Wat je beschrijft is heel herkenbaar, hoor. Uit een relatie komen, terug proberen op eigen benen te komen staan. Iemand anders tegenkomen en daar stapel op worden. En er toch geen vorm aan kunnen geven. Het uit je handen laten vallen, lijkt wel.

Weet je, je zult effe bij jezelf te rade moeten, he. Waarom ben je zo bang voor een mislukking? Waarom is het gevoel van aantrekkingskracht en passie toch zo intens? En waarom zijn die twee niet in overeenstemming?

Mijn invulling: Als ik het lees, dan denk ik dat je te veel verwacht van relaties. Jezelf er in wilt verliezen, jezelf er aan wilt overgeven. De ander nodig hebben, de ander is vervulling van jouw leven.... Dat zijn allemaal verwachtingen die ik wel herken, hoor. Maar je moet ze ietsje temperen. Je wilt jezelf namelijk helemaal niet verliezen in een relatie, hoor. Je wilt jezelf blijven in een relatie. Je wilt jezelf niet overgeven aan een ander. Dat wil je maar effe, maar soms, maar over het algemeen wil je gewoon ook zelf blijven bestaan. Je wilt geen vervulling van je leven, je wilt geen invulling van je leven, je wilt aanvulling van je leven. Je wilt lol hebben in je leven...... Geen vervulling. Geen overgave. Maar lol. En een beetje begrip, respect en steun. En wat warmte.

Wat ik steeds doe in dit soort situaties is proberen het ENORME belang van die relatie naar beneden geschroefd te krijgen. Relatie is fijn, relatie is leuk, maar je kan ook bestaan zonder relatie. Hoe beter je dat onder de knie hebt, hoe makkelijker relaties worden. Want dan kan de enorme druk er af, dan is het niet zooooooooo ontzettend belangrijk.

Kun je bij jezelf aanwijzen hoe jij daarin staat? Voor jezelf, niet voor ons, hoor. Kun je voor jezelf vinden hoe enorm belangrijk 'het hebben van een relatie' voor je is? En kun je voor jezelf bedenken dat je eigenlijk ook best zelf in je eentje kunt bestaan? Dan kan je met volle moed en volle kracht je op deze storten. Durf te leven! Maar durf ook de verliezen die erbij horen te aanvaarden! Durf te relativeren!

Sterkte van Waterman

Gebeurtenissen uit je verleden en ervaringen die je hebt opgedaan vormen hoe je nu bent. En dat is in dit geval jammer. Je wilt het wel, maar de angst weerhoudt je om die keuze te maken en risico's te durven nemen.

Maar is niet elke relatie die je aangaat een risico? En dan heb ik het niet alleen over liefdesrelaties maar alle banden die je aangaat in je leven. Is dat risico dat soms niet gewoon waard? Is het niet zo dat je zonder risico's te nemen ook geen nieuwe banden meer aan zou kunnen gaan? Je hoeft niks te overhaasten, zulke dingen kosten tijd, en vooral het vertrouwen zal bij jou moeten groeien, maar iets kan niet groeien als het de kans niet krijgt.... Het is niet eerlijk hem af te rekenen op actie van een ander denk ik....

Zoals ik al zei: Je hebt geen haast. Ga lekker samen leuke dingen doen, ga daten! Leer elkaar steeds beter kennen en bouw op die manier ook het vertrouwen op. Er is geen tijdsbestek, en je kan het allemaal op jouw tempo doen... Maar als je hem steeds afstoot krijgt hij de kans niet om zichzelf te bewijzen... Leer jij hem niet kennen zoals hij echt is..... En stel nou dat hij de liefde van je leven is.... Dan zou het toch zonde zijn dat je die mis zou lopen?

Sterkte!