Hoi allemaal, ik ben nieuw hier.
Omdat ik in mijn directe omgeving eigenlijk niet echt met iemand hierover kan praten hoop ik dat dit forum uitkomst biedt.....

Zoals in de titel al vermeld hebben ik en mijn vriendin M. net een huis gekocht. Ik had al wat relationele twijfels vlak voordat we de aankoop zouden gaan doen, maar ik wilde onze droom niet aan diggelen gooien op dat moment, en ik dacht ook wel: dat twijfelen gaat wel over...... Maar dat ging het niet. Het werd erger. En veel sneller dan ik had kunnen denken.
Op zich passen wij best wel goed bij elkaar; we laten elkaar erg vrij in ons doen en laten, we zitten intellectueel, creatief en qua gevoelens over het leven wel op dezelfde golflengte.... Natuurlijk zijn er de nodige verschillen, maar dat is juist weer goed voor de relatie, anders zou het saai worden. Dit is ook de enige relatie tot nu toe waarin jaloezie eigenlijk nooit voorkomt, van beide kanten niet. Ook dat is een verademing t.o.v. vorige relaties. Mss. is er gewoon erg veel vertrouwen, ik weet niet goed waar het door komt. Dus dat is allemaal erg prettig.

Ok, zou je zeggen, dan is er toch geen vuiltje aan de lucht....... Maar sinds we samenwonen is mijn verliefdheid echt weggegaan. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het heeft misschien met de relatieduur te maken. Vroeger vond ik haar altijd de mooiste vrouw van de wereld, nu vind ik haar soms even gewoonweg lelijk....... Dat zijn die verliefdheidsstofjes, denk ik, die weg zijn. En ze is echt veranderd; dat zie ik als ik foto's van toen en nu bekijk. Ze is van baan geswitchd maar haar nieuwe bevalt haar minder goed; ze eet meer als troost, en oogt niet meer zo frivool en vrolijk, eerder ietwat down en uitgebrand. Maar ze houdt eraan vast dat deze baan beter voor haar is.
Nu ook komen de verschillen zo bovendrijven; ik ben opgeruimd, wil gezond eten en sporten. Zij is wat rommelig, sport nooit en heeft het ook niet zo nauw met gezond eten. Zij wil kinderen, ik niet, nog lange niet. (zeker niet nu: dan zit ik helemaal in iets vast dat ik niet wil) Eerder woonde ik samen met vrouwen die qua opgeruimdheid en sport/eten op dezelfde lijn zaten. Dat is nu dus erg wennen. Maar goed, geen vrouw is hetzelfde.
Een tweede ding dat me al veel langer heel erg stoort is dat we zo weinig en ook erg matige sex hebben. Het is dat ik af en toe erop aandring, anders zouden we het nooit doen. We doen het nu eens per 3 maanden, schat ik. Verder zal ze nooit tegemoed komen aan mijn grotere behoefte, al weet ze dat die er is. Ze vind het wel lekker, maar heeft nooit zin uit zichzelf. Ze moet ook altijd bovenop, want anders is ze de controle kwijt. Sowieso voel ik me bij haar niet in mijn natuurlijke sexualiteit; ik kan me niet erotisch laten gaan, daar schrikt ze van, daar heeft ze niks mee. Dus ik weet het allemaal niet in bed met haar. Ik weet ook gewoon niet wat haar opwind. Ze weet het zelf niet eens. Terwijl dat nooit een probleem was met andere vrouwen; die werden juist opgewonden ervan als ik me gewoonweg liet gaan en van wat ik van nature deed; dan klikte het gewoon.
En dat is ook wat ik wil; me laten gaan, onbeheerst, m'n gevoelens en geilheid en liefde in de vrije loop laten... je moet al de hele dag je beheersen. Er zit gewoon iets niet goed. Terwijl voor mij dus het sexleven altijd erg belangrijk is geweest. Zij is zich ook wel bewust ervan dat ons sexleven niet bepaald fleurig is, maar heeft daar veel minder tot geen moeite mee. Soms praten we erover. Maar er verandert niks.

Voor mij is het belangrijk dat ik mijn vrouw mooi vind, en sexueel aantrekkelijk. Dat is altijd zo geweest in de verliefdheid, maar dat is dus over gegaan. Ze is aangekomen. En al val ik zeker niet op van die magere types, te veel gewicht is ook niet mooi. Ze weet dat ik dat niet mooi vind, maar ze doet er verder niks aan. Ze wil er eerder naar toe dat ik van haar moet houden zoals ze is, en dat ik een verkeerd beeld van hoe een vrouw moet zijn heb opgedrongen gekregen door de media; dat het aan MIJ ligt. Soms probeert ze wel wat om af te vallen en zich beter te voelen, maar nooit daadkrachtig of overtuigd, en al die dingen lopen dus mis. Dan denk ik ook wel 's: wil ik wel met 'n vrouw zijn die zo veel moeite heeft met zoiets te veranderen? Iets dat ik zelf met gemak zou kunnen veranderen?

Wat nu? Ik schaam me wel voor m'n visie. Dat ik zo materialistisch kan denken: ze is minder mooi geworden en de sex is waardeloos: ik wil een ander. Alsof je vrouwen in de winkel kan kopen. En alsof sex alles moet bepalen.
Maar feit blijft; de sex is waardeloos voor mij, en dat zit redelijk fundamenteel gewoon fout tussen ons; ik denk niet dat daar met eraan-werken veel in te bereiken valt. Zij is geen voorstander van mij een pleziertje geven, het moet altijd gelijk-oversteken zijn. Bij hele hoge uitzondering doen we iets waarbij ik alleen klaarkom. Dat gegeven naast dat ze zelf nooit zin heeft... een recept voor frustraties bij mij. Moet je je voorstellen; ik moet me in m'n eigen huis praktisch elke dag een keer stiekem aftrekken om stoom af te blazen. Dat voelt zo verkeerd!!! En zij wil óók liever dat ik dat in haar aanwezigheid doe, niet zo stiekem. Maar ondertussen, als ze er dan bij is omdat we dat hebben afgesproken zo, dan weet ze zich geen erotische houding te geven en vind ze het lastig als ik met "grote lustogen", zeg maar even, naar haar kijk. Dus dat werkt dan ook alweer niet. Voor mij voelt het soms alsof ik in haar ogen een viespeuk ben ofzo.

En als we nou gewoon dat huis niet hadden, tja, dan kon ik zeggen: zullen we elkaar 's wat minder zien, ik twijfel.
Of iets dergelijks. Want ik ben er echt nog niet uit ofzo, het is geen bekeken zaak, verre van. Maar er is wel iets waar ik wat mee moet. Zo'n lastige situaties altijd he, liefdestwijfels. Ik hoop echt dat het goed komt. Dat ik haar kan steunen en overtuigen dat haar nieuwe baan niet goed voor haar is. Dat ik haar kan helpen met haar eetgewoonten. Mss. aan het sporten krijg. Maar ik heb er ook wel een beetje een hard hoofd in.
Brrrr wat er bij breuk op ons af zal komen... als ik alle hoop verlies en echt eruit wil. Huis verkopen met verlies. Lening aangaan voor de restschuld. En we hebben al beide studieschuld staan. Beide weer appartementen gaan zoeken.
En dan, last but very much not least; al dat verdriet. Ik weet hoe het is om verlaten te worden, en het is zooooo kl*te.