Voor degenen die eraan zouden twijfelen, ik ben er nog. Ik denk niet dat ik deze site snel zal vergeten, alleen kom ik er niet meer zo frequent op. Intussen zijn we weer een aantal weken verder. Het gaat redelijk goed met mij. Ik heb nog steeds dezelfde job, doe regelmatig leuke dingen met vrienden. Meer moet het niet zijn, zou men dan denken. Niets is echter minder waar.

Ik denk nog elke dag aan mijn ex, al ben ik wel tot het besluit gekomen geen moeite meer te doen voor iets dat onherstelbaar is. Ik heb moeite gedaan, tijd gestoken om op een vriendschappelijke manier met haar om te gaan. Maar zij is de persoon geweest die het allemaal heeft verworpen. En toch beschuldig ik haar niet. Ik begrijp de reden achter het gedrag, vermits gedrag altijd het gevolg is van iets. Mocht ze ooit terug contact met me willen, zal ik het waarschijnlijk niet weigeren, maar voor nu laat ik haar met rust en verdwijn ik uit haar leven, omdat dit is wat ze wil.

Ik ben me aan het binden aan iemand. En dat terwijl ik weet dat ik dit niet wil, en dat ik het ook niet kan, nog niet misschien. Ik wil I., het licht in mijn leven, zo lijkt het wel, niets wijsmaken. Ik zou toch beter moeten weten en proberen om niemand te kwetsen, vermits ik weet hoe dat voelt. Ik verzet me er dan ook tegen. Het enige positieve is dat zij niet hetzelfde voelt als wat ik mezelf wijsmaak dat ik voor haar voel (moeilijke verwoording). We zien wel wat de toekomst brengt, zolang ik maar behoedzaam ben voor verraderlijke dingen, zoals emoties, want zij dienen gecontroleerd te worden door het verstand.