Hey Unre,

doet me spijt om dit allemaal weer te lezen, jij die nog een tijdje geleden had geschreven dat het allemaal wel vrij los liep. Mja, het gevoel is een raar ding. Hopelijk kom je er snel terug bovenop en verder met die reis! Probeer je op te trekken aan positieve, nieuwe zaken.

Sterkte,

Speler

Life is what you make of it...or not!
Don't let my nick fool you.
Don't be a rabbit, let the hunters see what you think of them!

Ik denk dat het een goede keuze is om naar een psycholoog te gaan. De redenen weet je, heb ik al eens eerder aangegeven. Heel veel mensen hebben een verkeerd beeld van een psycholoog. Maar een psycholoog is gewoon iemand die veel verstand heeft van de processen in je denkwijze. En dat laatste, dat is eigenlijk waar het allemaal om draait.

Mijn mening is, dat het een goed idee is om af te spreken met je ex. Het kan inderdaad 2 kanten opgaan. Enerzijds kan je weer gevoelens ontwikkelen en anderzijds kan ze keihard van haar voetstuk afvallen. Je weet dat ik contact heb met mijn ex en dat heeft ervoor gezorgd dat hij langzaam ook van zijn voetstuk is gevallen en na mijn vakantie is hij er nu eindelijk helemaal van af. Ook kan het gebeuren dat je inderdaad wordt geconfronteerd met dingen die je niet wilt weten maar hoe pijnlijk dat ook is, het geeft je wel reden om verder te gaan.

Toch zal ik eerst even een sessie met de psycholoog afwachten voordat je hierin een beslissing neemt. Ik ben het met panic eens dat je het beste het gesprek luchtig aan kan gaan en niet vertellen dat je "ergens over moet praten." Gewoon meer in de trant van bijkletsen. Bovendien weet je niet eens zeker wat je gevoelens tov haar zijn want omdat ze nu gewoon een persoon in je hoofd is geworden. Misschien is ze wel helemaal niet zo geweldig (meer).

Wat de paragnost betreft.... Ik weet niet wat ik ervan moet denken en het lijkt me ook niet echt meerwaarde geven. Voor sommige mensen misschien wel maar eht lijkt erop dat het je niet echt verder helpt. Persoonlijk geloof ik gewoon dat zaken meer afhankelijk zijn van eigen beslissingen.

Dat idealiseren komt me heel bekend voor. Dat heb ik dus ook heel lang gedaan en is langzaam veranderd. Nu heb ik er geen last meer van. Ik kan nu met een heldere blik terugkijken om te zien hoe het was. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn relatie met mijn ex best wel had kunnen werken maar dat ik nu pas zie dat hij een complex persoon is voor mij. Ik ben een persoon die graag over ware gevoelens wil praten, ik ben een open boek. Achteraf gezien ging dat blijkbaar niet goed met hem want anders was onze relatie niet zo onverwacht verbroken. Ik heb ook niet echt het idee dat hij daarin veranderd is. Sterker nog, het lijkt wel alsof hij weer een paar oude patronen oppakt. Niet alle, hij heeft zeker dingen verbeterd maar toch lijkt hij z'n oude patroon van "kameleon spelen" (aanpassen aan de ander) weer op te pakken. Dat kan dan echt jarenlang zo doorgaan totdat hij weer autonomie wil zoeken. Iets wat hij volgens mij nog steeds niet genoeg heeft gevonden. Maar dat is niet langer mijn probleem. Het enige wat ik kan doen is hem daar heel voorzichtig op wijzen, als goede vriendin zijnde.

Ik ben vorige week op vakantie geweest maar het lijkt wel of die rust ervoor gezorgd heeft dat ik weer in een nieuwe fase van mijn loslaatproces ben terecht gekomen. Ik heb al een half jaar het gevoel dat ik verder kan maar sinds de afgelopen maand lijkt het wel alsof het voetstuk nu echt wordt afgebroken.

Ik kan je een vakantie dan ook zeer aanraden!

Veel succes bij de psycholoog, ik ben erg benieuwd hoe dat gaat. Laat je het me weten?

Liefs,
Hoop

Dank jullie wel voor jullie reacties. Zeker gisteren, toen ik deze blog schreef, zag het er allemaal nogal erg zwart uit en vandaag is het niet echt heel erg veel beter helaas. Het blijft raar; meer dan een jaar na dato komt het ineens zo hard terug. Zo hard als het nu weer aanwezig is, is het echt in maanden niet meer geweest.

Panic: je hebt gelijk dat het natuurlijk niet ?ɬ©cht stil is blijven staan het afgelopen jaar. Ik ben zeker wel vooruitgekomen, maar ik word zo moedeloos van het feit dat het steeds weer terugkomt. Ik kan niet vertrouwen op de momenten dat het op zich goed gaat, dat het wel goed zal blijven gaan. Want tot dusver kwam steeds dit rottige gevoel weer boven en dat kenmerkt zich vooral door het gevoel dat dit de 'eigenlijke' status quo is en dat ik steeds wel aan het spartelen ben om verder te komen, maar dat het enige wat me dat oplevert momenten van de illusie dat het misschien nog weer goedkomt zijn. Maar dan komt deze stemming weer en die drukt me het weer haarfijn onder mijn neus: het is over met M. en alles wat je nu doet is nep. Het wordt nooit meer zoals het was en de chaos zal altijd onderdeel van je blijven. Nou ja, eigenlijk een beetje het gevoel dat ik in deze blog al omschreven had ook.

Of het werkelijk zo is dat de kern in haar ligt of niet, weet ik ook niet te zeggen. Tijdens het orienterend gesprek met de psycholoog kwam zoiets ook ter sprake en dat was iets waar ik nog niet zo bij stil had gestaan. Geeft ergens hoop; misschien is er toch iets in mijn macht waardoor alles nog kan veranderen? Hoe dan ook voelt dat nu niet zo.

Hoop: ja, ik kan me voorstellen dat de manier van omgang die jij met je ex hebt, een relativerende werking heeft en hij daarmee van zijn voetstuk valt. Helaas is er tussen mij en M., op haar initiatief (want ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik wel graag contact wil, maar ook haar beslissingen en haar doen en laten wil respecteren dus het daarom van haar uit laat komen), helemaal geen contact meer en dat schept alle ruimte voor mystificeren. Ik ben alleen bang dat mijn mogelijkheden om daar wat aan te doen, nogal beperkt zijn. Zelfs al zou ik haar zien, dan nog heeft ze zich (zo bleek duidelijk na de breuk) voor mij afgesloten. De veranderde status (niet-meer-geliefden) bracht ook een andere vertrouwensband (namelijk: geen) met zich mee, kennelijk. En ze is nou eenmaal een gesloten type.

Dat is ook iets wat wederom contact zoeken voor mij wel lastig maakt. Ik heb twee keer 'face to face' nog een gesprek met haar over 'ons' gehad na de breuk, waarbij de tweede keer naar ik had beloofd de laatste keer zou zijn. Toch heb ik ongeveer anderhalve maand later nog een keer gebeld omdat ik wilde afspreken, maar toen hielp ze me herinneren dat ik de vorige keer gezegd had dat het de laatste keer zou zijn en dat er zo wel twintig laatste keren konden komen. We hebben toen wel telefonisch nog over dingen gesproken, maar ik heb haar beloofd dat het daarmee afgelopen zou zijn. Omdat de status waarin alles toen verkeerde, voor mij ook het besef meebracht dat er niet meer uit te halen zou zijn.

Nu is het eigenlijk louter het tijdsverloop sindsdien dat maakt dat de drang er weer is. Misschien om te checken of er nog dingen veranderd zijn. Maar mijn belofte aan haar wordt er wel mee gebroken. Ik heb haar na dat gesprek nog in een brief ook duidelijk gezegd dat ik (voorlopig, dat dan weer wel) geen contact zou opnemen omdat het weinig te raden overliet dat ze dat liever wilde. En dat zij zich altijd vrij moest voelen om contact te zoeken. Dat heeft ze dus niet gedaan en het zit er ook niet meer in. Een cocktail van geslotenheid, koppigheid, rationaliteit en flinkheid die daar wel voor zal zorgen.

Amelie: wat je in je derde alinea schrijft is heel herkenbaar voor mij. Knokken, vechten, van alles proberen om vooruit te komen omdat je met je verstand weet dat dat is wat je moet doen. En op een gegeven moment voel je je sufgestreden en het gevoel van 'nou is 't mooi geweest, nou moet ze maar eens terugkomen' heeft zich dan bij mij ook meerdere malen aangediend.

Zelfvertrouwen is in het verleden (zeg, tot zo'n 7 jaar geleden) wel een probleem geweest voor mij, maar het speelt nu niet echt meer. Maar misschien zie ik sommige dingen ook gewoon wel niet scherp en kan het daar toch iets mee te maken hebben. Of met andere dingen waar ikzelf niet bij stilsta.

Hoe dan ook heeft het allemaal heel erg veel met mij gedaan. Het is zeer zeker leerzaam geweest, maar deze les geleerd hebbende, zou ik het inderdaad helemaal niet erg vinden als het allemaal weer gewoon goed kon zijn. Niet langer de gloomy gemoedstoestand. Niet langer de grauwe sluier. Niet langer de doelloosheid. Het moet weer ergens naartoe.

Ik ben wel eens benieuwd in welke mate jullie er echt last van hebben en in hoeverre het jullie dagelijks leven be?ɬØnvloed.

Want over het algemeen gaat het dus erg goed met mij maar ik heb af en toe ook nog mijn dipjes. Ik zie ze gewoon als dat ze er bij horen, als deel van mijzelf en hoop dat ze nog meer slijten. Ik merk wel echt dat de dipjes steeds kleiner worden en dat ik er steeds beter mee om kan gaan en dat het steeds langer duurt voordat ik er eentje heb.

Toch ben ik vorige week op vakantie geweest en heb ik wel ontzettend veel gedroomd over mijn ex. Ik kwam tot rust en leek alles overdag in een beter perspectief te kunnen zien. Mijn ex was al bijna helemaal van zijn voetstuk gevallen maar ook het laatste scheurtje is doorgegaan en nu is ie er af. Maar dat neemt niet weg dat ik nog soms dipjes met pijn heb. Ik denk dus dat die gewoon bij mijn bagage horen. Ze zitten mijn dagelijkse leven niet in de weg en zeker mijn nieuwe relatie ook niet.

Maar goed, als ik Jeronimo zo hoor kan je er toch wel weer last van krijgen.... Misschien omdat je gewoon nog steeds "iemand in je leven" mist. Maar waar komt die leegte vandaan? Is het niet zo dat je zelf eigenlijk dingen in je leven mist en ze probeert op te vullen met relaties? Maar een relatie moet een aanvulling zijn, geen invulling. Ik weet het niet hoor... Maar moeten jullie misschien naast de verwerking van de ldvd ook eens je eigen leven onder de loep nemen en kijken of je wel echt blij bent met de dingen die je doet?

Als ik een dip heb dan gaat het altijd weer over dezelfde vraag:

Hoe kan het dat je altijd zei dat je gelukkig was? En hoe kan het dan dat je toch weg moest gaan? Want als je gelukkig bent dan is het toch goed? Waarom degene waarvan je houdt zoveel pijn doen en voor jezelf ook niet de gemakkelijkste weg kiezen terwijl je niet eens ongelukkig was? Moet ik dan mijn wereldbeeld bijstellen en beseffen dat er meer nodig is dan gelukkig zijn alleen? Of is dit een resultaat van de wegwerpmaatschappij? Of heb je gelogen tegen jezelf ?ɬ©n tegen mij als je zei dat je gelukkig was? Je dacht wel eens dat ik niet blij en tevreden was met mijn leven en inderdaad was ik dat ook niet altijd. Maar dat had niets met jou te maken. Dacht je door weg te gaan dat ik wel 100% gelukkig zou worden net als jij?

Enerzijds had je wel gelijk want ik ben dingen aan het ondernemen en dat komt mede wel omdat jij mijn ogen had geopend door weg te gaan. Maar ik weet dat ik ze ook samen met je had kunnen doen. In dat geval ben ik wel een beetje hetzelfde als de vriendin van Unremedied. Zij moest ook dingen ondernemen. Maar mijn ex is niet als unremedied. Hij komt niet terug en heeft er dan blijkbaar ook geen spijt van. En ook al zou dat wel zo zijn dan ken ik hem goed genoeg en zal hij er alles aan doen om dat gevoel te negeren en bij zijn besluit te blijven. Gewoon achter een deurtje stoppen. Dikke pech voor mijn ex want ik ben nog steeds mijzelf maar dan nog veel leuker en veel gelukkiger en nu kan mijn nieuwe liefde ervan genieten die in mijn ogen ook nog veel beter bij mij past. Maar toch blijft het steken.... "Het VERLATEN zijn." Want nog steeds kan ik niet zien of het dikke pech voor mijn ex is want het blijkt nergens uit. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat hij me terug zou willen. Als ik ook maar een fractie zou merken van dat hij spijt van onze breuk heeft of mij nu terug zou willen dan zou ik echt kunnen denken dat het dikke pech is. Want dan zou ik niet terug gaan want er is teveel gebeurd en ik ben ontzettend gek op mijn nieuwe liefde. Maar toch blijft mijn ego zich druk maken om "het VERLATEN zijn." Ik was je prinsesje, je alles. Maar niet voor eeuwig blijkbaar.

Nothing last forever...

Ik weet niet wat je dacht en nog steeds weet ik niet waar je al je logica vandaan haalt. Het enige dat ik weet is dat je er zo goed bent om dingen achter een deurtje te stoppen. Want dat is de enige verklaring voor dit alles dat in mijn wereldbeeld past. En het enige wat ik kan doen is accepteren dat niet altijd alles gaat in het leven zoals ik dat wil en dat ik verder moet en het beste ervan moet maken. En dat is wat ik nu alweer een hele tijd aan het doen ben. Maar dat neemt niet weg dat ik met deze vragen blijf rondlopen en dat ik er nooit een goed antwoord op zal hebben.

Zo... Ik geloof dat ik nu wel redelijk goed de gevoelens heb omschreven die bij mijn dips horen. Het is dus nooit een gevoel van dat ik hem terug zou willen of zoiets dergelijks maar heeft meer met mijn gedeukte ego te maken denk ik.

Waar gaan jullie dips over?

Liefs,
Hoop

.

He Hoop, jij gaf me net weer hoop (flauw..) met je verhaal! Ik vind 6 maanden niet extreem snel hoor, ik vind nu 9 weken al zo lang.. Klinkt erg verstandig hoe jullie het aanpakken. Geniet met volle teugen en en zou het leuk vinden om te blijven horen hoe het met je gaat, best hoopvol voor mensen die meer aan het begin van het proces staan om te horen hoe het anderen die hen voorgingen vergaat! Liefs!