Hallo allemaal, ik herken in jullie blogs zoveel gevoelens.
Ikzelf ben 16 jaar samen geweest met mijn (ex)-man, waarvan 12,5 jaar gehuwd. We hebben 3 schatten van kinderen. Ik dacht dat we voor de rest van ons leven zouden samenblijven. We hadden zelfs plannen voor tijdens ons pensioen
Ingevolge het feit dat één van de kinderen ASS heeft, heb ik enkele jaren loopbaanonderbreking genomen voor ziekenhuisonderzoeken, logo, psych opvolging,... Zodoende dienden we met zijn zessen te leven van één inkomen. Mijn (ex)-partner had namelijk ook nog een kind uit een eerder huwelijk. We hebben die jaren heel goed doorstaan en ik ben heel blij dat ik er voor de kinderen steeds heb kunnen zijn op die manier.

Waarom vertel ik dit ? Wel een 5-tal jaar geleden is mijn (ex)-man zijn eerste jeugdliefde terug tegen gekomen tijdens zijn werk. Ik vond het leuk voor hem dat hij terug in contact was gekomen met iemand uit zijn studententijd en zag er geen probleem in. (Ikzelf had inmiddels mijn werk hervat, ingevolge het feit dat onze oudste inmiddels heel zelfstandig was geworden ondanks zijn ASS.)
Als ik naar zijn jeugdliefde informeerde, gaf hij aan dat ze een onuitstaanbaar iemand was geworden. Hij had medelijden met haar toenmalige partner.
Na enige tijd begon mijn (ex)-man zich echter anders te gedragen. Hij was niet meer tevreden met zijn leventje, kocht zich een moto, schafte zich een hond aan, wou enkel nog maar merkkledij dragen, veranderde van werkplaats... Ik dacht dat dit een reactie was ingevolge de periode dat we van één loon hadden geleefd. Enerzijds glimlachte ik ermee : 'mijn man is in zijn fase'. Anderzijds kreeg ik wel een resem beledigingen te verduren over mijn kledij, over het feit dat ik niet vrouwelijk genoeg was,.... Tijdens een avondje uit met vrienden (en zijn jeugdliefde), heb ik de spanning gezien die er tussen hen beiden hing. Ik was er enorm verdrietig om en heb hem ermee geconfronteerd. Ik kreeg van hem een woedende reaktie met de beschuldiging dat ik jaloers was en hem in zijn vrijheid beknotte. Ingevolge zijn woeste reaktie, dacht ik dat ik verkeerd was en heb hem geloofd. Het gebeurde is wel tussen ons blijven hangen.
Een 3-tal jaar geleden hebben we een huis gekocht. Weeral een grote stap voor de toekomst van ons gezin. Aangezien dit zijn wens was, zag ik het enkel positief naar onze relatie toe. We hebben heel hard in het huis gewerkt, zijn verhuisd, de kinderen zijn naar een andere school gegaan,...

Begin 2010 heeft mijn (ex)-man me 'plots' opgebiecht dat hij reeds 5 jaar een affaire had met zijn jeugdliefde en dat hij van me weg wilde. Hij zag me nog graag, maar niet genoeg om getrouwd te blijven.
Op één dag tijd heeft hij zijn kledij en andere persoonlijke spullen uit de woning gehaald. De kinderen en ikzelf gingen toen door een hel en hadden zoveel vragen. Gedurende een periode van 1,5 maand is hij 2x terug naar me toe gekomen en gaf aan dat hij me nog graag zag. Toch ging hij telkens weer weg, ook al was er geen sprake van enige ruzie of iets anders negatief. Zowel ikzelf als de kinderen zijn door een molen van gevoelens gegaan. Mijn (ex)-man en zijn jeugdliefde hebben een buitensporige woning gehuurd en hebben als het ware er op los geleefd. Mijn kinderen gingen na een maand naar hen toe (co-ouderschap). Dit verliep zo verschrikkelijk slecht, aangezien zijn jeugdliefde de opvoeding van 3 kinderen niet aankon. Ze had zelf ook een kind uit een eerdere relatie en zou CVS hebben. De dag na mijn verjaardag(tijdens de examens van de kids) heeft mijn (ex)-man me gevraagd of onze kinderen terug definitief bij mij mochten verblijven, aangezien zijn relatie met zijn jeugdliefde kapot was en dat het er redelijk agressief aan toe ging. Zijn jeugdliefde zette de kinderen op een naburig speelplein af om te spelen, ze weigerde voor hen te koken,... De kinderen zijn me toen in de armen gevlogen met de vermelding 'oef, eindelijk terug thuis!' Toen alles na enkele weken bekoeld was, heeft mijn (ex)-man gevraagd of we ons toch nog konden verzoenen. 'Hij was tot het besef gekomen door al hetgeen dat hem was overkomen dat ik zoveel voor hem betekende.', alzo zijn woorden. In augustus 2010 is hij teruggekomen, we zijn op zomervakantie gegaan teneinde de gezinsband te herstellen op een ontspannendere manier. We hebben verder gewerkt aan de woning,.... Ik dacht dat dit een crisis was die in de beste huwelijken plaats vond en dat we nu in onze 'test' geslaagd waren. Hij gaf dit ook zo aan.
In januari 2011 hebben de kinderen me erop gewezen dat hun vader voortdurend stiekem sms-jes zat te versturen op het toilet, in de badkamer,... Je zag dat hij zich opnieuw in de val voelde, heeft zijn spullen terug gepakt tijdens mijn afwezigheid en is terug ingetrokken bij zijn jeugdliefde. Opnieuw werden de kinderen aan hun lot overgelaten, want hun vader wilde hen enkel nog maar tijdens het weekend om de 14 dagen bij hem. Ingevolge de eerdere gebeurtenissen zagen mijn kinderen het niet meer zitten naar zijn jeugdliefde toe te gaan. Opnieuw maakte ik die emotionele hel door.
Ik ben alles beginnen nakijken. Op de telefoonfacturen zag ik ook dat hij tijdens elke zomervakantie met zijn jeugdliefde had zitten bellen. (Dat moet dan ook weer op 't toilet geweest zijn.) Ik had naaktfoto's van haar gevonden in zijn kleerkast....
Ingevolge het feit dat er een regeling inzake de kinderen moest gemaakt worden en dat de kinderen veel weenden omdat ze hun vader mistten, trachtte ik hem te contacteren. Hij beantwoordde mijn oproepen niet. Op een bepaalde avond werd het me te veel, toen mijn jongste in mijn armen lag te wenen en heb mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik heb toen naar zijn jeugdliefde gebeld. Zij heeft me toen direct overvallen met een aantal vragen.
Achteraf is gebleken dat mijn (ex)-man er een dubbel leven op nahield. Hij had er voor gezorgd dat zijn jeugdliefde en ikzelf zodanig slecht over elkaar dachten, dat we nooit op eigen initiatief contact met elkaar zouden zoeken. Tijdens zijn werk zat hij bij haar. Zodoende begreep ik waardoor hij destijds zijn werkplaats had veranderd. (Hij werkte in haar straat.) Ze was zelfs zwanger van hem geweest, maar had inmiddels een abortus laten plegen........
Ik ben zoveel te weten gekomen. Hoe moet je zoiets verwerken ? Hoe moet je dit plaatsen ? Mijn laatste 5 jaar huwelijk die ikzelf en de kinderen als 'hecht en gelukkig' heb ervaren, blijken een leugen te zijn. Ik heb hem nog kansen gegeven, aangezien ik hem doodgraag zag ! Ik begrijp het allemaal niet. Al zijn liefdesbetuigingen, zijn sms-jes, zijn knuffels, zijn beloftes, toekomstplannen, zijn vraag tot vergiffenis aan de kids,.... Waarom ??
Ik moet dit los laten. Maar hoe doe je dat ?
Ik heb in die 16 jaar naar geen andere man gezien. Ik heb het dus ook nooit meegemaakt verliefd te worden tijdens mijn huwelijk. Hoe ga je er mee om dat je partner dit wel doet. Heb ik er verkeerd aan gedaan hem terug toe te laten in het leven van mezelf en de kinderen ? Binnen 2 weken zijn we gescheiden. Feitelijk had ik dit al een jaar eerder kunnen zijn. Tja, waar doet een mens goed aan ?