Opeens zie ik die blauwe ogen van vlak bij. Ik sliep toch al? Ik richt me op en kijk haar aan, die zachte rimpeltjes rond haar ogen. Dit is geen nachtzoen. Dit moeten we niet doen. We spreken niet. Zacht schud ik de slaap van me af. Ik ben niet dronken, toch? Een liedje speelt in mijn gedachte. Hoe doet mijn hoofd dat?

> Het gordijn is dicht, de deur op slot,
> De radio speelt zacht.
> Je wacht, kijkt me aan.
> Het is allemaal net alsof het nu die eerste keer weer is,
> Bang en onvoldaan.

Hoe langer ik haar niet zie, hoe minder ik herinner van de ruzies en het gedoe. Ik weet niet eens meer waar we het over hadden tijdens die ruzies. Toch zit ze nu ergens en leeft. Ik wil mijn armen om haar heen leggen.
Weer heel dicht bij haar zijn. Het is niet haar huis, niet de katten, niet de vakantie, het is gewoon dat lieve meisje. Ik mis je. Mijn hoofd heeft je weer mooi gemaakt, die ruzie en die stress zijn vergeten. Geen vrouw is meer mooier dan jij. Ik mis je. Waar ben je nu?

Er waaien gebeurtenissen door mijn hoofd. Een bezem die oude verhalen doet opdwarrelen. De beelden zijn helder, het lijken herinneringen van enkele dagen terug. Toch zijn mijn bladeren oud, van die drie jaar terug. Of nog ouder.

Ik zie haar weer, onze eerste ontmoetingen. De rode jas, de spijkerbroek, die bruine schoenen en hoe we in haar auto door de stad reden. Het eerste beeld van haar, hoe ze uit die deur stapt en mijn gevoel. Die is leuk!

Het is toch vreemd dat je van het ene op het andere moment iemand, waar je heeel veel om geeft, nooit meer ziet? Een naaste die sterft is verschrikkelijk. Waarom kijken we zo anders aan tegen sterven zonder te sterven?

Leer mij de liefde weer

Ik zal niet praten, niet meer vragen nu,
Niet denken aan wat komt.
Niet meer behagen en jagen naar
Wat daarginder ergens lonkt.
Ik zal niet foezelen en snoeven,
Me niet meer verschuilen in de schijn,
Maar stil met jou de nacht in drijven
Alsof we al achter het einde zijn.

En leer me de liefde weer, de liefde, de liefde weer.
Leer me de liefde weer, de liefde weer.

Je moet je weren, want ze proberen je
Te vloeren als het kan.
Je moet opstaan tegen de windhaan,
De proleet, de charlatan.
Je moet je elke dag weer iets harder maken

Te veel tijd en te veel dingen die draaien door mijn hoofd. Gisteren er eergisteren kon ik niet normaal meer functioneren. We wilde wel, maar het ging niet. We zaten zo in de knoop dat we er niet uitkwamen. Ik heb het eerder geschreven hier. En dat het uit was. Maar niet dat het weer aan ging. En niet dat het door ging. Op dezelfde manier.

Ik ga alles hier opschrijven, alles wat ik me herinner. Nu herinner ik me alleen de mooie dingen. En het ergste, dat herinner ik me niet alleen, dat zit in me, om me, kleeft als zweet in mijn haren, sloopt me en ach, liefde is klote.

Gisteren was ze jarig. Ik wilde die dag geweldig maken. Cadeau, bloemen en als verassing naar het theater. Ik was wat laat door de file. We gingen met zijn vieren uit eten. Ik in de auto met 2 vrouwen die de weg wezen terwijl ze gezellig kletsten. Nadat ik bijna een botsing veroorzaakte vroeg ik, een beetje ge?ɬØrriteerd of de vriendin van mijn vriendin ipv die kant op en wijzen met een hand, gewoon links en rechts wilde zeggen.

Het eten was gezellig. Mijn vriendin was blij, heel erg blij. Daarna hadden we nog 30 minuten om bij het theater te komen. Centrum R'dam. Ze start een discussie op. Het voelde niet goed dat ik op vaderdag op het strand geweest was omdat ze dacht dat ik niet bij haar vader was omdat ik ziek was. De feiten: