's toch onzin? En iedere keer voel ik me dan wel iets beter, maar na een paar dagen gaat het weer bergaf. Dan komt het gemis weer, het verlangen naar samenzijn. En ook een verlangen om het allemaal weer goed te maken tussen ons, ook al heeft ze me bedrogen en weet ik dat die kans er echt niet meer in zit. Maar de mallemolen in mijn hoofd blijft draaien en draaien. Nog altijd diezelfde vragen, diezelfde angsten. Ik heb het gevoel nog geen stap verder te zijn als vier maanden geleden.

De Gentse Feesten zijn aan de gang. Normaal is dit een leuke tijd. Heel onze stad viert feest, allemaal mooie meiden. Het zegt me allemaal zo weinig nu. Ik had echt gedacht al veel verder te zijn na zo lang. Maar blijkbaar gaat het allemaal zo snel niet.

Ik ben het zo moe. Zo verschrikkelijk moe. Ik wil terug vrij zijn, terug fun hebben. Geen schrik meer hebben om haar tegen het lijf te lopen ( jawel, ook in een massa van 1.5 miljoen mensen ). Ik vraag me af of ik wel normaal ben. Ik vraag me nog steeds af of ik wel sterk genoeg ben. Of ik hier ooit over zal raken. Ik voel me helemaal niet sterk. Ik wil haar, en de verleiding om te bellen of te mailen is groot. Maar ik heb er nog niet aan toegegeven.

Door heel deze situatie ben ik al enkele maanden het noorden kwijt. Ik modder maar wat aan en heb er geen idee van wat er gaat gebeuren. Ik voel een grote leegte die maar niet opgevuld raakt. Ik mis haar, en dat mag ik niet. Ik wil haar bij me, maar dat gaat niet. Het doet allemaal zoveel pijn. Al die liefde die ik voel voor haar ( nog steeds ) kan nergens heen en aan iemand anders kan ik het echt niet geven.

Wat nu?