Hallo
Goh ja, waar moet ik beginnen?? Bij het begin zeker? En dat was op 1 september 2018.
Ik was voor mn werk op de luchthaven toen er aan de check-in een mooie dame achter mij kwam staan. Onze blikken kruisten elkaar en we geraakten aan de praat. Zij werkte in Belgie, ik in het buitenland maar kwam twee à drie keer per maand naar Belgie terug om vrienden te bezoeken. Uiteraard ging nu mijn aandacht naar haar en bezocht haar regelmatig toen ik in Belgie kwam. En jah we begonnen een relatie. Uiteraard zag ik haar niet veel maar we hielden dagdagelijks contact. Wat me altijd opviel is dat ze weinig actief was, geen hobbies ofwat dan ook. Werken deed ze wel. Als ik haar sprak was ze altijd moe en bleef dan ook dikwijls tot 14 a 15 uur in haar bed om dan uiteindelijk niets te doen. Maar goed, je bent in het begin van een relatie en je kijkt er doorheen.
Eenmaal ik in Belgie was kwam ze me regelmatig opzoeken. En soms was ze wat opdringerig in mn leven. Zo hekelde ze mijn gordijnen en begon ze daar plots mn ramen te meten om gordijnen voor mij te kopen. Of, Ik ben iemand die geen klok in mn huis moeten hebben en kwam ze daar opeens af met een klokradio. Ik vertelde dat ik dat niet moest hebben maar toen vertelde ze me dat ze dat had gekocht voor HAAR comfort. (Ze bleef soms bij me slapen). En zo kan ik blijven doorgaan met voorbeelden. Ik durfde in het begin niet te protesteren omdat ik haar niet wilde beledigen maar ik schreeuwde in gedachten: “het is wel mijn nestje, niet dat van jou”.
In december kreeg ik het nieuws van mn werkgever dat ik in februari jl terug naar belgie zou moeten verhuizen. Daar keken zij en ik enorm naar uit. Zo zouden we meer tijd met elkaar kunnen doorbrengen en mekaar ook beter leren kennen.
Ik was net 2 weken weer aan de slag in Belgie toen plots de hemel op mn hoofd viel. Mn werkgever had beslist om van de ene dag op de andere, de boeken neer te leggen en zo stond ik van de ene dag op de andere op straat. Geen inkomen geen werk, niets. Ik was daar, en nog steeds kapot van. Ik was goed in mn werk, werkte er graag, toffe collegas en had mooie vooruitzichten, kon in Belgie blijven en natuurlijk ik had een toffe dame gevonden. En toen is het snel bergaf gegaan.
Ik ben van nature iemand die graag op zichzelf is, zeker als ik problemen heb. Ja we gingen minder weg, oa door het financiele aspect, maar ik verplichtte me wel om elke dag contact met haar te hebben omdat ik niet wilde dat de relatie eronder zou lijden. Maar wat me nu pas opviel is dat ze nooit echt naar me vroeg hoe ik me voelde, waarom ik afzie, waarom ik mn werk zo graag deed, wat voor werk ik graag zou willen doen. NEE, ze was constant bezig over de relatie, alsof er niets anders in haar leven was en al het andere was bijzaak. Zelfs middernacht stuurde ze whatsapp berichten/vragen over alles van onze relatie.Bij momenten had ik het gevoel dat deze relatie echt een last aan het worden was. Het gaf me soms een beklemmend gevoel.
Ik had soms het gevoel dat ze me wilde modeleren: ik vertelde dat ik niet graag een jas draag. Wat koopt ze voor me? Een jas. Ik wilde nooit een smartphone hebben omdat ik het zinloos vond. Wat koopt ze voor me? Juist een smartphone. Ik heb soms me haar graag kort geschoren maar zijn vond dat ik er niet mee stond. Ik ging naar de kapper en kreeg constant berichten om me haar niet kort te laten doen. In mn living wilde ik eerst geen gordijnen. Wat doet ze? Begint daar mn ramen te meten om gordijnen voor me te kopen.
Nu jah, relatie is veel gezegd. We kenden elkaar maar 6 maandjes, waarvan 4.5 maand toen ik in het buitenland verbleef en haar maar 3 keer per maand zag, en 1.5 maand na de verhuis terug naar B. Wat me opviel in die 6 maand is dat ze constant bevestiging nodig had en altijd naar garanties zocht voor de toekomst. Voor mij is een relatie iets dat zachtjes aan moet evolueren en garanties kon en wil ik ook niet geven. Ik kende haar ook niet goed genoeg. Ik wilde het zachtjes aan doen.
Tot 2weken geleden. Ze wilde eerst naar me komen maar zei daarna de afspraak af en wilde niet zeggen waarom. Ze wilde alleen zijn wat ik respecteerde. Plots kreeg ik vrijdag een telefoon en klonk ze heel koel. Ze was het beu dat zij in de relaties altijd de persoon was die investeerde in de relatie en niet de man. Zij vond dat ik op mn leeftijd wel eens een duidelijk plan mocht opmaken hoe de relatie er met haar zou uitzien. Ze begon me onder druk te zetten om met antwoorden af te komen. Ik vertelde dat we mekaar niet lang kende en die dingen wat meer tijd vragen. Stap voor stap dus. Maar om in het prille begin iemand onder druk te zetten en voor ultimatum te stellen, dat was voor mij een brug te ver. Ik vond het zelfs heel egoistisch van haar, vooral omdat ik nu een moeilijke periode ken.
Op het einde van het gesprek vertelde ik haar dat ik het niet gemakkelijk had maar dat ik me ook niet onder druk laat zetten en dus het beter was om de relatie stop te zetten. Haar laatste woorden: “denk er over na.”
Mn besluit was gemaakt. Na het gesprek heb ik haar telefoonnummer geblokkeerd. De dag erna heb ik smorgensvroeg al haar spullen ingepakt. Ben toen naar haar appartement gereden (zonder haar medeweten) en aan de concierge gevraagd of hij haar al deze kon teruggeven. Ze heeft me achteraf nog proberen te contacteren met een anoniem nummer maar omdat ik goed wist dat zij het was, heb ik heel bewust niet opgepakt.
Hoe ik me nu voel? Slecht, rotslecht, niet alleen omwille van mn persoonlijke situatie maar ook omdat ik iemand heb moeten kwetsen. Zelfs al zijn er grote verschillen, iemand die een tijd in je leven heeft doorgebracht, het laat een spoor achter.