Ik lees soms met bewondering hoe sommige mensen hun ex-partner tegen het lijf kunnen lopen, niet zo heel lang na de 'break-up', en er tijdens zo'n ontmoeting achterkomen dat ze die persoon niet echt meer missen. Dat ze die ex-geliefde in de ogen kunnen aankijken, en geen last meer hebben van alle herinneringen en redenen waarom er eens een relatie mogelijk was en nu niet meer. Dat er zelfs een realisatie komt dat die ex helemaal niet zo heel leuk is.

En ik vraag me af: is dit ook gewoon maar een vorm van zelf-bescherming? Jezelf vertellen dat die persoon het eigenlijk niet was voor je, niet werkelijk, dat je dat niet leuk vond, en dat ook niet, dat sommige dingen je irriteerden etc. Ik denk dan door: jamaar, als je aan elk willekeurig koppel zou vragen wat ze niet leuk vinden aan elkaar, dan zullen er vast en zeker wel een paar dingetjes op een lijstje verschijnen. Geen enkele relatie is irritatie-loos. Maar kennelijk blijven veel koppels ook bij elkaar met de minder-leuke dingen.

Maar wat is het dan? Hoe kom je erachter of de persoon die jou verliet werkelijk niet degene is waar je op de langere termijn bij had kunnen/willen blijven? Alle 'mankementen' die je ineens tevoorschijn haalt op het moment dat iemand je heeft verlaten, in hoeverre zijn dat 'mankementen' die jou uiteindelijk ook zelf de relatie hadden laten beeindigen? Per slot van rekening was het die ander die wegging; niet jij. Als het aan jou had gelegen, was de relatie waarschijnlijk nog wel (voor 'altijd'?) doorgegaan--dus al die dingen die je na het einde ineens wel ziet: in hoeverre is dat waarheid? Hoe eerlijk is die gedachte--of is het alleen maar iets dat je jezelf 'dwingt te denken', zodat je je makkelijker over een einde kunt heen zetten? Waarom worden bepaalde 'mankementen', de minder-leuke dingen, pas na een einde ineens als duidelijke obstakels gezien, op de voorgrond? Als een bevestiging dat het goed is dat het uit is geraakt, dat het beter is?

Of is het werkelijk alleen maar een manier om jezelf door het einde heen te slepen? Om een soort van vrede te vinden in het feit dat het uit is gegaan? Zodat je jezelf niet hoeft te martelen met gedachten dat het wel had kunnen werken, zelfs met de 'mankementen' van de ex-partner, als hij of zij alleen maar blah blah, vul maar in.

Ben benieuwd hoe anderen dat zien...