Zit in een situatie waarin ik hopeloos verliefd ben geworden op een gebonden man (X). Ik kan helaas geen specifieke details noemen, maar hij is definitief onbereikbaar, dat was zo en zal altijd zo blijven.

Ik ben getrouwd en heb kinderen, dus in die zin ook onbereikbaar voor hem. En X gaat binnenkort zich vestigen in het buitenland en zal, als alles goed gaat, niet meer terugkeren naar Nederland.

Hoewel ik X al jaren ken, redelijk goed, we zijn als familie, werd ik een half jaar geleden plotsklap verliefd... op een manier die ik nooit eerder heb ervaren... nl. met een soort kortsluiting in mijn hoofd, als ik het moet beschrijven. Ergens in een gesprek keken wij elkaar aan en voelde ik een soort vreemde "sensatie" in mijn hoofd en leek hij op dat zelfde moment of momenten (weet niet hoelang het duurde) terug te deinzen met een geschrokken blik. Het leek of hij gestoken werd door iets. Het was echt gek. Het stomme is, dat mijn kinderen er ook bij zaten. En ik me daarna ongemakkelijk voelde. En ik het voorval daarna het liefst vergat, omdat het een vreemde situatie was, ja het was eigenlijk heel gênant. Aan het einde van het bezoek zwaaiden wij hem allemaal uit. Daarvoor gaf hij me geen afscheidszoenen meer, wat hij normaal wel altijd doet, zelfs enkele dagen geleden nog, en leek me eigenlijk uit de weg te gaan. Hij leek weg te vluchten, hoewel het contact hetzelfde bleef.

Wel merkte ik, dat ik verliefd leek te zijn, met alle bekende symptomen. Vooral merkte ik, dat ik heftige gevoelens voor hem had en het contact me af en toe te veel werd... ik kon het bijna niet aan, zó raakte het me. Dus nam ik afstand. Om daarna met spijt weer toenadering te zoeken. Dit alles onbewust. Het niet kunnen plaatsen. Mijn gevoel leek als een jojo. Dichtbij, afstand, dichterbij, afstand. Waarom toch?

Maar weken later, tijdens een slapeloze nacht, heb ik opeens beseft: dit was een klassiek moment uit de boeken. Ik was verliefd.

En toen ik daarna het internet afstruinde op zoek naar info, kwam ik heel wat sites tegen, die dit moment haarfijn beschrijven, inclusief de chemische stofjes waardoor het allemaal komt.

Ergens in het afgelopen half jaar is hij, nee, het ideaal beeld dat ik van hem heb, in mijn hoofd en hart terechtgekomen en zit dat daar opgesloten. En het is hardnekkig, hoewel zeer prettig. Het is heerlijk om dat ideaalplaatje daar te koesteren. Maar inmiddels zou ik graag zou ik een raam willen openzetten om hem eruit te laten. De roze droom is inmiddels een nachtmerrie. Het vreet energie, is pijnlijk en rauw.

Het verwarrende van alles is wel, dat X en ik, en mijn man, heel goede vrienden zijn geworden in de loop der tijd. We kennen elkaar al jaren. Het contact was steeds prettig. Vooral het laatste half jaar zijn we heel dik bevriend geworden tijdens voor ons moeilijke situaties. We steunden elkaar en hadden intensief contact. Daar tussenin ontstond die verliefdheid. Wel heb ik hem altijd graag gemogen en hem met interesse gevolgd. Hij is heel leuk in de omgang en is heel energiek. Kortom, een leuke man. Ook best aantrekkelijk. Maar altijd onbereikbaar, dus bleef het daarbij.

Ik hoef geen adviezen. Ik heb half internet afgestruind naar tips. Ik ken de adviezen om hem te vergeten, waaronder de belangrijkste: geen contact meer. Ik weet dat ze werken. Een paar weken lang is het me gelukt hem redelijk goed naar de achtergrond te dringen. Maar een paar dagen geleden kwam X op bezoek en sindsdien is het mis... in mijn hoofd en mijn hart. Ik ving zijn blik en ben weer verkocht. Hij is zo leuk, zo aardig. Hij is zo'n warme persoonlijkheid. Hoe zou ik niet van hem kunnen houden?

Nu wanhoop. Paniek. Verwarring. Verdriet. Door de wetenschap dat hij binnenkort echt uit mijn leven gaat verdwijnen.

Hij vertrekt dus binnenkort. Einde oefening. Ik kan niet specifieker zijn, maar hij zal écht onbereikbaar zijn, meer nog dan nu. Ik heb hem pas geleden als contactpersoon verwijderd, geen mail- en appverkeer meer, en dus is de communicatie tussen ons gestopt, wat me wel rust geeft. Maar ik mis hem intens.

En toen ik hem een paar dagen geleden weer zag, had ik rust: mijn heimwee was over, het was goed. Ik was intens gelukkig. En tegelijk toch ook diepongelukkig, omdat het bezoek niet lang zou duren. Nu voel ik heimwee en diep verdriet.

En dat is het, dat diepe verdriet, dat hevige gemis, waar ik doorheen moet, en waarin niemand me kan troosten...

En dan tot slot... mijn man? Een geweldige vent, aantrekkelijk, lief, ik ben ooit echt voor hem gevallen. Ik heb niets te klagen eigenlijk. Dat is zo hartverscheurend. En dat maakt het nog moeilijker.