Na een tijdje hier te hebben gelezen op zoek naar een stukje herkenning, merk ik dat mijn verhaal toch anders is, misschien hoor ik wel niets eens op deze website thuis. Toch probeer ik hier mijn verhaal te doen, op zoek naar tips of een stukje troost.

Waarom ik aangeef dat ik hier niet thuis hoor is omdat mijn relatie (nog) niet voorbij is. Ik zit op dit moment in een relatie van anderhalf jaar. Het eerste half jaar was geweldig. Ik wist het zeker: dit had ik altijd gewild! Het voelde als thuiskomen en de liefde die spatte er vanaf. Voor deze relatie ben ik een paar jaar alleen geweest, gekwetst in de liefde, en ik wilde dit keer een weloverwogen keus maken. Maar met hem wist ik het dit keer zeker, ik wilde oud worden met deze man!

Na een half jaar veranderde alles. Zijn winkel raakte in failissement, en financieel ging het daardoor ook een stuk minder. Hij kwam in een sleur terecht, waarbij wanneer hij wel geld tot zijn beschikking had, hij dit over de balk kon gooien, en wanneer er geen geld was, hij bij familie en soms bij mij aanklopte. Toch bleef ik geloven dat hij hier uit kon komen. Maar het eigen ondernemerschap bleef lonken, en hij wilde dan ook geen keuze maken om in loondienst te werken. Nee, een franchiseformule was een goed idee! Hierdoor nog steeds tot op de dag van vandaag geen vast inkomen. Zijn familie en ik konden praten als brugman, maar hij ging en gaat nog steeds niet overstag. Zijn familie heeft inmiddels de geldkraan dichtgedraaid en hopen dat hij zelf tot inzicht zal komen dat dit niet langer kan.

Onze relatie is niet meer wat het geweest is. Mijn liefde voor hem blijft echter zo onwijs sterk. Als ik er aan denk dat ik hem kwijtraak wordt ik letterlijk misselijk en zou ik niet weten hoe ik mijn leven weer op de rails zou moeten krijgen. Voor mij is die optie dan ook uitgesloten. Ik weet alleen niet meer wat hij wil. Sinds het jaar dat het slecht met hem gaat vertoond hij ook richting mij niet het meest vrouwvriendelijke gedrag en het verdient zeker de schoonheidsprijs niet. Hij doet volledig zijn eigen ding, zonder rekening te houden met ons of de relatie waar we inzitten. Zo vind hij het prettig om meer alleen te zijn, waardoor wij elkaar alleen in het weekend nog zien of zelf ook dat niet. Of als ik bij hem ben kan hij ineens bedenken dat hij alleen wil zijn en kan ik de 130 km naar mijn eigen huis terug rijden. Er zijn ook momenten dat ik hem niet kan bereiken dan heeft hij zijn telefoon uit gezet en deze wordt pas de volgende dag in de middag weer ingeschakeld. Ik vraag mij steeds vaker af, wat doet hij op die momenten? Mijn vertrouwen neemt hierdoor enorm af. Ik heb hem inmiddels een paar keer geconfronteerd met een leugen. Zo gaf hij een keer aan bij zijn ouders te zijn geweest, waar hij nooit geweest is. Of bij een vriend te zijn, die hem nooit gezien heeft. Ik heb hem daar één keer mee geconfronteerd, en dan geeft hij aan dat hij gewoon even alleen wilde zijn en daarom maar had gezegd dat hij bij zijn ouders/vriend was. Hij doet daar luchtig over, terwijl ik het nogal wat vindt. Ik durf hem ook niet meer te confronteren, want hij kan dan de situatie omdraaien en mij het gevoel geven dat ik er niet meer toe doe. Dat voelt erg pijnlijk bij mij.

Er zijn de laatste tijd ook momenten, dat hij me helemaal even niet wil zien. Als ik dan vraag wat de reden daarvan is krijg ik te horen 'dat hij zijn probleem op moet lossen en daarom alleen wil zijn om wat dingen uit te vogelen'. Daar moet ik het dan mee doen. Vragen daarover mag ik eigenlijk niet stellen, want daar wil hij niet op in gaan. Ik zit dan thuis en hoor soms dagen niets.

De situatie zorgt er voor dat ik meer en meer mijn best ga doen, hem op wil vrolijken op de momenten dat we wel samen zijn. Om hem te ontlasten regel ik soms een weekendje weg of een etentje. Dat zijn de momenten dat we samen weer helemaal in onze sas zijn. Maar ik zou ook zo graag willen zien dat hij mij weer eens in het zonnetje zet en mij uit hemzelf laat merken dat ik er nog toe doe, dat hij van me houdt. Het afgelopen jaar heeft hij dat uit zichzelf geen enkele keer meer tegen mij gezegd. Ik mis wie hij was, ik mis zijn liefde, tijd en aandacht. Het mag niet zo zijn dat ik alles geef, en hij alles neemt zonder terug te geven.

Ik krijg geen toegang meer tot wie hij is, en ik moet maar zien om te gaan met deze 'nieuwe' vorm van relatie. Het kost mij inmiddels zoveel tranen dat ik daardoor zelf op instorten sta. Ik ben moe en mijn levenslust lijkt wel verdwenen. Als ik hem daarmee confronteer wat dit alles met mij doet, zegt hij dat het niet om mij draait, maar om zijn eigen ik. Dan breekt mijn hart, maar er tegenin gaan is zinloos, alsof ik tegen de muur praat.

Ik barst nu even in tranen uit, want nu ik dit allemaal hier opschrijf, merk ik dat ik gevangen zit in liefde. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij dit doet. Ik heb het al zo vaak gevraagd, zoveel discussies zijn er geweest, maar elke keer komen zijn buien weer en begint het weer van voor af aan.

Wat moet ik? Deze relatie beeindigen is geen optie voor mij. Maar ik zie ook geen oplossing. Moet ik hem negeren als hij zo doet? Of moet ik hem eenmalig vertellen wat dit met mij doet? Ik krijg meer en meer het vermoeden dat hij niet verder wil met ons. Dat ik hem nu in de weg zit omdat hij al zoveel aan zijn hoofd heeft. Maar als ik hem daarmee confronteer, zegt hij dat dat niet het geval is, dat hij 'gewoon' meer ruimte voor zichzelf wil. Maar waar kom ik nog voor in dit verhaal?

Ik hoop dat er mensen zijn die mij wat advies kunnen bieden en die de moeite hebben genomen dit lange verhaal te lezen.

Groetjes,
Aapje33