Gaat goed met me. Ben afwisselend vrolijk en dan weer even verdrietig, maar we zitten op de goede weg.
Vanmorgen gewerkt, vanmiddag mijn dagelijkse dingetjes gedaan.

Maar toch, het gevoel bekruipt me weer. Normaal denk je de hele dag er wel even aan, maar het welbekende mannetje komt weer even langs.
Zomaar uit het niets, maar hij komt.

Ik weet nog wel dat ik samen met haar haar eigen flatje heb opgeknapt. Nog niet eens zo lang geleden, paar maandjes.
Wat was en is ze blij met haar eigen stekkie.
Kan me nog herinneren dat we samen de liefde bedreven in de douche in een kaal huis, vlak voor het opknappen.
Ik was blij voor haar, dit is wat ze wilde: een eigen stekkie, en we zouden wel zien en bouwen naar een toekomst.
Lang heb ik (achteraf) niet kunnen genieten daar. Ik kwam daar steeds minder, omdat ze dat afhield.
Ik wist en voelde het wel, maar ach, zo is ze nu eenmaal.
Laatste tijd mocht ik niet eens meer blijven slapen, sex voor het huwelijk is uit den boze ineens.

Tja, vertel mij dat, als je 6 jaar dingen hebt gedaan, en dan ineens krijg te horen, dat sex al niet meer mag, laat staan blijven slapen bij haar.
Stiekum vraag ik me nu af, of ze dat nu wel met hem heeft.
Duidelijk antwoord: JA, dat heeft ze, per slot van rekening zelf gezegd tegen me (zie eerder schrijven in dagboek).

Ik ben eigenlijk op een schoftige manier eruit gewerkt. Ik had respect voor haar geloof, maar achteraf zijn dit allemaal leugens.
Verstoppen onder het mom van...jaja.
Geen sex meer met mij, onder het mom voor haar geloof, maar ik kan je zeggen, dat ze met hem nu wel degelijk sex heeft.
Hoe diep kun je dan zakken?

Vanavond weer dat mannetje wat langs komt. De hamer, maar hij kan beuken, maar de pijn wordt minder. Niets is zo pijnlijker als je eigenlijk, zonder dat ik het zag, langzaamaan alle grip kwijt raakt.
Die zwarte auto, het koele en afstandelijke.
Hoe lang houdt ze dat vol?

Bellen en mailen doe ik niet meer. Ik schrijf liever hier en probeer alles op deze manier te verwerken.
Ik krijg toch nul op request. Ik besta niet meer.

Vanavond is hij weer bij haar, zoals elke avond.
Haar huisje waar ik dacht dat we een toekomst zouden opbouwen.
Nee, hij zit daar op die bank, en op het bed waar eigenlijk ik wil liggen.
Inbreuk in het huisje waar ik dagen heb gewerkt om het haar naar haar zin te maken.

Maar ik ben sterk, en laat me niet kapot maken. Ik zal laten zien, dat ik zonder haar kan. Ik zal wel moeten, omdat er geen andere keus is, maar ik vraag me dan toch wel eens af: stel, ze belt, wil ik haar dan nog terug?
Daar ben ik nog niet over uit, of wel wellicht.

Ik kies voor nee, omdat iemand anders mijn wijffie heeft aangeraakt. Omdat zij dat heeft toegelaten.
Iemand die als een dief in de nacht is gekomen, mijn plekje heeft ingenomen.

Ik moet verder, zonder haar, en in een rol als vader voor mijn zoontje die ik eigenlijk niet wil.
Ik wil fulltime vader zijn, en niet een suikeroompje in het weekend.

Ron