Woorden die een vriendin woensdagavond tegen me zei.
In mijn vorige blog kon je lezen dat ik dinsdagmiddag mijn ex tegen het lijf ben gelopen en na 1,5 jaar van zwijgen gingen we ineens samen lunchen. Wel met een gemeenschappelijke vriendin bij, maar toch.

Het ging goed, hij was geinteresseerd in me, hij vroeg achter bepaalde dingen, ik vroeg dingen aan hem. We praatten, we lachten. Even was het alsof die 1,5 jaar gescheiden nooit bestaan heeft, ik voelde me terug goed bij hem.

En toen moest ik doorgaan. Ik nam afscheid van hem en de vriendin met wie ik op de baan ben. Eénmaal thuis stuurde ik hem nog een klein berichtje dat ik thuis was en dat ik blij was hem nog eens terug te zien. Ik kreeg enkel een (een smiley) terug.

Het deed me meer dan ik dacht, zo ook te lezen in de vorige blog. Ineens kropen er bepaalde gevoelens in m'n lijf. Ik miste hem terug. En wat miste ik exact? Miste ik hem, hem in persoon? Of miste ik onze band van ons verleden? Ik begon te wenen want ik kon geen hand leggen op mijn gevoelens. Ik wist niet wat ik miste. Had ik misschien zelfs nog gevoelens voor hem? Ergens wou ik hem terug vastnemen. Hem zeggen dat het me spijt. Hem zeggen dat ik hem nog niet vergeten ben, en hem het ook horen zeggen. Horen zeggen dat hij me ook mist, dat hij een grote fout gemaakt heeft, dat hij niet wou dat dit gebeurde.

Ik was woensdag zo in de war. 's Avonds sms'te ik de vriendin met wie ik op de baan was en met wie ik samen met mijn ex ben gaan eten. Zij is de enige met wie ik mijn LDVD-weg heb kunnen doorstaan. Bij haar kwam ik altijd terug als het even niet ging, en terwijl de rest me al had opgegeven, bleef zij luisteren naar mijn verhaal.

Ik vertelde haar dat ik het allemaal even niet meer wist. Zou vriendschap nog wel nodig zijn? Waarom liet hij gewoon niets meer van hem weten? Kon ik dan echt zo van de ene op de andere dag gedaan zijn voor hem?

Nu zijn we vier dagen verder. En ik heb erover nagedacht. En ik ben het ergens kotsbeu dat iedereen zegt:

Nu ik ineens contact met hem heb gehad is het van:

Kijk, en dit is wat ik ervan denk. In mijn bloggeschiedenis kunnen jullie lezen dat ik het altijd was die contact opzocht. Nooit heeft hij ook maar één sms, één mail, één whatever ... van hem laten weten. Van de ene dag op de andere was het net of ik dood was.

Als ik hem mailde een jaar geleden: Ik kan vriendschap van 8 jaar niet zomaar laten verdwijnen, het is spijtig dat onze relatie zo is gelopen, maar daarom wil ik jou niet opgeven, ik doe de totaalsom van al de jaren, niet van dat ene jaar dat we samen waren. Ik geloof nog steeds in onze vriendschap, ik geloof dat onze vriendschap sterk genoeg is om dit te overwinnen.

Hij stuurde terug: Ik weet het niet..

Je weet het niet? Acht jaar vriendschap en je weet het niet?????????? Weet je het nu dan al? Verdomme?

Ik ben het SPUUGZAT dat ik diegene moet zijn die contact zoekt. Had het voor hem iets betekend had hij ook verdomme iets kunnen sturen.

Ik heb steeds geloofd dat onze vriendschap sterk genoeg was. Dat wij twee alles aankonden, no matter what. En één fout en we spreken nu al zo'n anderhalf jaar niet meer tegen elkaar.

Mis ik hem? Tuurlijk!! Ik mis hem nog steeds, de plaats waar hij in mijn hart zat is nog steeds een gapende leegte.

Maar ik weer diegene moeten zijn om contact te zoeken? Had dinsdag voor hem iets betekent, had het voor hem ook een leuk begin voor terug contact geweest, had hij misschien wel iets meer dan een verdomde smiley...

Terug afspreken? Voor wat? Om hem te vragen:
Hey, had ik nooit gevraagd om af te spreken, had ik je zeker van m'n leven niet meer gezien?

Waarom terug vriendschap willen hebben? Als ruzie na 8 jaar vriendschap niet opgelost raakt in 1,5 jaar tijd, welk nut heeft het dan? Dit is dan toch gewoon teken dat het voor hem allemaal niet meer hoeft...

Ik ben het spuugzat dat iedereen altijd zo blij doet en me aanspoort terug contact te zoeken.

HET MOET VAN TWEE KANTEN KOMEN MENSEN!!!!