Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
Hoe pak ik dit nu aan?
Een maand en een half geleden is m'n ex bij me weggegaan, ze heeft bindingsangst en voelde zich op een bepaald moment te gebonden, ze twijfelde een tijdje en ik heb daar een beetje gepaniekeerd. Dit dreef haar wss volledig weg. Enkele weken geleden vernam ik dat ze met een van haar beste vrienden samen is nu.
Ik besef dus dat het over is, dat ze gelukkig is met iemand anders nu. En ik denk ook dat de drempels voor haar bij die persoon lager liggen, hij kent haar, hij kent al haar vrienden wss, mss kent zij zelfs zijn ouders al? Dit zijn allemaal drempels die ze bij mij wel had.. Dus ik weet dat dit voor haar een pak makkelijker zal zijn om haar bindingsangst te overwinnen bij hem. Ook al zei ze opt einde dat ze zich echt super heeft gehad bij me, en dat ze wou dat het anders liep, dat ze volledig zichzelf kon zijn, maar dat haar gevoelens niet meer hetzelfde waren nu de angst de kop op stak..
Maar ik hoop nog zo vaak, ik heb al 2-3 weken geen contact meer met haar en probeer haar dus ook ruimte te geven. Ze weet dat ik haar mis en dat ik van haar hou, maar zelf komt ze voorlopig niet, haar focus ligt ergens anders nu.
Ik sta op en ik ga slapen met haar in m'n gedachten, ik zet m'n leven verder en ben drastische veranderingen aan het doen in m'n manier van leven, veel dingen op m'n planning gezet zodat ik ook ergens naartoe kan leven. Maar dit neemt haar niet uit m'n gedachten, elke keer ik in m'n auto stap zie ik haar daar nog zitten, elke keer ik in m'n bed lig wou ik dat ze naast me lag, elke morgend als ik opsta wou ik dat ik een berichtje kreeg van haar, maar dit is niet zo en ik besef ook dat dit niet snel zal veranderen. Ik heb haar in m'n laatste berichtje gezegd dat ze moet weten dat m'n deur altijd op een kiertje zal staan en dat ze, wanneer ze zelf wilt, terug contact mag zoeken, maar dat ik dit nu effe niet kan, omdat het teveel pijn doet en ik haar zo niet kan loslaten.
Kan ik hier nog op hopen? Iedereen zal wel zeggen van niet, ook al weet niemand het echte antwoord hierop.
Ze weet dat ze me pijn gedaan heeft door weg te gaan maar ze weet ook dat ik haar echt goed heb behandeld, maar denk echt dat ze me dit geen 2e keer zou willen aandoen.
Ik raak vaak gefrustreerd de laatste tijd omdat ze nog zo vaak in m'n hoofd zit, ik wil dat het stopt, niet omdat ik haar wil vergeten, want dat kan ik niet, zal ik ook nooit kunnen, maar omdat ik rust wil in m'n hoofd, zonder elke dag te moeten denken aan wat ik had en wat ik nu niet meer heb..
Hoe laat ik het stoppen? Tijd over laten gaan is hier wss het antwoord op maar, het gevoel dat we nog steeds iets kunnen worden ooit, blijft sterk. Ik moet enkel mezelf "verbeteren" in de hoop dat, als ik haar ooit terugzie, ze terug onder de indruk is van me en niet herinnerd wordt aan hoe klein en kwetsbaar ik opt einde wel was..
- waffles's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@waffles
Het zit nog in je hoofd omdat liefdesverdriet tijd nodig heeft voor de verwerking. Logisch ook, het is een afkick van de ex.
En dat gaat met pijn gepaard, vallen en opstaan...ups en downs...en dan beetje bij beetje ga je er steeds meer overheen komen...
Mijn tip om het te laten stoppen of te verminderen. Ik moet erbij zeggen dat het wel zo vers bij jou nog is en niet zo vreemd ook, die gedachten, kijk of je er aan toe bent, misschien het proberen waard...
Als je de scenario's in je gedachten niet lang laat doorspelen dan voed je het ook niet zo erg.
, zoek afleiding dan...zoek die rust in je hoofd...
Door het te voeden kom je niet snel verder. Dan blijf je er in hangen...
Ik zou een scenario in gedachten wel over je heen laten komen maar het dan onderbreken, afkappen, ga iets anders doen. Ga er niet te lang in mee, zeg maar. Dan voed je het en blijf je die gedachten houden. Ze kunnen zelfs groter worden door steeds maar de herinneringen te herhalen. Jij hebt het waarschijnlijk al genoeg gedaan en nu is het tijd voor de volgende stap misschien?
Zet muziek op, ga dansen
Misschien heb jij hier iets aan.
Of het nog aan komt weet niemand natuurlijk, maar het is wel vaak zo voorspelbaar...wat we wel weten is dat de ''gedumpte'' meestal hoop heeft en de ander (meestal) niet meer, want die heeft het uitgemaakt. Misschien af en toe, wie zal het zeggen? Kijk naar de acties naar jou toe, zijn die er? De hoop, die jij voelt dat het nog iets zou kunnen worden is heel sterk bij jou, misschien toch wel sterker bij jou dan de andere kant. Ik herken dat zeker wel. Dat is toch vaak ons eigen gevoel, we kunnen de ander zijn of haar gedachten niet voelen.
Jezelf verbeteren doe jij voor jezelf zodat als jij er ooit weer aan toe bent wel diegene tegenkomt die 100% voor je gaat.
En dat is een fijn gevoel toch, niet een twijfel of een liefde die er niet meer is.
Heel veel succes met je verwerking.
Hetlevenismooi.
Bedankt voor je reactie, ik
Bedankt voor je reactie,
ik probeer idd wel om de gedachtegang te doorbreken als ik er te vaak aan denk, ik probeer dan ook mezelf op een ander pad te zetten, maar ze blijft dan nog steeds lichtjes in m'n hoofd zitten, ook al denk ik aan iets anders.
Het is enorm vermoeiend en ik slaap ook vaak slecht, vanaf m'n ogen opengaan zit ze terug in m'n hoofd. Ik vecht er wel tegen maar het gevoel is veel sterker dan ik dacht.
Het is idd zo dat mijn hoop wel groter zal zijn dan de hare nu, want ze heeft iemand anders om zich op toe te leggen. En ik wens dit haar toe, echt, maar stiekem, diep vanbinnen hoop ik dan ook weer dat het niet zo super loopt dan ze voor ogen had en me dan toch een beetje begint te missen. Ik probeer mijn hoop te beperken tot het minimum maar ze blijft wel sterk aanwezig.
En tuurlijk wil ik mezelf verbeteren voor alsk diegene tegenkom die wel 100% voor me wil gaan, voorlopig hoop ik toch nog dat zij dit ooit zal kunnen.
Ik weet, ik hoop veel, maar besef ook dat er een goeie 95% kans is dat dit ijdele hoop is, ik ben realistisch, maar af en toe val ik terug in het "te vaak hopen op dingen die wss niet meer komen"
Bedankt voor de tips, ik doe m'n best.
Hey waffles
Het is logisch dat ze lichtjes in je hoofd zit, vind ik best wel een vooruitgang, ik had dat toen nog niet, hij zat heel sterk in mijn hoofd, ik kon het toen absoluut niet sturen en jij kunt het al een btje doorbreken, knap hoor.
Ik zit er veel langer in dan jij en een maand is niks eigenlijk.
Toen in die tijd zeg maar was ik nog in een shock, ik kan je wel zeggen dat het over gaat...de frequenties worden minder, het wordt vager... bij mij duurt het dan wel erg lang. Maar jij bent mij niet, gelukkig maar!
Daarom uit ervaring weet ik dat je de scenario's niet moet gaan voeden, ik kon zo heeeel lang bezig zijn ermee in gedachten, ook voor ik ging slapen, nam ik ex zo mee mijn droom in, nu doe ik dat ook niet meer vlak voor slapen gaan aan ex denken. Nu is dat echt zoveel minder en dat voelt als een opluchting. Komt ook bij jou...
Laat het je streven zijn om daar naar toe te werken...je doel...jezelf helen van het liefdesverdriet.
Ik kon echt niet realistisch denken, dat komt pas na een tijd. Ik had heel lang hoop, doordat het zo diep zat.
Daarom snap ik jou ook heel goed, dat jij die hoop ook nog hebt.
Je bent best al goed bezig...loslaten is een kunst...
thx Hetlevenismooi
Mss wel, maar voor mezelf voelt het niet alsof ik goed bezig ben..
Ze zit ook vaak heel sterk in m'n hoofd en dan realiseer ik mij dat zij zich niet zo zit neer te halen door er over te denken, dit helpt me dan weer wel om de emoties te bedaren. Hoewel dit maar heel even helpt voor het terug de overhand neemt, alle beetjes helpen denk ik dan?
Het lijkt mss wel alsof ik alles al makkelijk kan sturen maar dit is vaak niet zo, vandaag heb ik weer een goeie dag maar afgelopen week was het 1 groot dipje.
Dus ik denk ook niet dat ik er echt al uit ben, dit zal nog wel enkele maanden duren voor ze volledig uit m'n hoofd is.
De hoop is vooral groot, te groot mss, maar ik heb me voorlopig neergelegd bij de situatie, er is niet veel dat ik nu kan zeggen of doen dat de situatie zal veranderen. Ze weet wat ik voel en wat ik wil. Wat ze ermee doet ligt volledig in haar handen. Als ze terugkomt, wil ik dat het uit eigen beweging is, niet door haar te overhalen.
Hoping for the best but expecting the worst.
Ik bedoelde
het ook niet zo hoor dat jij het MAKKELIJK kan sturen, anders zat jij hier natuurlijk niet op de site...dat nare liefdesverdriet ook hè?
Je hebt het er moeilijk mee, je ziet wel de dingen realistisch en je bent er zeker nog niet uit.
Nooit iemand gaan overtuigen, nee gelijk heb je...uit eigen beweging zou iemand terug willen komen.
Wees blij met kleine stapjes vooruit en geniet ook intens van de dingen die je aan het doen bent en dwalen je gedachten te veel af...dan bewust er van zijn... en handelen. Zodat op een gegeven moment je steeds minder aan ex denkt, het gaat ooit wel over, al denk je nu van niet. De 1 heeft langer nodig dan de ander, voor liefdesverdriet staat geen bepaalde tijd.
Hoop wel dat jij er snel vanaf bent natuurlijk.
richten op eigen pijn
Tja Waffles dat is de liefde. En ik kan me goed voorstellen dat je rust in je hoofd zou willen. Misschien moet je je wat minder richten op wat was en wat eventueel nog zou komen. Je zegt zelf al dat je jezelf moet verbeteren, maar de reden waarom is niet goed. Je staat helemaal in de modus van dat jij haar toebehoort... Dat zit in je hoofd, je hart zegt dat je aan jezelf moet gaan werken en niet om haar, maar voor jezelf.
Het is vaak zo dat mensen met bindingsangst, mensen met verlatingsangst opzoeken om van elkaar te leren. Maar je zou je nu eens moeten afvragen in hoeverre jij druk op haar gelegd hebt, waardoor ze zich te gebonden voelde. Waarschijnlijk voelde zij zich klem gezet in haar gevoel en wilde daardoor weer een stuk vrijheid terug. Als je echt zo veel van haar houdt als je zegt dan zou je haar gewoon moeten laten gaan (en dat doe je ook blijkbaar). En dat is stap 1.
Stap 2 is nu werken aan jezelf.
En om je gemoedsrust misschien wat te verzachten... Haar bindingsangst zal niet verdwijnen door een andere relatie aan te gaan. Die zal alleen verdwijnen als ze bereidt is om daaraan te werken. En ik geloof niet dat ze daar bereidt toe is, aangezien ze in twee maanden een nieuwe relatie heeft... Ik zie dat meer als compensatie voor jou. En die relatie kan best voor de rest van haar leven zijn, maar het lost de bindingsangst niet op.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Ik heb, vind ik, weinig tot
Ik heb, vind ik, weinig tot geen druk op haar gelegd, tot aan het einde, dan was ik gewoon bang haar te verliezen en verloor mijn innerlijke rust, en dit weerspiegelde zich mss op haar. Maar wat je zegt klopt ook wel denk ik, dat ze klem zat met haar gevoel (dit heeft ze me letterlijk gezegd trouwens) en haar vrijheid ligt haar nauw aan het hart, daarom dat ze van mij binnen ons relatie ook alle vrijheid kreeg die ze wou.
Ik laat haar gaan, met nog een sprankeltje hoop dat ze ooit weerkeert, maar probeer me er niet op toe te leggen.
Mijn reden waarom ik mezelf wil verbeteren is idd deels om haar te imponeren, maar is het echt slecht dit als motivatie te gebruiken? Ik doe dit ook grotendeels voor mezelf omdat ik nu wel enkele "gebreken" of puntjes heb gevonden bij mezelf die ik graag anders zou zien.
Ik voel het ook aan als een compensatie voor het gemis, ze vond snel iemand anders om de genegenheid die ik haar bad, terug op te vullen. Dit is in mijn ogen niet echt een goede basis voor een nieuwe relatie, maar wie ben ik, het kan goed zijn dat dit voor haar makkelijker is.
Denk je dat dit voor haar dan iets zou kunnen zijn waar ze heel haar leven, op deze manier, zonder aan haar angsten te werken, mee verder kan? Ik zou denken dat het ooit wel weer eens de kop moet opsteken, die angst, en dan gaat ze toch gewoon terug in haar schelp kruipen, niet?
Ergens besef ik wel dat ik mogelijkheden zoek dat haar huidige relatie toch niet werkt zoals ze wou en terug eens contact met me zoekt, uit zichzelf.
Ik stuur haar ook niks meer, gewoon omdat ik wil weten dat, als ze een berichtje stuurt of belt, dat het is omdat ze zelf de intentie heeft me te horen, niet omdat ik eerst van me liet horen.
Ik gun haar het geluk toe, ook al is het mss niet met mij, ze verdient wel gelukkig te zijn, kzou het natuurlijk veel leuker vinden als ik die persoon zou mogen zijn die haar dit geluk mag bieden, maar dit is een keuze die zij moet maken, niet ik.
@waffles
Je probeert te werken aan jezelf, misschien is de motiverende drijfveer hiervoor niet meteen de juiste... maar wat je nu doormaakt is een proces, daarbij hoort in de eerste plaats een motivatie zoeken. Gaandeweg zal de focus misschien meer op jezelf gaan liggen. Maar ik denk dat je uiteindelijk wel vooruit gaat door aan jezelf te werken, hoe dan ook, ook al lijkt al de rest nu even stil te staan. Dus houd je ogen open en blijf verder werken aan jezelf.
Zij moet ook nog haar proces leren... het lijkt me ook dat die andere persoon haar vlucht is... misschien ben ik ook mis. Uiteindelijk doet ook dat er niet toe, want op dit moment moeten jullie elk je eigen weg gaan zoeken. De toekomst wijst wel uit hoe je verder moet. Only time will tell... liefs en veel sterkte!
@rozenblaadje
Toekomst zal dit idd uitwijzen, not much I can do at this point
Mijn drijfveer is idd mss niet ideaal maar zoals je zegt, alsk aan mezelf werk zal ik me automatisch wel beter gaan voelen en terug mezelf kunnen waarderen voor wie ik ben. Terug van mezelf kunnen houden zou nu op de eerste plaats moeten komen, makkelijker gezegd dan gedaan maar het besef is er toch dat dit echt nodig is.
De hoop zal nog vaak de overhand nemen maar hopelijk slijt dit wel met de tijd. Bedankt voor het hart onder de riem, doet echt deugd.
bang zijn is een zware energie
Je moet je voorstellen dat de angst om iemand te verliezen zoveel energie voortbrengt dat de ander dit als druk ervaart. Het hoeft dus niet zo te zijn dat je voor jouw gevoel druk hebt gelegd. Alleen de angst is al een belemmering. Liefde voel je aan, maar angst ook. Je kunt iemand de volledige vrijheid geven, maar als jij vanuit je angst bij haar bent zal ze dat altijd blijven voelen en dat legt veel druk op iemand.
Het is belangrijk dat je je motivatie uit jezelf haalt en niet uit iets of iemand anders. Jij weet waaraan je kunt werken, dat doe je altijd voor jezelf. Je moet je geluk niet in de handen van de ander leggen. Je wilt dus eigenlijk veel te veel doen om maar bij haar in de gunst te blijven. Ook dit is druk leggen op een ander.
Zolang zij niet beseft dat ze moet leren van jullie relatie zal het idd ook weer de kop opsteken bij de volgende. Net zo lang tot we wijs worden en bij onszelf gaan nadenken waarom het elke keer misloopt. Maar het blijkt dat ze makkelijk voor haar eigen gevoel wegloopt of het heel makkelijk opgeeft. Ze zal zichzelf willen overtuigen dat het deze keer wel lukt, zonder aan de 'issues' te werken. Ze zal dan nooit compleet gelukkig worden in die relatie, maar het wel heel lang willen volhouden.
Ga vooral niet wachten op een berichtje. Dat kan weleens heel lang gaan duren, als die al komt. Juist het snel overgaan naar een andere relatie geeft aan dat ze er niet te lang bij wil stilstaan. Het doet haar te veel pijn en zal die pijn weg proberen te drukken door juist geen contact te maken. Ook daar zal ze later nog eens tegenaan gaan lopen, maar dan ben jij al lang verder in je proces en zul je dat makkelijker kunnen handelen. Nu weet je toch niet wat je met de situatie aanmoet als ze zou bellen.
Blijf het bij jezelf houden en niet voor de ander gaan denken. Jij kunt veel aan jezelf veranderen, maar niet aan iemand anders.
@jamor
Het is idd zo dat ik bang was om haar te verliezen, op het einde, niet zozeer doorheen onze relatie. De schrik heeft er nooit ingezeten en ze voelde zich dus super, het is pas vanaf ze zei dat ze zich "gebonden" voelde en een stapje terug wou zetten dat bij mij de schrik om haar te verliezen de overhand nam.
Dit zal idd door haar ervaren worden als druk, maar ze moet ook ergens begrijpen dat het vrij "normaal" is dat, als je iemand graag ziet en die wil een stap terug zetten, je bang wordt die persoon voorgoed kwijt te zijn..
Ik vertrouwde haar volledig en gaf haar alle vrijheid, dit apprecieerde ze enorm, heeft ze me enkele keren duidelijk verteld. Dus ik denk niet dat ik haar in de hele relatie onbewust onder "druk" zette. Enkel toen ze wegging mss.
Ik kan en wil niet voor haar denken of mezelf voor haar veranderen.
Je schrijft in zo'n situaties scenario's uit in je hoofd die voor jezelf gunstig zijn naar de toekomst toe. Want dit is ergens wat je wil en verlangt. Dit is niet realistisch maar houdt je mss wel een beetje op de been? Dit mag niet blijven duren natuurlijk maar mss is dit wel een makkelijkere start om uiteindelijk tot eenzelfde resultaat te komen, namelijk jezelf verbeteren.
Tuurlijk doe ik dit voor mezelf, maar het is mooi meegenomen als dit ooit invloed zou hebben op haar beeld van mij, niet?
stappen maken in het leven
Zie je in dat je voor haar aan het denken bent. Het is voor JOU 'normaal' dat een stap terug zetten, angst oplevert. Voor iemand met bindingsangst is dat 'niet normaal'. Diegene ervaart dat als even op adem komen om er dan weer voor te kunnen gaan.
En als je het gehele leven bekijkt, maken we continu stappen terug om uiteindelijk verder te komen. Daar doe je dan ook niet moeilijk over. Voor jou geldt dat alles alleen maar meer moet worden in een relatie, maar elke relatie zal afentoe een stapje terugdoen om uiteindelijk een grote sprong voorwaarts te maken. Waarom zou een stapje terug, het einde betekenen? Dat is nu wel het geval, maar dat is dan een mooi leermoment geweest.
Waarom is het mooi meegenomen als dat invloed op haar zou hebben? Het enige wat mij dat zegt is dat je haar niet wil los laten. Je zult haar eerst compleet moeten loslaten om eventueel weer in beeld te kunnen komen. Zolang jij bezig blijft met de verbinding in stand te houden met haar dan zal ze die energie ervaren als druk. Pas wanneer jij compleet de verbinding (en dat geldt ook energetisch) kan loslaten zal ze geen druk meer ervaren.
@jamor
Het was enorm hard dit te lezen eigenlijk, maar er zit wel waarheid in je woorden. Hoewel ik niet denk dat de druk die er op het einde was, de doorslag heeft gegeven. Ik heb haar, toen ze zei dat ze enkele stapjes terug wou zetten, gezegd dat we elkaar wel moesten blijven zien, zij wou dit niet, dus liet ik het zo, we hebben elkaar 2 weken niet gezien, en dan kwam ze zelf terug en zei, je hebt gelijk, we moeten elkaar terug meer zien, want hier zitten wachten helpt me niks verder. We hebben dan nog enkele keren afgesproken en dan zei ze dat ze op deze moment zich te gebonden voelde en hiervoor was ze nog niet klaar zei ze.
Ik snap je wel, maar ik ben ook in het proces van het loslaten, ik kan niet zomaar in m'n hoofd een persoon loslaten die ik doodgraag zag. Dit kan niemand, als je dit kan, zag je die persoon echt niet graag.
Waarom is het mooi meegenomen? Omdat zij de persoon is die mij heeft doen inzien wat mijn "flaws" waren, en het is ook door haar dat ik eraan ga werken. Ik doe dit omdat ik zelf niet tevreden ben over die puntjes, niet om haar terug te winnen.
Ze zal eerst uit zichzelf haar weg moeten banen naar mij vooraleer ik haar zou kunnen tonen dat ik er veel uit geleerd heb.
Zoals ik al eerder zei, ik zoek geen contact met haar en ben bewust m'n leven aan het opnemen, veel plannen maken en bezig blijven, hoe kan ik haar nog meer loslaten dan dit?
Het is niet omdat ik haar nog vaak mis dat ik haar niet losgelaten heb, de emoties blijven een lange tijd nazinderen, toch?
loslaten in je hoofd of in je hart
Iemand loslaten in je hoofd is prima te doen ook al houdt je enorm van die persoon. Zo gaat het ook met mensen die overlijden, die laat je in je hoofd los, maar zullen altijd in je hart blijven zitten. Het grootste probleem bij veel mensen zit hem in het feit dat ze niet met hun hoofd willen loslaten. Datgene wat in je hart zit is waarheid, datgene wat in je hoofd zit is je eigen ego die continu de verbinding met de ander in stand wil houden. En zo communiceren hart en hoofd niet meer juist. Laat datgene in je hoofd achter en je zal in je hart altijd van diegene kunnen blijven houden, ook als de relatie al jaren over is. En daar is prima mee te leven, want je hart denkt niet na over die verbinding met de ander, die voelt die verbinding alleen.
@jamor
Ik snap ergens wel wat je wil zeggen, ik probeer mss nog iets teveel om te handelen in de hoop dat dit me ooit terug dichter brengt bij haar, zolang ik dit doe, maak ik geen schijn van kans wss.
Ik ben 2j geleden m'n beste maat verloren en die leeft idd ook verder in m'n hart. Wat zeker een draaglijk gevoel is, sommige momenten mis ik hem wel hard maar ik kan dan ook echt niks meer doen om hem terug te zien.
Ergens voel ik me wel slecht nu, omdat ik nu het gevoel heb dat ik haar heb weggejaagd door bang te zijn haar te verliezen. En ik denk dat het bange gevoel om iemand te verliezen, niet iets zou mogen zijn dat ik mezelf kwalijk neem.
Ik ben blij dat je zo recht voor de raap bent, blijkbaar heb je hier wel een vrij goede kijk op, ben blij dat ik je mening heb gekregen hierover.
@jamor&@waffles
Mooi om te zien dat je elkaar kunt helpen om te relativeren....
Zo helpt iedereen elkaar door vanuit de eigen referentie tips te geven....en is het aan jezelf om te kijken wat je ermee kunt en wilt doen...
Waffles, het helpt mij echt wel om iets te doen met de woorden van Jamor...
Probeer meer vanuit je hart te voelen, en laat je gedachten niet de vrije loop....het zijn je gedachten die je onrustig maken, niet je hart...
Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, masr het kan je wel helpen op veel momenten....
En zoals ik vaak zeg...alles komt goed, de tijd zal het leren...
Beiden dankjewel voor jullie lieve steun richting mij...ik ben er ook zeker nog niet en weet ook niet hoe het verder met me zal vergaan als ik naar mijn ex kijk....maar ik probeer daar zonder verwachtingen Nasr te kijken....
Ik hou jullie op de hoogte...
Liefs en hou jullie taai!
hard en hart
Ja, ik kan soms best hard zijn. Maar het komt allemaal uit het hart!
Je mag je best even slecht voelen, maar wees gerust! Dit had je niet kunnen voorkomen. Dus nee, je hebt haar niet weggejaagd. Je hebt een zware les geleerd, want ik zie dat je het begint te begrijpen. En het verlies van die vriend kan daar best wel een grote invloed van geweest zijn, je bent tenslotte een dierbare kwijtgeraakt en dat wilde je nu voorkomen.
Het is nu de kunst je ex ook zo te leren zien. En ik ben ervan overtuigd dat je dat gaat lukken. Graag gedaan en heel veel succes!