Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
Hoe lang nog?
Op zoek naar oplossingen ben ik nu hier.
Ik vraag me af hoe lang LDVD kan moet mag duren.
Ergens las ik dat het zo'n zeven jaar in beslag kan nemen. Geen prettig vooruitzicht. Dus wat te doen?
Ik zit één keer per week in een groepsgesprek en één keer per week spreek ik een psycholoog. De laatste zegt dat ik mijn haar moet kammen, me moet scheren, mijn rug recht en niet meer mag omkijken. Gedane zaken nemen geen keer. Dus vooruit met de kar.
Dat zal inderdaad wel zo zijn maar wat doe ik dan met die dromen over haar. Of wat als het verdriet maar niet weg wil gaan. Wat als liefde/haat nog sterk aanwezig is. Ik gebruik nu ongeveer twee jaar pillen. Maar de stemming wordt er niet beter door.
Ook ongeveer twee jaar geleden was ik met een nieuwe relatie begonnen. Maar ja, dat werkte helaas niet. Ik moest dit afbreken. Ik lag gewoon nog echt te dromen over die andere vriendin.
Het is het cliché dat ik niet kan leven zonder haar. Maar nu, twee en een half jaar later is er geen kans meer op hereniging. Zij heeft al die tijd al een nieuw leven en is mij vergeten.
Ik doe mezelf te kort door te denken dat het nooit meer goed komt met mij. Die afhankelijkheid van een ander zou niet zo moeten bestaan. Maar ik kom er maar niet doorheen.
Loslaten, ja. Dat hoor ik al die tijd al. Hoe doe je dat? Plezier maken in het leven? Genieten van je vrijheid? Het lukt me nog niet.
The only way is up?
Het voelt voor mij dat ik nog steeds onderin lig.
Wat is nu het nut van onderin zitten. Waarom kan ik nog niet aan de weg naar boven beginnen.
Dus wie heeft er tips.
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
samen sterker
hoi marineman,
ik ken het gevoel, ik weet hoe het is dat je dagen hebt dat je gewoon zegt:ik wil niet mer dat het morgen wordt....de pijn die soms gewoon niet te verdragen is..maar ik denk dat we onszelf de vraag moeten stellen:WAAROM??? waarom houden we vast aan iemand die ons zoveel verdriet geeft,waarom denken we dat die persoon perfect is,waarom zien we niet ook de negatieve kanten v d relatie die we gehad hebben...waren we eigenlijk wel zo gelukkig??? of dachten we dat???als het echt zo was geweest zat je nu niet op deze site...maar geloof me ik weet hoe moeilijk het kan zijn: THE WAY UPS?Ѭ?DE...maar ookal val je vaak terug elke stap die je neemt om het dagelijkse leven doortezetten is een positieve stap...probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken,ga sporten wandel in de natuur of kom een keer bij mij op vakantie(ik woon in turkije maar heb mn jeugd doorgebracht in ned)en blijf niet veel alleen zoek de mensen op....sterkte
dank je!
Hoi Selen,
Dank je voor je steun!
Inderdaad de wens om morgen niet meer wakker te worden. Of je door de vrieskou te laten bevrijden van deze situatie.
Het vreet energie. Verkeerde energie. Maar ik kan het nog niet omgooien. Die enrgie aan mezelf besteden.
Ik wil zeker je advies niet afwijzen maar alleen vertellen dat ik al veel van je punten hier genoemd doe.
Ik bezoek vrienden en zoek mensen op.
Vorig weekend nog, was ik uitgenodigd door vrienden maar overmand door verdriet ben ik weer naar huis gegaan voor dat de andere gasten zouden komen. Het positieve eraan is dat ik deze vrienden van me heb laten zien wat mijn gevoel was op dat moment. Ook al begrijpen ze niet waarom ik nog zo aan die ex vasthoud.
Gisteren nog uitgweest. Film gekeken. Ik heb dan alleen maar het gevoel van gemis. Ik wil met haar praten. Waar is ze nu? enz.
En de paradox: ze was geweldig om mee samen te zijn. Maar ze kon zich ook onmogelijk gedragen. En voor haar is het achter de rug. Niet meer omkijken. En dat doet pijn.
Wat heb ik er al niet voor over gehad om samen met haar te kunnen zijn. En dan nog steeds mokken... Heeft het dan niks voor haar betekend?
Enfin, dat is weer de WAAROM-vraag. Die zou ik niet meer moeten stellen.
Lief dat je me uitnodigt voor een vakantie. Maar helpt dat? Ik ben nu twee wandelvakanties en drie andere vakanties verder. Maar het maakt me zo verdrietig. Alleen naar schiphol, de vakantie zelf gaat dan wel goed, maar het thuiskomen geeft steevast een terugslag.
Je hebt gelijk; aan alleen thuiszitten heb je niks. Ondertussen heb ik alke avond van de week en zaterdagochtend wel iets te doen. Maar je raadt het al; ik mis haar, ik wil haar vertellen wat ik dan gedaan heb.Ik kan het wel anderen vertellen, maar ik wil het juist haar vertellen.
Ik weet het ik maak het mezelf moeilijk en heb wellicht te hoge verwachtingen. Stapje voor stapje vooruit.
Groetjes!
hoi marinaman, alles wat je
hoi marinaman,
alles wat je schrijft maak ik ook mee....ze begrijpen niet waarom ik na anderhalf jaar nog steeds aan die persoon vasthoud...ze zeggen: toe laat jezelf niet gek maken hij is het niet waard of tijd zal je goed doen..maar ik heb gemerkt dat niet tijd maar de liefde die ik heb voormezelf me goed doet,ja soms heb ik eraan gedeacht om er een einde aan te maken dan was ik overal vanaf..ik zou niet meer hoeven nadenken niet meer de vraag waarom enz.maar ja en dan? is het een oplossing?ik weet niet wie het schreef op deze site maar iemand schreef: '' het is maar een leven dat we te lijden hebben,de eeuwigheid hebben we al.....'' ik denk wel dat dit klopt.Onze innerlijke rust kunnen we pas vinden als we ons diezelf gunnen,maar als we vasthouden aan zelfmedelijden,hopeloosheid,enz dan zullen we de innerlijke rust niet kunnen vindenmisschien omdat we dat ook niet willen...misschien houden we wel een beetje van de pijn die we voelenals is dit raar om te accepteren.?Ѭ?k woon in een toeristisch plaatsje dicht bij zee en bergen soms kijk ik urenlang naar de berg tegenover mijn huis en huil ik...ik huil totdat er geen traan meer over is maar dan ga ik naar binnen zet een kopje thee en bel met vrienden dat doet me goed,ik denk dat je gewoon moet accepteren dat het voorbij is teneerste als respect voor die persoon maar wat nog belangrijker is is het respect voor jezelf...al doet het pijn..en die pijn mag je ook wel voelen maar je mag ook voelen dat er ook mooie momenten zijn ,je mag voelen dat het eigenlijk in de kliene dagelijkse dingen ligt die ons gelukk?Ѭ±g kunnen maken(natuurlijk als we dat willen)ik weet dat het kan duren,lang kan duren want ik denk niet dat er een tijd is voor deze verdriet maar ik weet ook dat ik niet de enige ben en jij ook niet....er zijn mensen die je begrijpen...ik weet niet wat je vandaag nog gaat doen maar wat zou je denken om een van je goede maatjes te bellen voor eeen glas of dansen...dansen doet mij goed...kom zet een kop koffie en doe iets wat je leuk v?Ѭ±nd ?Ѭ±k ga nu wandelen in de bergen maar vanavond zal ik weer achter de pc zitten dus.....houd je goed
oh jaaaaahhhhh
Tragisch maar fijn. Lotgenoten.
Alles zo herkenbaar. Wat is er toch met ons aan de hand? het lijkt wel een ziekte.
Ik bedacht mij vandaag nog dat ik mezelf zo loop te straffen met een stem in mijn hoofd die alleen maar met haar praat, de film over en over afspeelt, naar haar verlangt, met haar wil overleggen over de dingen die gebeuren, die in de straten leuke sokken ziet die zij zo lekker zou vinden, die alleen maar wil huilen in het zwemparadijs met megaglijbaan om dat haar dochter zo geweldig zou vinden, etc etc etc. Als de stem ophoudt met haar te praten, dan is er alleen een diep zwart gat, een vacuum aan eenzaamheid, waar sport spel muciseren vrienden familie vakantie meditatie psycholoog niet tegen opwegen, geen uitweg bieden.
Wat doen we met dit verlaten zijn? Hoe accepteren we dat het nooit meer zo zal worden als het was? Hoe ontstijgen wij onze pathetische zelfjes?
liefs aan iedereen.
Pipster