Het is toch vreemd dat je van het ene op het andere moment iemand, waar je heeel veel om geeft, nooit meer ziet? Een naaste die sterft is verschrikkelijk. Waarom kijken we zo anders aan tegen sterven zonder te sterven?

Ik ben er zelf mee gestopt. De stress en de ruzies en voor al het uitzichtloze maakte me zo ongelukkig. Zij was iemand waar ik blij van werd als ik haar zag. Alleen de laatste 1.5 jaar (...) kwam er geen liefde terug. Als ik mijn armen om haar heen sloeg omdat ik gelukkig was dat ze weer bij me was, kwamen er geen armen om mij. Als ik s'nachts, slapend, tegen haar aankroop dan duwde ze me terug.

Die pijn, iets voelen wat er niet is, maakte me kapot. Nu we niet meer samen zijn, mis ik de sprongen die mijn hart maakte als ik haar zag. Maar samen zijn is geen optie meer. Wat er was is al jaren geleden vergaan. Mij zelf losmaken duurde langer dan de periode dat de liefde er was.

Morgen is een speciale dag voor haar. Ik heb een kaartje geschreven.

Lieve,

met dit kaartje wil je sterkte wensen voor de dagen rond de 24e. Misschien vind je het niet fijn dat ik je dit stuur, ik wil je laten weten dat ik in gedachten bij je ben. Je bent een bijzondere, mooie en lieve vrouw. Jou zal ik nooit vergeten.

Liefs

Het is 2 weken uit. Ik twijfel of dit kaartje goed is. Maar, ik wil niet dat ze sterft zonder te sterven. Laat het nieuw begin zijn waarin we van elkaar kunnen leren zonder de spanningen die dit vroeger onmogelijk maakte. Er is nog zoveel af te maken.

Ergens vanuit mijn verwaterde gedachten komt een tekst omhoog.

Hoe is het ooit zo ver gekomen
Van altijd bij mij slapen
Tot nooit meer willen zien.