ik herken heel veel van wat jij omschrijft bij mezelf hoor. Denk dat jij een gevoelig mens bent, op zoek naar een reden, misschien wat geneigd tot denken, analyseren, misschien niet van nature heel positief. Wat jij nu vertelt, het op zoek zijn naar een reden voor het bestaan, heb ik ook heel lang gehad. En ik zocht die reden voor mijn bestaan in iets buiten mij. Ik ben op zoek geweest bij religies, levensovertuigingen, en ja ook in de liefde. Ik hing dan weer heel tijdelijk mijn bestaan op aan het verliefd zijn, gaf mezelf compleet, werd weer teleurgesteld, trok en passant nog totaal foute mannen aan ook. Waardoor ik boos en gefrustreerd werd, misschien herken je dat, ik lees er iets van terug in je naam: ik ben verdomme zo lief altijd voor iedereen, ik heb het beste met iedereen voor, waarom krijg ik er dan nooit iets voor terug? Ik was het zo zat om altijd de lieve vrouw te zijn, en elke keer op mijn bek te gaan.

Ergens is bij mij de knop omgegaan, heb ik gekeken naar mijn eigen patronen hierin. Niks komt van buitenaf, de wereld is nou eenmaal af en toe hard en als je gaat wachten op een reden om te leven van buitenaf, kun je volgens mij lang wachten. Ik realiseerde me dat het ook in mezelf lag: ik liet het toe, ik was zelf te lief naar anderen, hechtte veel te veel waarde aan anderen en dingen van buitenaf, altijd op zoek naar vervulling van buitenaf. Ik wist niet eens wie ik zelf was. Ik ben nu 33 en tot voor kort wist ik echt niet wie ik eigenlijk was. Tenminste er was heel veel maar dat was door de pijn en de zoektocht ondergesneeuwd. Grenzen had ik niet, ik was altijd al lang blij dat er weer iemand was om mijn bestaan aan op te hangen, zielsblij dat ik een nieuwe liefde had gevonden.

Ik heb de regie van mijn leven zelf in handen en jij ook. Stop met wachten, maak korte termijn doelen, wat jij echt zou willen bereiken binnen nu en een half jaar bijvoorbeeld. Ga leven puur om het leven, ga voor jezelf zorgen puur voor jezelf, niet uit stress of onrust van ik moet nu weer wat ondernemen want anders heb ik geen zin voor mijn bestaan. Dat is allemaal vluchtig. Er is niks buiten, jij bent de baas, neem de regie weer terug.

Toen mijn vorige relatie uitging, ook weer zo'n relatie waar ik me helemaal in gestort had, inclusief een andere levensbeschouwing waar ik dacht mijn vervulling in te vinden, ging ik heel intuïtief terug naar de basis. Ik ging heel goed voor mezelf zorgen, lekker koken voor mezelf, mijn levenstempo naar beneden, ik ging mediteren. Ergens zat toen al een deel van de omslag. Maar pas na de relatie van een jaar geleden was ik het echt zat, ergens vanbinnen was ik er zo klaar mee. Ik was ook zo moe.

Ik dacht what the hell ik moet nu eens radicaal het roer omgooien, ik ben het zelf die mijn leven maakt, waar wacht ik op? Ik ben nog meer naar de basis gegaan. Heel basaal, niet eens nieuwe activiteiten hap snap, geen ingewikkelde dingen, maar heb mezelf doelen gesteld: wat wil ik? Ik wil fitter zijn, dus ben gaan sporten.
Ik wil goed voor mezelf zorgen, dus ben gezond gaan eten. Ik wil niet meer naar foute mannen, mezelf geven aan een ander. Dus moet ik bedenken waarom ik dat doe. Zelfkennis, durven naar mezelf te kijken. Wat vind ik leuk? Antwoord: muziek. Dus ben ik weer gaan zingen. Allemaal heel kleine dingen. Ben gaan mediteren, dat heeft ook heel erg geholpen. Mindfulness gaan doen. De kern voor mij: ik wacht niet meer op iets of iemand om mij 'verlichting' te brengen. De verlichting is er niet, en dat hoeft ook niet. Die gedachte gaf mij verlichting. Ik denk dus dat de roots in de eerste plaats te vinden zijn in het weer gaan richten op het nu, niet in allerlei activiteiten steeds maar. En basale dingen met meer aandacht te gaan doen, en stap voor stap te luisteren naar je eigen stem: ik doe nu dit, vind ik dit prettig of niet? Zo ja, doorgaan, met aandacht, zo nee, weg ermee en ook niet aan blijven vasthouden. Die stem hoorde ik niet eens meer. Ik wist bij wijze van niet meer of ik meer van koffie of van thee hield .

Ik liet mensen toe die niet te vertrouwen waren, soms ook mensen die best te vertrouwen waren maar nu eenmaal ook mensen zijn, die dus weer weg gingen of ook hun foutjes maakten naar mij toe. Maar het probleem lag ook in mij: ik hechtte daar veel te veel waarde aan en was vanbinnen ergens razend op die mensen en op mezelf dat ze mij niet brachten wat ik van ze had gehoopt. Waardoor ik weer terugviel in mijn rol van zie je wel, ik kan lief zijn maar het helpt me niet. Het maakte me steeds verdrietiger. Maar het antwoord is volgens mij: ik doe het zelf, ik laat die mensen toe. Ik zoek het antwoord op de verkeerde plek, buiten mij. Ik kan het ook anders doen, ok sommigen zijn misschien niet te vertrouwen, maar ik vertrouw ze ook veel te snel, het hoeft niet zo zwart wit, het is niet zo zwart wit. Ik kan rustig de tijd nemen om iemand te leren kennen, stapjes zetten, kijken, observeren, en vooral: mijn eigen grenzen aanhouden. Want mijn leven wordt bepaald door mezelf en niet door een ander. Daardoor werden dingen die fout gaan ook minder belangrijk, minder zwart wit en minder pijnlijk.

Ik weet niet of het ergens op slaat wat ik schrijf . Het is een heeeeel lang stuk geworden. Ik heb het ook nog nooit zo voor mezelf verwoord, voor mij hielp dit ook weer. Hoop dat je er wat aan hebt.

Waar ben je precies bang voor dat er zou gebeuren als je hulp zou zoeken?