Het is maandagmiddag. Het voelt alsof het maandagochtend is, want ik ben gisteravond nog op stap geweest en was laat genoeg thuis om vandaag lang genoeg uit te kunnen slapen om nu nog niet al te lang wakker te zijn. Eerlijk gezegd had ik er al wel wat eerder uit kunnen komen dan ik uiteindelijk gedaan heb, maar er was iets wat me tegenhield. Waarschijnlijk de wereld die me op het moment van echt wakker worden als een loden last weer op de schouders zou vallen.

Zo erg is het niet geweest, echter. Wel is de stemming die ik nu voel bekend voor me. In verschillende variaties heb ik die stemming wel vaker gehad. Het voelt als een soort leegte. Leegte met een scheut verdriet en een vleugje eenzaamheid op dieper niveau. In een milde vorm. Een ernstige variant van deze leegte was bijvoorbeeld voelbaar kort nadat het uitging met mijn relaties in het verleden. Dat is dit keer niet gebeurd. Althans, niet echt.

Degenen die in de loop der tijd mijn blogs op deze site een beetje hebben gevolgd, weten dat er bij het overgrote deel één meisje, met de charmante naam M., de hoofdrol speelt. Gaandeweg is echter ook een ander meisje, met de even zo veelzeggende naam K., een belangrijke rol gaan spelen. De stemming waarin ik nu verkeer heeft alles te maken met K.

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat K. en ik een relatie kregen. Over een week precies twee jaar, nu ik er zo over nadenk. Het is wel 'the time of the year' wat dat betreft, want overmorgen is het precies vier jaar geleden dat het uitging tussen mij en M. Maar goed, bijna twee jaar geleden dus dat K. en ik een relatie kregen. Die relatie duurde relatief kort; na vier maanden strandde het weer tegen het einde van juni 2008. Daarvoor waren diverse redenen, maar in retrospectief heb ik als voornaamste reden steeds aangehouden dat ik haar niet helemaal kon loskoppelen nog van alles wat er met M. gebeurd was en dat het bovendien de drukste periode ooit voor mij was, waarbij ik ook nog kan aantekenen dat ik denk dat alles anders geweest zou zijn als ik haar in die korte periode echt goed had leren kennen. Maar goed, hiervoor kan ik ook nog wel verwijzen naar eerdere blogs van me.

Na een paar maanden weinig tot geen contact, kwam het contact tussen K. en mij weer op gang. Ze geloofde er aanvankelijk niet zo in dat het mogelijk was om vrienden te blijven na een relatie omdat ze daar eerder wat nare ervaringen mee had gehad, maar ik dacht dat het wel moest kunnen. Ze stelde zich open voor de mogelijkheid en ik denk dat ik voor haar een beetje bewees dat het mogelijk was zonder complicaties toen ze mij vertelde over dat ze heel kort samen was geweest met haar eerste serieuze relatie toen het tussen haar en mij ongeveer twee maanden uit was en dat ze merkte dat ze daar gewoon met mij over kon praten zonder dat ik erdoor van slag was of zoiets.

Afgezien daarvan, heeft ze trouwens, net als ik, sinds het uit is, geen relatie meer gehad. Voor zover ik weet verder ook weinig uitgespookt: geen dates, geen andere jongens in wat voor amoureuze context dan ook. Net als ik, al heb ik misschien iets meer 'speelse' dingen gedaan dan zij, zoals bijvoorbeeld aan het einde van een gezellige avond met een meisje zoenen (waar het dan vervolgens ook bij bleef omdat ik niet zat te wachten op meer). Wat voor mij overigens ook relatief nieuw was om te doen.

Maar goed, ondertussen had bij K. het vertrouwen postgevat dat we daadwerkelijk vriendschappelijk met elkaar om konden gaan en ze leek het ook prettig te vinden. We schrijven inmiddels eind 2008. We spraken weer met enige regelmaat af om gezellige dingen te doen, maar ondertussen merkte ik dat ik toch echt meer voor haar ging voelen dan vriendschap. Naarmate ik haar beter leerde kennen, begonnen mijn gevoelens voor haar sterker te worden. Sterker dan ze ooit voor of tijdens onze relatie waren geweest. Helemaal in het begin, toen zij nog niet helemaal geloofde dat vriendschap mogelijk was, heb ik dapper tegen haar gezegd dat ik het wel eerlijk zou opbiechten als ik toch weer verliefd op haar zou worden, terwijl ik zelfs op dat moment al dingen voelde die ik voor 'gewone' vrienden niet voelde.

Zij leek echter vertrouwder en vertrouwder te worden met onze vriendschap en het ook echt louter als zodanig te zien. Ze gaf ook geen signalen af waardoor ik ging denken dat het er misschien toch anders voorstond (okee, ik heb dat heel even gedacht nog eind 2008 toen we net weer hernieuwd contact hadden, maar was er al snel achter dat het toch niet zo was). We gingen een weekendje samen naar Texel ergens begin 2009 omdat ze dat per ongeluk op een veilingsite voor uitjes had gewonnen en ze mij had meegevraagd en na terugkomst kon ik eigenlijk niet meer ontkennen dat ik sterke gevoelens voor haar had. Ik besloot haar daar een klein beetje inzicht in te geven door haar te vertellen dat ik 'nog wel steeds een zwak voor haar had'. Ze is iemand die het niet zo gemakkelijk vindt om om te gaan met gevoelsuitingen (buiten een relatie in ieder geval) en al helemaal niet als die te maken hebben met gevoelens voor haar. Ze gaf toen ook al aan dat zij onze relatie toch echt als louter vriendschappelijk zag. Of zoiets, want haar exacte reactie kan ik me niet meer goed herinneren (behalve dan dat ze er toch wel verbaasd over zei te zijn en het niet doorgehad te hebben).

Na nog een aantal maanden vriendschappelijke omgang merkte ik dat het gevoel dat ik voor haar had groeide, of ik nou wilde of niet. Het werd ingewikkeld. Zelden ontstaan dit soort gevoelens bij mij. De laatste keer dat ik dit soort gevoelens echt gehad heb, was toen ik nog met M. samen was. En het zijn gevoelens die ik heel waardevol vind, die ik eigenlijk ook zoek - maar dan wel het liefst voor iemand die ze ook beantwoordt, natuurlijk.

Maar nee, we waren niet aan het 'daten'. We hoefden elkaar inmiddels ook al niet meer te leren kennen, want we kenden elkaar goed. We hadden het gewoon fijn samen. Langzamerhand groeide het er een beetje naartoe dat ze mij, volgens mij (en later bevestigde ze dat), ging zien als haar 'beste vriendje'. Ik zag haar ook als een goeie vriendin. Mijn aandeel in onze vriendschappelijke relatie was niet geveinsd om maar bij haar in de buurt te kunnen blijven of zioets, maar was ook oprecht. Alleen was het zo dat ik dus ook met die immer groeiende bovenvriendschappelijke gevoelens zat.

Op een gegeven moment besloot ik haar dat dan ook maar toe te vertrouwen. Ik vond dat dat moest; wij claimden goeie vrienden te zijn en ondertussen liep ik met iets rond wat voor onze verstandhouding wel van belang was of kon zijn. Zonder de verwachting te hebben dat het onze relatie ineens wel in de amoureuze sfeer zou plaatsen, heb ik haar op een zeker moment ergens in mei vorig jaar verteld dat ik sterke gevoelens voor haar had. Omkleed met alle realiteitszin die ik had zodat ze zich niet ongemakkelijk of opgelaten hoefde te voelen, namelijk dat ik heus had gemerkt dat dergelijke gevoelens er voor haar niet waren en dat ik vooral openheid van zaken gaf om bij mezelf een stukje gewicht van mijn schouders te halen. Dat ik dacht dat onze vriendschap gewoon door kon blijven gaan en dat ik wel een manier zou vinden om met die gevoelens om te gaan. Dat het ook niet zozeer echt een probleem was eigenlijk omdat die gevoelens ook wel fijn voelden. Maar dat ik toch dacht dat het beter was als ze er vanaf wist.

Na die zonnige middag in mei leek onze vriendschappelijke band te intensiveren. Al bleef ik me ondertussen bewust van het gevaar dat erin school om mijn gevoelens voor haar niet de baas te zijn. Voor mij werd onze relatie langzaam maar zeker wat ambivalent. Ik voelde dat ik af en toe afstand van haar moest nemen om met die gevoelens om te kunnen blijven gaan, maar ondertussen wilde ik geen afstand nemen (en wilde zij dat ook niet) want goeie vrienden zoek je juist op, ben je begaan mee en geinteresseerd in en dan wil je je niet als een nonchalante eikel die nooit contact opneemt, opstellen.

In de zomer vorig jaar studeerde ik af bij mijn tweede studie en kort daarna was ik jarig. Zowel op mijn afstuderen als op mijn verjaardag zelf (niet het feestje, maar de dag zelf, waarbij voor de rest alleen m'n moeder en m'n beste vriend aanwezig waren) was K. ook aanwezig en ik was daar heel blij mee. Het waren momenten waar ik tegenop gezien had omdat ik me eigenlijk al een poosje wel wat eenzaam had gevoeld. In je eentje, zonder trotse, liefhebbende vriendin afstuderen zag ik als toch wel iets eenzaams, iets onromantisch, maar K. sprong zonder enige moeite en met de grootste vakkundigheid in dat gat. Ik ervoer haar aanwezigheid op beide gelegenheden alsof ze mijn vriendin was. Niet omdat ik zo'n rijke fantasie heb, maar omdat ze zich zo ook opstelde. Hoorde ik ook van andere aanwezigen. Maar ondertussen wist ik nog steeds dat de status quo was dat zij niet meer dan vriendschap voor mij voelde, ook al ging dit zo. Ik zou het heus merken als dat zou veranderen.

Dat gevoel persisteerde. Kennelijk was onze band inmiddels, in ieder geval vanaf mijn kant, hecht genoeg geworden om mij op het moment dat ik contact met haar had, het gevoel te geven dat we geestelijk een liefdesrelatie hadden, alleen fysiek en sociaal niet. Eigenlijk vond ik het moeilijk voorstelbaar dat zij niet ook toch bepaalde gevoelens zou ontwikkelen. Ik kom niet uit een ei gekropen en heb uit de eerste en tweede hand genoeg relaties meegemaakt en geobserveerd om te kunnen zien dat die tussen haar en mij heel bijzonder was. Volledig vertrouwen, heel veel gemeenschappelijke interesses, samen leuke dingen kunnen doen, goed kunnen praten... Op momenten dat ze iets moeilijk vond, belde ze mij vaak om met mij erover te praten of als ze ergens verdrietig over was, kon ik haar troosten. Eerlijk is eerlijk, zoals zij en ik met elkaar omgingen, was ook ongeveer de manier van omgang die ik in een liefdesrelatie bijzonder prettig zou vinden. Ik denk dan ook dat dat ongeveer hetzelfde geweest zou zijn. Alleen zou er dan ook een fysieke dimensie aan toegevoegd worden en de sociale dimensie van 'wij zijn een stelletje'. Die laatste twee waren er niet, voor de rest was alles er, voor mijn gevoel.

Het feit dat haar gevoelens onveranderd bleven, zorgde daarom natuurlijk op een gegeven moment voor het dilemma bij mij. Ik vond de band die ik met haar had heel waardevol, maar was me er ook van bewust dat ik er hoe dan ook toch ook een hoop pijn, verdriet en teleurstelling mee incasseerde. Want hoezeer ik me ook als haar beste vriendje bleef opstellen, mijn gevoelens gingen veel verder dan dat. En zij was zich daar dan wel van bewust, maar dat zorgde verder niet voor een oplossing. Zolang ons contact op deze manier echter ongehinderd doorgezet zou worden, zou ik niet van haar loskomen. Ik schrok er eind vorig jaar op een gegeven moment van toen ik zag dat ik dus eigenlijk zo alweer een jaar aan het aanklooien geweest was.

Wat ben ik toch een rund in loslaten.

Helemaal pregnant kwam naar voren dat het zo niet verder kon gaan toen zij eind vorig jaar vertelde over een jongen die ze leuk vond. Dat was kort nadat wij samen een weekend hadden beleefd dat ik als zeer bijzonder heb ervaren en dat zij op z'n slechtst ook heel fijn had gevonden. We waren uit eten geweest in een andere stad en daarna gingen we wat drinken in een veel te duur hotel op de bovenste verdieping. Het was hartstikke gezellig, de wisselwerking tussen haar en mij was bijna magisch en de wereld was van ons. Schijt aan alles en iedereen. We vormden een eenheid. We raakten in die bar ook met mensen aan de praat die uiteraard er vanuit gingen dat we een stelletje waren en dat ontkenden we ook niet. Op de vraag sinds wanneer we dan samen waren, gaven we de datum dat het ooit tussen ons aanging als antwoord, zonder erbij te vermelden dat het ook weer is uitgegaan. Ik vond dat, met mijn gevoelens, uiteraard prettig en K. leek er ook weinig problemen mee te hebben. Ook kwam er nog een kerel uit New York die in dat hotel sliep een praatje met ons maken en vond dat we met kerst (wat er toen aan zat te komen) zeker een keer samen naar New York moesten gaan. Leek ons prachtig, maar mij vooral omdat ik het wel een supperromantisch idee vond. De alcoholische versnaperingen die we inmiddels hadden genuttigd zorgde er ook voor dat onze realiteitszin misschien een beetje vertroebeld geraakt was. Uiteindelijk was het in ieder geval zo dat het al redelijk laat was en dat we nog terug moesten, maar toen stelde K. voor bij wijze van ludieke actie om gewoon in dat veel te dure hotel te overnachten. Ik zei dat ik dat prima vond, maar dat als ik in een veel te duur hotel met haar ging overnachten, ik wel wilde dat ze in mijn armen kwam slapen en niet dat we allebei aan het uiteinde van het bed zouden liggen. Na zich ervan vergewist te hebben dat ik niet op seks doelde, stemde ze in en zo sliep ik voor het eerst sinds lange tijd weer met K. in mijn armen, alleen leek het eerder nog niet zo bijzonder gevoeld te hebben. De enorme kater die zowel zij als ik de volgende dag hadden, evenals de hoge rekening, was het mij in ieder geval waard - en haar ook, zo vertelde ze.

Maar goed, twee weken later hadden we dus weer afgesproken en we hadden allebei een cadeautje voor elkaar gekocht nog voor Sinterklaas. Die avond gingen we uit eten en toen vertelde ze dus over een jongen die ze leuk vond en mijn maag kneep helemaal dicht. Om een lang verhaal kort te maken viel die avond voor mij compleet in het water en hoewel ik die nacht bij haar zou logeren (ze woont in een andere stad dan ik tegenwoordig) ben ik met een smoes toch nog maar naar huis gegaan omdat ik het even niet meer trok. Toen wist ik zeker dat het zo niet verder kon gaan.

Twee maanden heeft het daarna geduurd voordat we weer afspraken. Die afspraak was afgelopen weekend; dat ze wegging was gisteren. Na een heel lang verhaal kom ik nu dan eindelijk to the point. In die twee maanden, waarin zij zich geloof ik van niks bewust was (en er met die jongen verder trouwens niks gebeurde), heb ik mijn hoofd erover gebroken wat ik nou toch moest doen. Ik wilde niet het contact helemaal verbreken want ik vond ook onze vriendschap daar te bijzonder en te belangrijk voor, maar aan de andere kant ging dit zo ook niet. Ik heb een poging gedaan om alles in een brief op een rijtje te zetten, maar zelfs daarin kwam ik er niet uit. Het was frustrerend. Uiteindelijk heb ik op advies van anderen maar geprobeerd het zo goed en kwaad als het ging naast me neer te leggen en gewoon te kijken hoe het zou gaan als we weer afspraken.

Vermelding verdient trouwens nog het feit dat doordat zij de hele tijd duidelijk is geweest dat ze geen bovenvriendschappelijke gevoelens voor mij had, heb ik mezelf niet teveel verloren in dromen en fantasieen en daardoor kon ik het allemaal ook goed op de achtergrond plaatsen als zij en ik niet samen waren (al was dit de laatste twee maanden wel wat lastiger). De gevoelens waren er dus wel, maar ze waren niet non-stop aanwezig, eigenlijk alleen maar als we samen waren. Maar dan waren ze ook niet te negeren.

Maar goed, afgelopen zaterdag was dan de langverwachte afspraak. Deze blog is inmiddels al veel te lang geworden dus ik ga het zo kort mogelijk proberen samen te vatten. 's Middags al noemde ze weer een andere jongen in wie ze een zekere interesse had. Ze had deze week ergens met hem afgesproken en stond er een beetje met een houding in dat ze hoopte dat het ergens naartoe kon gaan (op amoureus vlak). Wellicht door al mijn kopzorgen van de afgelopen twee maanden en de ervaring die ik de keer daarvoor al met haar en haar praat over een andere vent heb mogen smaken, kwam het dit keer minder hard aan, maar nog steeds was ik me ervan bewust dat de rol die zij me in haar leven had toebedeeld, eentje was die ik niet leek te kunnen uitvoeren.

's Avonds heb ik dan ook, zonder dat ik inmiddels echt een oplossing voor het probleem had verzonnen waar ik mezelf goed bij kon voelen, alles verteld wat er in me omgegaan was. Dat ik gevoelens voor haar had, was niks nieuws (al had ik er al een paar maanden niet echt meer over gerept), maar dit keer praatte ik erover omdat ik dacht er consequenties aan te moeten verbinden. Ze leek de implicaties hiervan vrij snel door te hebben en begon te huilen, wat ik in die zin als prettig ervoer omdat het ondanks het ontbreken van bovenvriendschappelijke gevoelens bij haar, ik het wel zag als een uiting van het feit dat ik belangrijk voor haar was. Iets wat ik natuurlijk al wel wist, maar toch.

Een oplossing had ook zij niet. Eigenlijk was het toen voor het eerst dat ik me realiseerde dat ik haar hier ook wel een beetje mee overviel. Eerder die dag, toen ze nog niet wist dat ik dit 's avonds bij haar neer zou leggen, had ze nog vrolijk voorgesteld om op korte termijn weer af te spreken en toen was ik een beetje terughoudend geweest omdat ik toch wilde kijken wat dit gesprek zou doen, maar nu stelde ik voor om die afspraak over twee weken gewoon door te laten gaan zodat zij het ook allemaal even op zich kon laten inwerken en misschien dat we toch nog een elegante oplossing zouden kunnen verzinnen. Daar kon zij zich in vinden dus dat hebben we nu dan ook afgesproken. Net als dat ik heb aangegeven dat ik er hoe dan ook wel nog steeds voor haar wilde kunnen zijn op het moment dat ze me echt ergens voor nodig had, dat ik het dus niet nodig vond om elkaar helemaal uit ons leven te verbannen. Al kun je je afvragen of dat wel zo verstandig is.

Ze bleef, zoals ze meestal deed, logeren (uiteraard in de logeerkamer, eveneens zoals altijd) en zowel die zaterdagavond als de zondag (ze ging pas 's avonds weg) hebben we het er nog wel over gehad, zondag een beetje af en aan (frappante was dat er op het moment ook twee jongens met wie ze een poosje een bepaalde hobby uitgeoefend had in haar geinteresseerd leken in wie zij niet de minste interesse had, zelfs niet vriendschappelijk, en dat leek zich ook die dag - Valentijnsdag, overigens - allemaal af te moeten spelen; ze heeft beide jongens telefonisch duidelijk moeten maken dat ze geen behoefte had om af te spreken om over hun gevoelens te praten, iets waar ze niet erg goed in is en dus ook wel nerveus was en dat ik dus ondanks de situatie haar zat te steunen hierin - dit zorgde toch voor een beetje een gekke situatie).

In ieder geval heb ik helemaal open kaart gespeeld dit keer. Niet alleen mijn realisatie dat ik nu dus al meer dan een jaar met die gevoelens rondloop, dat dat eigenlijk op geen moment echt helemaal weggeweest is, maar ook dat een belangrijke reden waarom ik hier nu mee kwam, was dat zij met andere jongens in de weer ging en dat ik daardoor heel erg merkte dat ik dit zo niet meer kan. Ik kan geen tweede viool spelen, ik kan geen relatie met haar hebben waarin ik op een tweede plek sta. Waarbij ze nog wel leuk probeerde dat dat ook niet zo zou zijn, dat zelfs als ze een vriendje zou hebben ze daar andere dingen mee zou doen en delen dan dat ze met mij zou doen (wat ik wel een beetje apart vind aangzien ik, zoals ik al eerder schreef, vind dat onze verhouding geestelijk gezien veel weg had van een liefdesrelatie - wat gaat ze dan met zo'n andere jongen dan precies delen?), maar ja, feit blijft dat ik het niet zo gemakkelijk trek om 's middags met haar af te spreken en intiem te praten waarna ze vervolgens naar een andere kerel toegaat en daarbij in bed kruipt. Mijn trots laat me dat ook niet toe, trouwens.

Er is eigenlijk gewoon heel veel besproken, ook veel details. Van alles en nogwat wat ik in een blog als deze niet kan verwerken. Het stukje is toch al veel te lang geworden. Vraag me af of iemand tot hier is gekomen met lezen. Wat ik nog wel kan zeggen is dat ik haar ook de dimensie van de hoop die ondanks dat alles zo duidelijk is toch aanwezig is redelijk duidelijk heb kunnen uitleggen: hoe duidelijk zij ook zegt dat ze alleen maar vriendschap voelt, zolang bij mij die diepere gevoelens er zijn is het zo dat, ook al weet ik verstandelijk dus precies hoe het ervoor staat, er in mijn achterhoofd een duiveltje zit dat de kolenschop hanteert om kolen te gooien op het vuur van de hoop dat het toch nog eens verandert, alleen al om het stomme feit dat ze me voor iets opzoekt, dat ik aandacht krijg. Daar lijkt geen kruid tegen gewassen en dat is een belangrijke reden waarom de gevoelens misschien ondanks alles toch niet gaan liggen. Een uiting ook van mijn bijna academische graad in de kunst van het niet kunnen loslaten.

Het enige wat ik verder nog kan vertellen over dit weekend is dat ik ook mijn gevoelens voor haar eens geconcretiseerd heb. Steeds had ik het met haar erover dat ik 'gevoelens' voor haar had, maar dat is natuurlijk wel een beetje vaag. Nooit heb ik gepreciseerd (ook omdat dat natuurlijk voor de hand lag) wat dat dan precies voor gevoelens waren en dat heb ik er nu toch ook maar uitgegooid. Hetgeen toch uiteindelijk dus resulteerde in een liefdesverklaring voor iemand van wie ik al wist dat ze dat zo niet beantwoordde, maar toch luchtte het op en ik had het gevoel dat het haar wel ook nog wat deed, dat het in ieder geval overkwam. De gevoelens stroomden ondertussen over bij mij van binnen met een heftigheid die ik lang niet meer had gevoeld. Zo ultiem jammer dat zo'n groot goed, iets dat bovendien zo zeldzaam is, nu op gang gekomen is voor iemand die het niet beantwoordt, waardoor het op zo'n slechtst alleen maar in pijn kan worden geinverteerd en op z'n best langzaam zal verwateren.

Ondanks alles reageerde ze lief en zo begripvol als ze kon zijn, al bleef duidelijk dat ze zich verheugde op haar date deze week, wat voor mij niet makkelijk of leuk is maar wat ik nu eenmaal zal moeten accepteren. Niet alleen alles waarover ik in dit stukje geschreven heb, maar ook dat ze vroeg of laat (en misschien dus wel veel vroeger dan me lief is) het met iemand anders aanlegt. Desalniettemin bleef ik, toen ik haar naar het station had gebracht, achter met het gevoel alsof ik het met iemand had uitgemaakt. Het met haar had uitgemaakt. Iets heb uitgemaakt dat niet aan is geweest. En daarin herken ik de stemming van vandaag.

Ik wou dat het allemaal anders was.