Er gaan op het moment zoveel emoties door mij heen, om gek van te worden. Het ene moment sta ik zo sterk en laat ik me niet kennen...maar er zijn echt momenten dat ik het wel uit kan schreeuwen van verdriet. Wat voel ik me dan klote...

Mijn EX- vriend (begin het nu te beseffen dat hij een ex is van mij) heeft na 3,5 jaar een punt erachter gezet.
De manier waarop, doet mij nog het meeste pijn!
ik geloofde het niet. Maar die bal in mijn buik zei genoeg...Dit was niet OK!!Hij zei: ik zit in de knoop met mijzelf en dat komt ook door jou.
Hij vond dat ik er recht op had om er als volwassenen over te praten, maar dat het niet meteen kon. Donderdag had hij wel tijd....MY GOD....ik begreep hem niet meer...4 dagen erop wachten.
Dat hij het in mijn gezicht kon zeggen...dat het waarschijnlijk UIT was na een valentijnweekend als verrassing van hem, ik begreep er niets meer van!!

Ik heb uiteindelijk 3HELSE dagen en 2 nachten doorstaan . Ik liep echt tegen de muren op. Hij had de macht en ging doodleuk werken en trainen, terwijl ik ben ingestort op mijn werk en niet meer in staat was om te werken. Ik trok het niet meer! Janken niet normaal, maar toen kwam de woede. Ik heb nooit geweten dat je lichaam zo beinvloedbaar is door je emoties...whoooo

!k heb niet geslapen, amper gegeten, ging vanalles checken op het i-net, zijn oude smsjes teruglezen...antwoorden wilde ik... Ik kreeg eigenlijk echt waanbeelden en een paniekerig gevoel. Had ik dit moeten zien aankomen dan?Ik raakte in paniek, heb hem opgebeld dat ik niet langer kon wachten en het niet trok. Hij kon niet komen, na het werk kon hij wel!!

Die avond dat hij kwam, heb ik hem zijn verhaal eerst laten doen. HET gevoel was er niet meer! Ik bleef aardig kalm tot dat punt, want meer had hij niet melden. Toen ik hem mijn kant vertellen dat ik dat deels begreep, dat je gevoel kan verdwijnen. Maar dat hij zo met MIJN gevoel omging...die dagen die hij mij aan me lot overliet.NEE....zoiets doe je iemand niet aan, mijn gevoel was gedwongen veranderd.
door hem!!

Hij betrok alles op zijn eigen persoon. HIJ had ook verdriet, hij had ook niet gemakkelijk, hij kon het niet vertellen dacht alleen maar hoe dan..blablabla. Terwijl hij die dag zelf nog doodleuk kon hyven met een meisje van de kroeg..of ze al beter was?!?

IK heb hem verrot gescholden dan hoefde het voor mij niet meer, ik had mijzelf niet meer in de hand, zo een egoist!!Ik moet zeggen dat ik alles in deze relatie heb gestoken, was in staat naar de andere kant van het land te verhuizen voor hem. Alle puzzelstukjes vielen inelkaar....

Ik heb dan die laatste dag alles opgeschreven, mijn pijn, woede, onmacht. Ik heb alles aan hem voorgelezen.
Ik leende hem geld, ik loog voor hem tegen zijn ouders ik beschermde hem voor mijn gevoel.Het afgelopen jaar heb ik een hogere functie aangenomen, met een meer verantwoording en hogere werkdruk. Ik was telkens kapot als hij van het weekend bij mij was en voelde me zo schuldig. Ik trok het niet langer. Deze baan, hem moeten missen, ver moeten reizen. Maar hij wilde nog niet samenwonen, eerst opzichzelf, toen een nieuwe baan, zijn hoofd erniet naar hebben altijd wat als ik erover begon....hoe enthousiaster ik werd hoe minder hij. Ik moest erover ophouden en wachten. Dat deed ik braaf want ik zag met deze man een toekomst....

Hij had een schuld lopen en dat heeft hij mij na 1,5 jaar verkering verteld! Ik schrok van het bedrag maar ik liet hem niet in de steek. Hier komen we wel uit schatje, zei ik. Het was echt hem en ik tegen de rest van de wereld. Wij samen stonden sterk, wat een ilussie, besef ik nu! Ik vond dat ik als we uit gingen ik moest betalen, om hem te ontlasten. Ik wilde hem helpen om die manier, zodat hij zijn schulden kon aflossen en wij een mooie toekomst zouden hebben. IK ging zijn schulden als mijn schulden beschouwen. Daarbij komt dat hij veel liegt, dingen mooier maakt dan werkelijk is. Popie Jopie gedrag noem ik het.
Hij is zijn baan kwijt geraakt door liegen. Niet dat hij me dat vertellen. Pas veel later, toen ik hem confronteerde met zijn gelieg....

Het is nu een maand uit en nu pas kan ik mezelf er toe zetten om andere dingen te gaan doen. AFLEIDING heb ik nodig!!leuke dingen doen neem ik mijzelf steeds voor...maar wat is dat moeilijk.
Het erge van alles, want ik hou echt van deze gozer, is dat ik nog steeds stille hoop heb dat we bijelkaar komen, maar daartegenover heb ik ook mijn trots.....DIT VERDIEN IK NIET...herhaal ik voor mijzelf, sterk zijn en geen contact zoeken! HIJ wilde vrienden blijven, maar ik snap dat niet, hoe dan. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan en ik ben zo gekwetst en verdrietig dat ik dat niet trek!!En het komt er toch erop neer dat hij er niet voor me is niet als partner niet als vriend. Eigenlijk maak ik me best zorgen om hem! Hij is de weg kwijt!En niemand weet zoveel over hem als ik.
Maar ik heb het contact verbroken, want ik ga er kapot aan!NU kies ik voor mijzelf.