Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Ik ben het zat!
Argh, ik begin het zo vreselijk zat te worden allemaal! Dat hele gesodemieter duurt me nu eigenlijk veel en veel te lang al. Ongeveer 3,5 maand loop ik te kloten, van stemming naar stemming te hoppen, in tweestrijd te verkeren, verdrietig, teleurgesteld, gekwetst, ongelukkig te zijn. Iedere keer weer mijn hersens te breken over een eventuele volgende stap, over een eventuele sublieme nieuwe theorie die alles zou verklaren, de theorie die de basis zou kunnen vormen van een nieuwe strategie, een nieuwe strategie om haar terug te veroveren - ofzo.
Ik ben het echt zat, nu! Dat pokkeweer werkt ook al vies tegen. Waar zijn de dagen gebleven dat ik wel blij was met alles eigenlijk? Waar zijn de dagen gebleven dat het me niet uitmaakte of de zon scheen of dat het goot van de regen, want ik voelde me toch wel goed? Hoelang duurt het nog voordat ik ophou met dat half dwangmatige vasthouden aan M., en me op z'n minst weer neutraal voel, me misschien eens in wat avontuurlijker sferen kan begeven en rechtzetten dat ik op jonge leeftijd meteen in een serieuze relatie ben beland door het er nu eens van te nemen? Wanneer voel ik mezelf eindelijk weer eens zweven op een zachte roze wolk omdat het leven eigenlijk best leuk is?
Ik word er echt gek van zo langzamerhand. Merk dat ik soms gefrustreerd raak. Vanwege het onbegrip, maar ook vooral vanwege het ontbreken van de macht om dit gedoe een halt toe te roepen, op wat voor manier dan ook. En het dilemmatische ervan blijft: wat wil ik nou eigenlijk?! Ik heb het om diverse redenen toen uitgemaakt, ben daarop teruggekomen maar zij wil het erbij laten. Is dat een gezonde basis om te proberen wanhopig iemand terug te veroveren? Zou het dan nu ineens wel goed gaan, als ik met man en macht alles op alles moet inzetten om ons weer bij elkaar te brengen? Als die mogelijkheid er uberhaupt al in zit?
Die enorm scherpe bijl blijft maar in de lucht hangen. Ze heeft geen nieuwe vriend, dus dat moet nog komen. Zit ik lekker, te midden van al mijn verdriet, frustratie, teleurstelling en gekwetstheid, te wachten tot dat pokkeding ook nog eens gaat vallen om me helemaal in tweeen te laten hakken, totdat er niks meer van me over is dan een zielig hoopje ellende dat verbitterd in zijn huisje zichzelf wel erg zielig en de wereld wel erg onrechtvaardig zit te vinden?!
Aaarghh, kon ik het maar een halt toeroepen! Ik ben kwaad nu, maar ik weet niet goed waarop. Op haar? Op mezelf? Op de situatie? Ik heb geen flauw idee, maar weet alleen dat ik het allemaal even zo vreselijk zat aan het worden ben.
Dat mijden van de confrontatie van haar, dat koste wat het kost geen contact zoeken, die verdomde radiostilte, dat op zichzelf richten... Maar misschien bovenal wel dat voortdurende door mijn hoofd spoken.
Heb mijn moeder ook verteld dat ik het zo langzamerhand echt zat begin te worden, maar nog niet bij machte lijk er echt wat aan te doen. Over en weer nog wat gepraat, ook over het meest recente toppertje uit mijn theorieenencyclopedie, die van de 'gefingeerde realiteit', waar ik in eerdere blogs wel eens over geschreven heb. Mijn moeder opperde dat ik misschien toch nog maar een keer met haar moest proberen af te spreken dan en de waarheid eruit trekken, zoals ik vroeger ook zo vaak moest doen. Argh, weer een nieuwe, doodenge stap om te nemen in de nabije toekomst? Weer een moment om naar toe te leven en tegelijkertijd doodeng te vinden? Weer een moment om nog eens een keer met mijn neus in de modder geduwd te worden, met de terechte opmerking wanneer het nou toch eens in mijn botte kop doordringt dat het over is?! En wanneer dan? Niet nu, want dat is te impulsief. Met andere woorden: weer iets waar ik me op zou richten waardoor ik het in de tussentijd niet met rust kan laten?
Aan de andere kant lijkt het zo ook niet echt op te schieten. Ik blijf maar malen, soms meer dan anders, maar toch. Kan het niet uit mijn kop zetten. Die nieuwste theorie, die in essentie erop neerkomt dat zij het zo eigenlijk ook allemaal niet wil, is hardnekkig. Als we dit eigenlijk stiekem allebei niet willen, waarom lopen we dan zo te klooien?!
Dus... Ik ben zo langzamerhand doodmoe van het hele gedonder, maar zie me wel weer voor een volgend vraagstuk gesteld: ga ik nog iets doen? Wat ga ik doen? Tot op heden nog geen reactie gehad op mijn brief aan haar ouders. Zal ook wel niet komen, geheel in de stijl van hun dochter. Mijn moeder zal nog een keer met haar afspreken. Zal ook wel weer weinig nuttigs uit voortkomen. En dan moet ze d'r spullen nog een keer ophalen. Maar nog een keer een praat-ontmoeting? Ik weet het niet. Ik weet even niet wat de meest efficiente manier is om hieruit te komen en dat frustreert enorm.
Jeronimo en Scribent (en andere liefhebbers), wanneer komen jullie die whisky nou 's halen? Volgens mij is het er hoog tijd voor zo langzamerhand.
- Unremedied's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Unremedied
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
oei
Oei, dat klinkt niet zo goed.
Het is duidelijk dat je er voor de moment echt geen vrede mee kunt nemen. Vraag jezelf af of het wel verstandig is om ?¢‚ǨÀúmasker-aftrek-acties?¢‚Ǩ‚Ñ¢ te ondernemen. Maar zoals je al zelf zegt, het is zeker geen goed idee toe te geven aan plotse impulsen. Om het met een understatement te zeggen: het zijn vaak niet die dingen waar je achteraf met veel plezier aan terugdenkt. Maar als het voor jou echt nodig is om nog eens te babbelen of wat dan ook te doen, doe jezelf dan alstublieft een plezier en probeer dat dan niet in te houden omdat je denkt dat zij dat niet zou willen of zo?¢‚Ǩ¬¶ Vanaf nu sta jij bovenaan het ?¢‚Ǩ?ìik zorg voor..?¢‚Ǩ¬ù lijstje. Maar verwacht er niet te veel van. Uiteindelijk zal de kracht om recht te krabbelen toch vanuit jezelf moeten komen en enkel jij kan nu jezelf gelukkig maken. Ik wens je het allerbeste ermee?¢‚Ǩ¬¶
Lieve groetjes
Ja, ik hoop dat ik in de
Ja, ik hoop dat ik in de komende tijd erover uit kom of ik inderdaad nog een laatste ontmoeting ga proberen te regelen waarin ik probeer tot de kern door te dringen. Weet op dit moment gewoon even niet goed meer wat het beste is, alleen dat ik het liefst zo snel mogelijk deze periode achter me wil laten en naarstig op zoek ben naar de meest efficiente manier... Zo'n gesprek zou daarbij kunnen helpen, maar het zou me ook weer een eind terug kunnen gooien. Aan de andere kant kan ik haar sowieso ook wel weer eens plotseling hier of daar tegenkomen en de laatste keer dat dat gebeurde heeft ook niet echt een goeie uitwerking op me gehad... 't Is moeilijk allemaal, te bedenken wat nu het beste is...
Hey Unremedied
Hey Unremedied
Ik heb geen ldvd meer, maar zo nu en dan kom ik nog eens langs om jouw schrijfsels te lezen, omdat ik er veel in herken van mezelf een aantal jaren geleden.
Je denkt zoveel na... maar ldvd gaat niet over door er veel over na te denken. Het gaat alleen over door het te voelen... je moet er dwars doorheen, hoe dan ook, vroeg of laat. Er is geen ontkomen aan...
Ik dacht vroeger ook dat ik het 'van me af kon schrijven'. Not. Voelen moet je, dwars er doorheen. En als je dat doet, er af en toe aan toegeeft, zul je merken dat dat oplucht en dat er ruimte ontstaat om je af en toe gewoon goed te voelen. Steeds vaker en steeds langer. Maar je moet er doorheen.
Je kunt duizend theorie?ɬ™n bedenken over waarom ze niet meer wil. Misschien heeft ze bindingsangst. Misschien steekt ze haar kop in het zand. Misschien horen jullie wel bij elkaar en komen jullie bij elkaar terug. Maar misschien ook niet.
Hoe dan ook: NU is het uit, en die realiteit zul je moeten accepteren. Al die theorie?ɬ´n... zijn uitvluchten om die realiteit niet onder ogen te hoeven zien en vooral: niet te hoeven voelen.
Een andere gedachte die bij mij opkwam is, dat het bijna lijkt of je zit te wachten tot ze een ander heeft. Terwijl het in theorie net zo goed mogelijk is, dat JIJ als eerste een ander hebt! Maar niet zolang je blijft wachten tot het zwaard van Damocles in je nek valt. Richt je op jezelf, niet op haar en op wat zij allemaal doet en laat.
En tenslotte: wees niet zo streng voor jezelf. Na een relatie van 4, 5 jaar is het niet meer dan normaal dat je een half tot een heel jaar nodig hebt om jezelf weer een beetje bij elkaar te rapen, zeker als het je eerste serieuze relatie was!
Je kunt het nu misschien nog niet geloven maar je zult ooit weer van een ander houden, zeker zoveel, maar waarschijnlijk meer. Zes jaar geleden (ik was toen 28) was ik heartbroken toen mijn relatie van 4,5 jaar jaar over was. Ik dacht dat ik nooit meer zoveel voor iemand zou kunnen voelen. Ik kan je vertellen dat ik met mijn huidige lief veeeeeel gelukkiger ben.
Jij hebt met hart en ziel in deze relatie gezeten. Dat betekent dat je ook in je hart en ziel getroffen bent nu het voorbij is. Hoge bergen gaan gepaard met diepe dalen. Maar zou je het anders willen? Dat het allemaal gelijkmatig is? Ik denk het niet. Je zult hier sterker uitkomen, en dan blijven de mooie herinneringen over, terwijl de pijn is verdwenen.
Phoenix
If you love something. let it go. If it comes back it's yours. If it doesn't, it never was.
Het zwaard van Damocles, dat
Het zwaard van Damocles, dat is 'm ja, die bijl waar ik het over had. Natuurlijk is het iets waar je bijna een garantie op hebt, dat als je uit elkaar gaat, je ex op een gegeven moment een nieuwe vlam aan de haak slaat. Ik heb het inderdaad ook steeds geprobeerd te relativeren door te denken 'dat kan net zo goed ik zijn, die het eerst een ander heeft', maar aangezien zij zo 'vrolijk door lijkt te gaan' en ik in de kreukels lig, is de kans dat dat in die volgorde gaat niet zo groot. Dat versterkt dan weer het ontzag voor het zwaard van Damocles denk ik...
Het klopt zeker dat ik er veel over nadenk, teveel... Dat doe ik met heel veel dingen, dus dat is moeilijk uit te zetten. Het voelt een beetje als een zoektocht naar een set feiten waardoor ik rust kan vinden, vrede kan hebben met de situatie. Probeer de vinger erop te leggen wat het nou eigenlijk is waardoor ik me zo rot voel. Tot op zekere hoogte weet ik mezelf soms wel terug te vinden en dingen wat positiever in te zien voor mezelf, maar het is juist op die momenten dat dat zwaard ineens weer in mijn herinnering springt en het lijkt erop dat ik met dat denkbeeld gewoon geen vrede kan nemen. Nu nog niet, in ieder geval.
Inderdaad heb ik met hart en ziel in de relatie gezeten en ik ben me er ter dege van bewust dat dat ook iets is waarvan ik nu de rekening gepresenteerd krijg. Misschien ook daarom is het voor mij nog minder goed te begrijpen allemaal, dat het zo is afgelopen...
Ik maak mezelf tenminste wijs dat als ik maar helemaal zou begrijpen waarom zij na de breuk zo radicaal veranderd is en dat dit ook echt is wat zij vanuit haar hart wil, het stukken makkelijker zou zijn om het achter me te laten.
Macht over je zelf
beste unremedied,
een gezegde,
WIE ANDEREN OVERWINT IS STERK,WIE ZICHZELF OVERWINT IS MACHTIG!!!!
Ik begrijp je gevoel heel goed,en in het begin voelde ik me precies het zelfde als jij ik voelde me leeg,eenzaam,verdrietig,boos,telleugesteld
angst dat ik nooit meer zoveel van iemand kan gaan houden enz. enz.
maar het is nu ongeveer een half jaar uit tussen mij en me ex en het
houden van is nog lang niet over ik mis haar nog steeds wel,maar lang niet zo erg als in het begin ik ben niet meer wanhopig op zoek naar haar
en zoals je ook weet ik heb ook een dochtertje met me ex en die heb ik nog steeds tot de dag vandaag niet gezien,ze wil GEEN CONTACT zegt ze waarom weet ik nog steeds niet,ik heb zoiets van ik laat haar even met rust en wie weet zoekt ze me vanzelf wel op want in ben altijd nog de vader van haar dochtertje.....maar goed ik wil je alleen eff zeggen
dat ik je pijn verdomd veel herken en ik voel je pijn klinkt raar maar het is min of meer voor mij wel zo..ik zal je een tip geven hoe je er mee moet omgaan,zoals ik dat ook doe..ja ieder persoon verwerkt het natuurlijk anders maar mss heb je er dan wat aan hoop ik tenmiste
-stort je je op je werk of je dagelijkse bezigheden
-denk niet constant aan je ex...laat het over je heen komen je moet immers die fase erdoor heen (verwerkingsfase) de berustig komt later
-verzog je zelf goed koop leuke kleren of zo en laat je ex merken wat voor een man ze mist
-creeer nieuwe vrienden,ga zoveel weg als je kan al heb je soms geen zin
-praat met mensen die vertrouwt of de breuk,het helpt en tevens hoort het bij het verwerkings proces (het moet eruit)het geest aanpraten dat het goed met je gaat komen
-zoek geen contact met je ex op,hoe verleidelijk het ook is als je het even moeilijk hebt,doe je het toch maak je die net helende wonden weer open auwwwwwwwww....dat wil jij denk ik ook niet en daarom doe ik het dus nu ook niet bij me ex
-ga lekker sporten fitnessen of zo doe ik ook om leuk en lekker lichaam te creeeren en wedden als je dit allemaal volgt zul je een hoop verdriet mee besparen!!!
-thuis ALLEEN zitten piekeren,maakt je meer kapot dan je lief is
doe dat zo weinig mogelijk!!
-1 ding wat je NIET nu moet doen,is een ander in je leven toe laten
dat wordt vluchten genoemd...je meteen in een relatie storten en hopen dat de pijn van je ex daar door minder wordt,het lege stukje opvullen met iemand anders in de hoop dat je je ex niet meer mist of wilt!!
vaak is het wel zo dat je denkt verliefdbent op een ander na een relatie breuk niets is minder waar omdat je dan denkt dat je je begrepen voelt en zo kan je je emoties bij die ander kwijt en het voelt heerlijk dan
maar niet besefend dat geleidelijk die ander ook erg verliefd op je aan het worden is en dat zij nog meer van je weg is dan jij op haar,want wat is het uiteindelijk waarom je verliefd bent op haar de aandacht en het gevoel begrepen te voelen...en pas als je je over je ex heen bent besef je pas dat je hellemaal niet meer verliefd bent op die ander en dat zo ook van die andere partij behoorlijk wat schade aan toe brengen en gaat zij ook voelen wat je nu ook voelt......DUS met andere woorden neem
NOOIT een ander voor je echt over je ex heen bent dat is het beste wat er is,en bovendien weet je dan meestal precies wat je in een meisje zoekt.!
-de macht dat je het kwijt bent over haar,is moeilijk maar de macht over je zelf krijgen is veel machtiger!!!
om de macht terug te krijgen over je zelf moet je het loslaten,
hoe pijnlijk het ook is
en ik spreek uit ervaring!!!
maar in ieder geval wens ik je heeeeeeeeel veeeeel sterkte met deze versch.moeilijke periode waarin je hellaas door heen moet!!
zet hem op unremedied!!
Mezelf overwinnen... Da's
Mezelf overwinnen... Da's een goeie, ja. Want die conclusie heb ik ook wel eens bereikt: ik zit mezelf in de weg. Ik haal het allemaal zelf in mijn hoofd, ik ben het zelf die die negatieve gevoelens oproept... Maar ik ben ook altijd al iemand geweest die, als er problemen zijn, ze constructief wil oplossen en dus naarstig op zoek gaat naar oplossingen. Voor sommige problemen zijn misschien alleen geen pasklare oplossingen. Zoals dit. Misschien net als een ziekte inderdaad, je moet gewoon uitzieken en er is maar weinig wat het genezingsproces echt kan versnellen.
Alleen thuis zitten piekeren maakt het er inderdaad niet beter op, maar soms kan ik niet anders, omdat ik toch een keer zal moeten studeren bijvoorbeeld en tja, daar moet ik me toch bij concentreren, wat dan weer resulteert in een paar dagen opgesloten thuis zitten. Veel lekkerder ga ik me daarvan niet voelen, maar het moet nou eenmaal - ik kan niet dat er ook nog eens bijin laten schieten.
Verder ben ik inderdaad wel bezig met het zoeken van dingen om te doen, vrienden opzoeken, uitgaan, dat soort dingen, maar echt helpen doet het niet vooralsnog. Ik moet een manier vinden om niet steeds weer terug te denken aan haar. Dat terwijl ze me het toch verdomde makkelijk maakt door min of meer van de aardbodem te verdwijnen. Maar het is nou juist ook misschien het hele vreemde van de situatie wat me niet zint. Die vertrouwensband die we hadden, ineens opgelost in het luchtledige? Zij is er altijd duidelijk over geweest dat ze nog nooit iemand zo in vertrouwen heeft genomen omtrent zichzelf als mij, maar nu kan ze 't ineens missen als kiespijn, ofzo... Nee, begrijpen doe ik het allemaal nog immer niet echt. Of wel, maar neem ik daar geen genoegen mee...
Je hebt het er nu over dat
Je hebt het er nu over dat zij misschien stiekem ook niet wil dat het uit is. Waarom heeft zij dat dan toch volgehouden na herhaalde uitingen van jouw kant? Dat zij graag wil dat het goedkomt is de hoop die weer om de hoek komt kijken. En dat terwijl je een tijd terug, toen je net met haar gepraat had, wist dat het definitief over was. Dat gevoel verzwakt nu...
Ben het verder volledig met Phoenix eens!
Veel sterkte!
Je hebt helemaal gelijk, dat
Je hebt helemaal gelijk, dat gevoel dat ik na ons laatste gesprek had, is behoorlijk verzwakt. De kracht van woorden is dan ook niet zo vreselijk sterk en om nou te zeggen dat al mijn raadsels toen 100% opgelost waren, nee... Het zal ook een beetje mijn instelling geweest zijn om te accepteren wat er komen ging. Vanuit de optiek dat het een laatste gesprek zou worden, had ik mezelf voorgenomen dat ik het ermee moest doen. Geen vraagtekens meer bij zetten, maar blind accepteren. Dat heeft for the time being dus wel gewerkt, maar aangezien de sores toch weer flink de kop heeft opgestoken de afgelopen paar weken, was dat dus niet voldoende om die maalstroom helemaal stop te zetten.
Daar komt bij dat die laatste theorie naar mijn idee best veel sense maakt. Maar eigenlijk loop ik dan weer op tegen iets waar ik tijdens onze relatie ook al veel tegenop ben gelopen en waar ik het toen altijd moeilijk mee heb gehad. Dat is namelijk dat zij haar eigen positie t.o.v. de buitenwereld veilig wil stellen ten koste van alles, omdat ze altijd vreselijk bezig is geweest met bang zijn voor oordelen van anderen. Daardoor ook in veel gevallen niet echt voor zichzelf durfde kiezen, om het in een notedop te zeggen. Nu heeft ze van meet af aan een 'sterke' houding neergezet; ze is niet zielig, niet verdrietig, er is niks te verwerken, het is beter zo, zoiets. Er zo snel mogelijk voor gezorgd dat over mij niet meer gepraat werd, niet meer gepraat hoefde te worden. Dat maakt het makkelijker om het, geheel in haar stijl, weg te stoppen, te negeren en te hopen dat het vanzelf weggaat.
Dan hebben we natuurlijk gewoon nog de dingen die de redenen waren waarom we uiteindelijk uit elkaar gegaan zijn. Ze heeft geen garanties dat het een volgende keer wel goed zou werken, en de gok nemen is iets wat ze misschien diep van binnen wel graag zou willen, diep van binnen zal ze mij wellicht ook net zo missen, maar zo'n gok vraagt van haar een offer, namelijk dat ze voor zichzelf moet kiezen en (naar haar idee) haar hele omgeving 'teleurstelt' door ondanks alles ineens toch naar mij terug te gaan. En niet alleen de buitenwereld; hoeveel lef heb je nodig als je je in dit parket hebt gezet om tegenover je ex ineens radicaal terug te draaien en te zeggen dat je het eigenlijk allemaal niet zo gemeend hebt? Daar is ze - denk ik - ook misschien wel een beetje te trots voor.
Ik weet niet of dit hoop is. Weet je... Soms zou ik niets liever willen dan gewoon zeker weten dat dit allemaal onzin is, dat ze gewoon echt helemaal klaar met me is omdat ik eigenlijk gewoon 'n eikel ben ofzo. Wetend dat haar keuze op goede gronden gebaseerd is, dat zij er geen last meer mee zal krijgen en dat voor mij overduidelijk de enige juiste, beste optie is om inderdaad voor mezelf te kiezen en te maken wat ervan te maken is.
Ik weet hoe je je voelt
Ik weet hoe je je voelt Unremedied. Ik zit nu in maand 4 en heb een terugslag van jewelste ervaren. Ik lijk op het moment wel weer terug bij af te zijn. Natuurlijk door het verrotte nieuws dat mijn ex een nieuwe lover heeft.
Ik ga mezelf nu dus gewoon echt dwingen om te accepteren dat die griet niet meer van mij is en dat ze dat nooit meer zal worden. Al die suffe theorie?ɬ´n zijn leuk, maar tot nu toe hebben ze helemaal niets opgeleverd. Hooguit het feit dat onze exen het vast ook moeilijk gehad zullen hebben biedt mij nog enige vorm van troost.
Ik geloof niet meer in een hereniging. Absoluut niet meer! Ik zit mezelf alleen maar voor de gek te houden. Afspreken met haar is helemaal uit den boze. Zo kunnen er alleen maar weer nieuwe vragen gaan ontstaan. Het is een verlies dat we gewoon keihard zullen moeten dragen en accepteren.
Voor mij is het misschien nu zelfs wel goed dat er een ander in het spel is. Het is nu niet meer realistisch dat we bij elkaar komen. Het k?ɬ°n gewoon niet meer. Mevrouw is er helemaal klaar mee. Alle spullen zijn verdeeld, ze informeert niet naar haar katjes, ze heeft een ander notabene. Wat moet er nu nog van maken? Nee... mensen, het punt is gekomen dat ik haar definitief uit mijn systeem ga schrappen. Ben net in huis nog ff opzoek gegaan naar dingen die men aan haar doen herinneren en heb nog wel het e.e.a. gevonden. Ik pleur alles weg of haal het iig uit het zicht tot ik er weer tegen kan.
Al die tijd heb ik in de illusie geleefd dat ze wel weer bij zal draaien. Dat ze spijt krijgt. Dat is namelijk per slot van rekening 2x eerder gebeurd. Niet na zo'n lange breuk, maar wel naar 1 van 2 weken en 1 van zelfs 4 weken als ik het mij goed kan herinneren. En nee... die breuken waren niet voor niets. Deze dus ook niet!
Weet je Unremedied... we zijn gewoon wussies die onzelf gek laten maken door een meid. Heel de fokking wereld loopt er vol van en wij laten ons leven zo be?ɬØnvloeden door 1 exemplaar dat eigenlijk niet eens bij ons pastte. Als dat wel zo was geweest, dan had ze hier namelijk nog naast me gezeten of iig straks naast me geslapen. Alles heeft een reden. Zo ook deze definitieve breuk.
En als ooit de dag komt dat mevrouw spijt gaat krijgen, dan zal ik stiekem in mijn vuist lachen. Ik neem haar NOOIT maar dan ook NOOIT meer terug. Ik begin me te realiseren dat het goed is zo. Ik ben het ook meer dan spuugzat!! Het is genoeg geweest. Ik heb me helemaal leeg gestreden. Ik kan niet meer. Dit is ze absoluut niet waard geweest. Ik wil weer kunnen genieten van een hele dag en niet slechts een deel van een dag. Ik wil tevreden zijn met wat ik ben en wat ik heb en niet met wat ik had. Wat ik had is voorbij. Daar komt iets mooiers voor terug, daar ben ik van overtuigd. Ik moet niet meer bang zijn om alleen te blijven. Die angst speelt natuurlijk ook mee. Natuurlijk is het onzin dat ik alleen blijf. Ik heb ten slotte eerder een vriendin gehad en vanaf nu worden ze alleen maar beter. Eerst met mezelf in het reine en dan zien we weer verder!
En die Whiskey... mag dat ook een biertje of baco'tje zijn? Moeten binnenkort dan maar eens gaan afspreken inderdaad.
Zo... dat is er ff uit! Gadveredamme wat een gedoe allemaal.
Ja, dat zwaard is jou al op
Ja, dat zwaard is jou al op je hoofd gevallen inderdaad. Kan me helemaal vinden in wat je schrijft. Het moet inderdaad ongelofelijk rot voelen en ik kan me voorstellen dat je je weer teruggesmeten voelt nu. Maar inderdaad, het maakt het misschien wel voor de hand liggender om een einde te breien aan het gedonder en je inderdaad nog meer op jezelf te richten.
Maar je drukt 't wel mooi uit: de hele wereld is vol met dames en wij liggen in de kreukels om een bepaald exemplaar dat eigenlijk nog helemaal niet zo goed bij ons paste ook. We zijn 'n stelletje prutsers. Als er nou iemand per ongeluk op deze site voorbijkomt die denkt 'ja, jullie zijn prutsers want jullie moeten het zus en zo aanpakken en dan is 't zo voorbij', dan hou ik me aanbevolen.
Maar goed... Biertje of baco'tje is ook een plan. Drinken gaan we
.
Jezelf in de weg zitten
Stop de persen... Dan kom ik het drankorgelteam ook van een frisse impuls voorzien... Ik zag de oproep in de laatste alinea van je, Unre.
Wat betreft je blog van deze keer... de reactie van die Phoenix is wel een hele goeie denk ik. Zij zegt dingen die je aan moet grijpen. Ik denk wel eens: ik ben 24 en zal nooit meer zo gek op iemand zijn als op P. Als ik dan lees dat Phoenix 28 was en inmiddels toch ook veeeeeel gelukkiger is, dan hoef ik mij niet druk te maken. EN jij dus ook niet Unre.
Zoals je terecht opmerkt zit je jezelf in de weg. Zoals wij dat allemaal bij onszelf doen. We weten dat, maar kunnnen het niet voorkomen. En ja we zijn eigenlijk wussies zoals Jeronimo opmerkt. Maar mag dat? Jazeker mag dat. Want wij gaan nu door de zure appel, onze exen leven vrolijk verder, willen geen contact bijvoorbeeld en zeggen niet eens waarom... Laten wij met zn allen verder gaan, die zure appel komt iedereen hier doorheen. Ik weet dat van mezelf omdat ik veel opsteek van de woorden die ik hier teruglees als feedbackt. Voor jou zal het ook blijven werken, Unre, net als voor Jeronimo en alle anderen die vooral zichzelf in de weg zitten.
En dus aan het eind van de rit, wanneer dan ook, lachen wij het laatst. En je weet hoe het afloopt met mensen die het laatst lachen. Mijn ex, jullie ex, ieders ex van wie we nu geen bal snappen, komt er nog wel achter. Ik ben en blijf strijdbaar, laat maar waaien. Kom maar op met die zure appel, ik wil hem eten. Dan ben ik er klaar mee. Als die appel blijft liggen, duurt het alleen maar langer om hem op te eten.
Een ding nog: ik weet dat ik een andere situatie heb, omdat die bijl van jou (van dat ze ander heeft) nog niet op je kop is gevallen en bij mij al zo verdomde snel. Maar juist daardoor ben ik strijdbaar. Probeer ook strijdbaar te worden of te zijn of te blijven, Unre!
Toevallig zei ik vandaag nog
Toevallig zei ik vandaag nog tegen een vriendin van me, die haar relatie na 4 jaar gaat verbreken en bang is niemand meer tegen te komen: 'als er ?ɬ©cht maar ?ɬ©?ɬ©n iemand is die zo goed bij je past als X, dan is het wel verdomd toevallig dat je hem tegengekomen bent en dat het wederzijds was.'
Ik merk dat er vaak naar verklaringen wordt gezocht en dat er vaak geen bevredigende antwoorden zijn op de vragen die je hebt...Toen ik mijn relatie van 5 jaar be?ɬ´indigde, jaren geleden, was ik er eigenlijk al veel langer klaar mee. Het is niet zo dat ik hem aan het lijntje gehouden heb, maar als je zo lang een relatie hebt (en het was mijn eerste), dan is de beslissing om de relatie te be?ɬ´indigen niet zo makkelijk genomen. 'Heb ik die twijfel omdat hij m'n eerste is? Omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb? Of ben ik gewoon echt niet gelukkig met hem?' Daar wilde ik eerst zelf uitkomen en tegen de tijd dat ik daar uit was, kreeg ik interesse in iemand anders. Op dat punt besefte ik, en drong pas echt tot me door dat de relatie gewoon niet goed was, en heb ik er een punt achter gezet. Vrij snel daarna werd ik verliefd, en kreeg ik een nieuwe relatie. Het was geen rebound, zoals velen hier beweren als iemand al snel een nieuwe relatie heeft. Mijn vorige relatie was onbewust al langer een afgesloten hoofdstuk, waardoor ik al vrij snel verder kon. In mijn hoofd was het allang uit.
Moraal: misschien zijn jullie exen ook al tijdens de relatie begonnen met het verwerken van de breuk, omdat je soms wel aanvoelt dat die eraan komt. Vooral in jouw geval, Unremedied. Dan is de uiteindelijke breuk alleen nog maar een uitvoering ervan. En vaak, als het al slecht gaat in je relatie (en dat hoeven niet eens ruzies te zijn, maar de liefde die je naar elkaar uitstraalt), kan dat ervoor zorgen dat je het helemaal moe wordt, waardoor het liefdesverdriet beperkt blijft naderhand. Je hebt het dan gewoon helemaal gehad met het gezeik en bent gewoon opgelucht. Ook al hield je zielsveel van die ander...
Ik hoop echt voor jullie dat het gevoel snel doordringt dat het beter is zo, dat je met je ideale(re) partner een veel mooiere relatie zal hebben en mooie nieuwe herinneringen gaat opbouwen!
Sterkte!
Het verhaal dat je hierboven
Het verhaal dat je hierboven schrijft is mij niet geheel onbekend. Wat alleen zo stom is, is dat ik zelf degene was die het heeft uitgemaakt en de twijfels die je omschrijft, juist twijfels geweest zijn die in mijn hoofd hebben gezeten. 'Afscheid nemen tijdens de relatie', vrienden die van de situatie op de hoogte waren, zeiden dat ik dat al maanden voor de breuk aan het doen was. En die indruk had ikzelf ook. Alleen om nou te zeggen dat het geholpen heeft? Nee dus, en dat is nou juist zo vreselijk raar. Zij zal inderdaad ook wel aan hebben zien komen wat er ging gebeuren en inderdaad zal ze wel invloed hebben ondervonden van het feit dat de liefde over en weer een stuk minder werd uitgestraald. Maar ik vind het moeilijk te geloven dat het haar dan zoveel beter gelukt zou zijn om tijdens de relatie er al zo'n beetje overheen te komen dan mij.
Daar komt bij dat zij tot op het einde nog heel erg juist een relatiebehoudende insteek heeft gehad. Ze wilde niet dat het uitging en ze heeft geprobeerd te redden wat er te redden viel. Tot het moment dat ik de beslissing uiteindelijk toch nam, toen is ze radicaal veranderd. Wat voor mij nog als een halve formaliteit voelt ('aan' of 'uit' verandert niet op dat specifieke moment al de hele wereld wat mij betreft, maar wat haar betreft toch wel), bepaalt bij haar haar hele houding en alles wat daarbij komt kijken. Wellicht heeft ze toen zoiets gehad: verloren zaak, ik hou op met vechten. Maar goed, hoe dan ook blijft het moeilijk om echt vat te krijgen op het waarom, waarom ze zo steevast, binnen vier weken na de breuk, terwijl ze voor die tijd niet wilde dat het uitging, besloten heeft dat het beter is zo. Allemaal theorieen die ik erop los kan laten, maar het voornaamste is: zij zou toch ook moeten voelen wat ik nu voel? En er is eigenlijk geen theorie die zo plausibel is dat het kan verklaren dat ze niet aan de verlangens toegeeft die ik nu voel. Tenzij ze ze niet heeft, maar dan is ze wel heel rap geweest met ze uitschakelen.
Waarschijnlijk zoekt zij
Waarschijnlijk zoekt zij meer afleiding. Ze woont volgens mij toch ook weer bij haar ouders? Dat betekend... gezelschap. Dat is wat je voornamelijk mist. Ik merk aan mezelf dat wanneer ik in goed gezelschap verkeer, het een stuk beter met me gaat. Door de weeks zit ik toch best vaak alleen thuis 's avonds. Ik dwing mezelf daartoe om te voorkomen dat ik in de kroeg ga hangen en om te leren alleen te zijn. Voor het eerst in mijn leven zit ik alleen. Dat is best pittig. Vergeet niet dat dat er ook nog eens bij komt kijken he.
Nee, ze woont niet bij haar
Nee, ze woont niet bij haar ouders, ze woont op zichzelf, deelt alleen sanitair met een huisgenoot, maar volgens mij heeft ze daar verder niet zoveel contact mee. Maar ze heeft inderdaad wel veel afleiding gezocht, van meet af aan zich volledig op haar werk gestort enzo. Proberen zo weinig mogelijk alleen thuis te zitten inderdaad. Ook afspreken met mensen. Dat maakt ook dat het loslaten extra moeilijk is. Immers, ik heb daardoor het gevoel dat ze het nog altijd niet echt onder ogen heeft gezien ofzo. Bah... Ik word er zo moe van. Wat ga ik nou doen? Ga ik nog iets doen?
Hmm in dat geval zou het
Hmm in dat geval zou het kunnen dat haar klap nog komt. Ik wil je niet weer de hoop aanpraten, maar het kan. Heb vaker gehoord dat de man met de hamer na maanden pas langskomt. Of ze dan eraan gaat toegeven is ook weer een vraag die je jezelf kunt gaan stellen.
Maarrrr... wat schiet je er in vredesnaam mee op? He-le-maal niets... nakko, nada, niente!
Ik zit zelf ook nog continu zo van: "Zou die gast een rebound zijn of niet?" maar ik probeer dit om te zetten naar: "Ik zie vanzelf wel of het een rebound is of niet. Ik moet zelf verder!"
Nu heb ik het nog even erg zwaar. Mijn hele lichaam doet zeer. Net alsof er een steen in mijn maag zit en heb ontzettende stresspijn in mijn schouderbladen en bovenarmen. Zo erg is het nog niet geweest. Ik kan wel eten en voel me niet heel er down. Dat valt dan wel weer mee. Maar ik blijf er wel mee bezig... zelfs ook onbewust volgens mij.
Hoi hoi Misschien een vreemd
Hoi hoi
Misschien een vreemd advies maarehm, mij lijkt een tripje naar de sportschool wel iets voor jou!
Dat maakt weer stoffen los ook waardoor je vrolijk(er) wordt!
Dat is ook goed voor je stijve spieren enzo.
Groetjes, Zetta
Klopt. Zou erg goed voor me
Klopt. Zou erg goed voor me zijn inderdaad. Heb een tijdje terug op basis van fysiotherapie getraind in een sportschool. Het is alleen ff te duur voor me op dit moment. Bij de meeste moet je ook nog eens inschrijfgeld betalen + dan nog +/- ?¢‚Äö¬¨40,- per maand. Op het moment trek ik dat ff niet aangezien ik in het weekend ook nog graag mijn dingen doe. Voorheen waren er 2 salarissen.
Misschien dat ik vanavond ff de sportschoenen aantrek en ga hardlopen. Is ook erg goed en kost niets. Er is alleen niets aan, maar dat vind ik ook van fitness
Ja precies. Snap dat het
Ja precies. Snap dat het duur is, dat is het voor mij ook. Maar ben gelukkig al heel lang lid. Maar ehm, je woont toevallig niet in Den Haag want anders kan ik een vriend meenemen gratis;)
haha
Hardlopen is ook supereffect hoor. Ik deed het welles om 6 uur smorgens omdat ik verder geen tijd had ervoor, maar het maakte mn dag meteen helemaal perfect eigenlijk! Ja...wel zelfdiscipline hebben om dat te doen!
(vndaar ik het al een tijd niet gedaan heb:)) Maar ik ga wel 3 keer per week naar de sportschool...dan ren ik soms op zon band ofzo en dan huil ik bijna (om mn ex..)Maar ja..toch voelt dat zo goed. Ik zou het aan iedereen aanraden hoor.
xx Zetta
Haha.. nee, woon meer in de
Haha.. nee, woon meer in de buurt van Rotterdam
Jammer, had wel leuk geweest om samen te gaan. Hadden we gewoon de kosten gedeeld natuurlijk en meteen een stok achter de deur om te gaan.
Voel me vandaag rotter dan gisteren (lichamelijk) en heb met Unremedied de afspraak dat ik dan zou gaan hardlopen. Dusss... ik trek die schoentjes aan vanavond. Ik rij dan ff naar een bos in de buurt ofzo... meteen een rustige omgeving.
Toch heb ik het gevoel dat ik nu echt aan het afsluiten ben. Het nieuws dat mijn ex een ander heeft, was eigenlijk het nieuws waar ik bang voor was. In het begin dacht ik dat ze een ander was en toen voelde ik me precies zo. Toen bleek dat dat niet het geval was voelde ik me beter.
hallo allemaal,Ik heb me
hallo allemaal,
Ik heb me net aangemeld op de site. Ik ben net als jullie ook heel verdtuetig mijn man heeft de scheiding aangevraagd waar ik helemaal niet achter sta.
We wonen nog samen in onze koopwoning met onze 2 pleegkinderen en een zoon uit zijn eerdere relatie. Ik heb het er heel erg moeilijk mee en hoop samen met jullie dat het voor mij en jullie iets makkelijke maakt.
Ik hoop dat ik een reactie van jullie ontvang ik weet nog niet goed hoe ik met de site moet omgaan maar met jullie hulp kom ik er zeker uit.
groetjes
Je kunt zelf stukjes
Je kunt zelf stukjes schrijven op deze site, bijvoorbeeld in een verhaal of in een blog. Daarvoor moet je in het menu rechts klikken op 'inhoud aanmaken'. Zoals je ziet, kun je ook op verhalen, blogs en reacties van anderen reageren. Dat is wat je nu gedaan hebt, maar die functie gebruik je meestal om te reageren op iets wat eerder gezegd is. Als je je verhaal wilt doen en graag reacties wilt hebben, kun je het beste zelf een blog of verhaal aanmaken. Succes!
bedankt ik ga het proberen
bedankt ik ga het proberen
Samen staan we sterk
Jeronimo en Unremedied, ik vind het een goed plan dat hardlopen, heb ik al een tijd niet gedaan. Toen het net uit was heb ik twee weken lang flink gesport, ik moet zeggen dat het mij wel heel veel goed deed! Toen...
nu ben ik theori?ɬ´n aan het verzinnen, waarom het uit is gegaan... kan het maar niet uit mijn hoofd zetten dat hij het heeft uitgemaakt nadat hij zijn ex heeft gezien, waar hij helemaal hotel de botel van was.. ik weet dat het niet uit maakt, want hij heeft geen gevoelens meer voor mij.. maar het knaagt en de klap is echt groot, heb nu echt weer flink ldvd... wat helemaal niet leuk is!
Dus ik denk dat ik vanavond ook maar de schoenen uit de kast ga trekken en een flinke stuk ga lopen wandelen of wat dan ook!
Hopelijk gaat het stoppen met regenen dan!
En ik weet zeker dat we allen lekkerder voelen na het lopen/sporten!!
samen staan we sterk nietwaar?!?
Yep.. ik ga gewoon kijken of
Yep.. ik ga gewoon kijken of het me helpt. Wat jij nu zegt geeft mij weer hoop
Dat je ex zijn ex zag en dat hij het daardoor uitgemaakt zou hebben. Maar goed... hoe vaak gebeurt dat nou? Als het een rebound is, dan zie ik het vanzelf wel. Overigens vindt ik het voor jou wel vervelend. Net zo goed als dat ik het voor die gast die nu met V. heeft zou vinden als hem dat zou gebeuren. Natuurlijk hoop ik niets liever. Het is dan toch de bevestiging dat ze nog om me geeft... ook al wil ik haar dan misschien niet eens meer terug. Er zal gepraat moeten worden. Veeeel gepraat... en dan zien we wel weer verder. Al zou V. me misschien terugwillen, dan weet ik ook zeker dat zij eerst heel veel wil praten en het heel rustig aan wil doen.
Maar goed... keep on dreaming Jeronimo.... Goed bezig!! NOT!
Je blijft je erin begeven
Je blijft je erin begeven he. Toch nog ijdele hoop creeren. Misschien wel een goed teken. Het maakt kennelijk gewoon geen ruk uit hoe logisch een hereniging nog is, hopen doe je toch wel. Hoef je je ook niet in rare bochten te wringen om dat uit te schakelen. Want inderdaad, Jeronimo, ze komt niet meer terug. En als ze dat al wel zou doen, moet ik nog zien of jij heel erg moeilijk gaat lopen doen of dat het haar eigenlijk zo zou lukken, haha. Als je toch op zo'n manier een einde aan zo'n rotperiode kan maken! Misschien komt ze wel bij je terug, maar misschien ontploft de zon ook wel. Allebei even waarschijnlijk. Het is echter toch nog beter op het eerste dan op het laatste te hopen
.
Ik denk dat ik me echt begin
Ik denk dat ik me echt begin te realiseren dat het schluss is. Basta!
Vandaar dat mijn fysieke klachten weer de kop opsteken. In het begin zat ik ontzettend te piekeren over het feit of ze al een ander zou hebben. Echt..toen was ik er gewoon van overtuigd dat er een ander was. Bleek achteraf helemaal niet het geval te zijn. Ik opgelucht. Kreeg weer een beetje meer hoop. Zeker nadat ik geconstateerd heb dat het haar ook allemaal niet in de koude kleren is gaan zitten.
Misschien kan ik maar beter gaan hopen dat die gast een blijvertje is. Want als het een rebound is dan hoeft dat helemaal niet te betekenen dat ze terug wil en ik toch weer meer ga zitten hopen op een hereniging. Ik wil me gewoon happy voelen. Ik wil dit niet meer... ze moet zsm uit mijn leven verdwijnen.
Als je een manier gevonden
Als je een manier gevonden hebt om dat voor elkaar te krijgen, dan vertel je het me he? En inderdaad, zelfs al gaat het om een rebound, dan nog zegt dat niet dat ze dan na afloop bij je terugkomt. Je kunt je dan hooguit nog aan het cliche vasthouden: als jullie voor elkaar bestemd zijn, komen jullie wel weer bij elkaar. Of anders: misschien komen jullie elkaar over een jaar of misschien twee weer eens tegen, wie weet wat er dan gebeurt...
Daarom... rationeel denken
Daarom... rationeel denken is handiger dan vasthouden aan die theorie?ɬ´n waarvan je hoopt dat ze de waarheid zijn.
En al is het een rebound en wil ze wel terug... dan weet ik niet of ik over het idee heen kan stappen dat ze sex heeft gehad met een ander. Ok.. daar ben ik ook schuldig aan, dus dat zou het dan compenseren. Maar toch!! Ik weet niet... mijn meissie met een ander. Zo zie ik het nu namelijk nog!
Heel begrijpelijk, daarom
Heel begrijpelijk, daarom voelt die dreiging bij mij ook als een zwaard van Damocles. Inderdaad voelt ze ergens nog steeds als 'je meissie' he. En wat je schrijft, het niet trekken dat ze seks heeft gehad met een ander, daar zou ik ook veel moeite mee hebben inderdaad. Ik begrijp je volkomen, toch is dat zwaard bij mij nog niet gevallen. Ik leef teveel mee met sommigen hier ofzo. Naja wie weet zal het dan uiteindelijk makkelijker te trekken zijn als het zover is. Zal wel niet.
Ach jonge... dat het nu nog
Ach jonge... dat het nu nog niet gebeurd is, kan betekenen dat ze daar gewoon nog helemaal niet aan toe is. Ze wil misschien eerst tevreden zijn met zichzelf en hoogst waarschijnlijk is ze ook nog een hoop aan het verwerken. Ik zou het juist heel stoer van haar vinden om niet met een ander waar ze misschien wel gevoelens voor heeft 'in zee' te gaan terwijl ze zich toch misschien ellendig alleen voelt.
Mijn ex heeft wel eens gezegd tegen haar moeder: "Ach.. hij wil me gewoon terug omdat hij bang is om alleen te zijn!" Nu moet ik toegeven dat ik ook wel bang ben geweest om alleen te zijn en vaak nog wel om het lang te blijven, maar voorlopig ben ik degene die nog alleen is. Mijn ex schijnt ook gezegd te hebben: "Mam.. ik hoef geen man meer... ik wordt wel lesbie"
Ik hoor het haar zeggen 
Moet je nu eens kijken. En wat voor een gast dan ook nog zeg! Maar goed... dat is slechts een mening van mij (en mijn moeder, en een vriendin en mijn collega's en Unremedied 
) She is friggin blind at the moment! Is het blind van liefde of heeft ze zich vastgeklampt aan de eerste de beste vrijgezel die haar aandacht gaf? Ti-i-i-ime is on my side, Yes it is!!
Ik heb met Jeronimo
Ik heb met Jeronimo inderdaad afgesproken te gaan hardlopen als ik me vandaag niet beter voelde dan gisteren. De pest is alleen dat ik hier niet echt een mooi gebied heb om in te lopen, maar goed. Ik zal de balans vanavond wel opmaken, tot dusver is het misschien wel ietsje beter dan gisteren, alleen dient mijn maag zich weer aan. Ook wat fysieke klachten dus, ineens weer.
Het zou inderdaad mooi zijn als het eens stopte met regenen, zowel buiten als van binnen. Want die stemming is nog niet echt veranderd na gisteren, die waar ik in deze blog over schrijf. Het komt me de neus uit en ik word er chagrijnig van, echt. Bah.
Hier ook niet echt, maar ik
Hier ook niet echt, maar ik stap ff in de auto en rijdt wel ff ergens heen waar wel wat bomen staan.
Ghehe... ik moet bijna lachen om ons zielig gedoe. Maar goed... we zijn dan ook echt zielig. We stellen ons niet aan hoop ik
Men weet pas wat het is als ze het zelf hebben ondervonden.
Inderdaad, we zijn heel
Inderdaad, we zijn heel zielig. Hahaha. Verdorie.
Hee Unremedied
Ik vind het vreselijk voor je dat je je zo rot voelt. En ik ben zo machteloos hier omdat er niets is wat ik kan doen om je te helpen. Ik denk dat het een goed idee is om naar de sportschool te gaan. Verder moet je er uit! Ik hoop voor je dat 'het weer' snel veranderd. Misschien kan je iets "nieuws" zoeken om je op te richten? Een nieuwe hobby of een vakantie boeken? Misschien eens naar een leuk single-party gaan? Je hebt er waarschijnlijk allemaal geen zin in maar misschien moet je gewoon gaan. En wie weet,als je daar bent vindt je het wel leuk? Of spreek toch nog een keer een avondje met haar af. Misschien in de eerste instantie gewoon een gezellig onderonsje als vrienden? Dan kan je misschien wat 'losmaken' bij haar zodat je nog wat antwoorden krijgt? Of stiekem achter dat masker van haar kunt kijken? Maar weet je wel zeker of je dat wilt? Want wat zit daar achter dat masker? Als ik je blogs zo lees dan kan ik me heel goed voorstellen dat je gelijk hebt wat die 'gefingeerde waarheid' betreft. Pfff moeilijk hoor. Ik denk dat je gewoon leuke dingen moet gaan inplannen. Komend weekend: pinkpop. Misschien kan je daar met wat mensen heen? Wie weet, misschien zijn er hier nog wat mensen op de site die er ook zin in hebben. Ik noem maar een ideetje hoor.
Sterkte en veel liefs,
Hoop
Dank je voor je steunende
Dank je voor je steunende woorden in ieder geval, dat is ook altijd al wel fijn om te lezen. Zelf heb ik ook al bedacht dat het het beste is om leuke dingen te doen. Het leven weer wat spannender te maken ofzo, het is ook allemaal zo suf zo. Gebeurt weinig bijzonders, gewoon de dagelijkse dingen met als rooie lijn de hele tijd dat rotgevoel vanwege de situatie met M. En dat rotweer natuurlijk. Bah. Het stomme is alleen dat echt een beetje leuke wendingen in je leven moeilijk zelf zijn te realiseren naar mijn idee. Dingen moeten gewoon een beetje op je weg komen. Ik heb op zich bezigheden zat die ik normaliter altijd hartstikke leuk vond, maar heb er nu gewoon geen zin in. Inspiratieloosheid is weer terug enzo. Single party, haha, dat soort fratsen ben ik wel voor in nu ja. Gekke dingen doen, dingen die je normaal gesproken niet snel doet. Alleen gekke dingen doen in je eentje is toch ook iets wat minder goed werkt dan samen met iemand anders he. En je moet ze bovendien maar kunnen verzinnen. Zin om mee te gaan naar een single party? Haha.
Maar even zonder gekkigheid, dat avondje gezellig praten, ik heb daar ook wel aan gedacht maar denk eigenlijk dat het zwaar onrealistisch is dat zoiets zou kunnen plaatsvinden. Al was zoiets wel onderdeel van mijn oorspronkelijke 'plan de campagne', om inderdaad via neutrale gezelligheid wat van het vertrouwen terug te proberen te winnen om een kijkje achter het masker te kunnen nemen misschien. Het echt ergens over te hebben. Maar er zijn een aantal complicerende factoren. Ten eerste doet de toestand me zoveel dat ik niet helemaal mezelf ben. Ben bloednerveus als het op confrontaties met haar aankomt, omdat ik zo vreselijk kwetsbaar ben t.o.v. haar. Ten tweede heb ik zo'n ontspannen manier van dingen afspreken, af en toe eens contact hebben, voorgesteld maar daar zag ze eigenlijk niet zoveel heil in en ze mijdt zelf ook iedere confrontatie, dus ik denk dat ze er niet echt voor open staat. Aan de andere kant zou het natuurlijk wel gekkigheid geven als ik haar zou bellen voor zo'n afspraak, ook bijvoorbeeld om ergens koffie te drinken ofzo, en ze gaat er meteen in mee. Dan krab ik mij ook wel even op mijn hoofd met de vraag van 'huh? wat wil je nou?'. Haha.
Maar ja... Ik durf stiekem eigenlijk ook niet echt. Juist omdat ik zo kwetsbaar ben. Ben bang om weer verder terug te zakken in de put, ben bang om toch nog ergens schade aan te richten (ook al zou je kunnen zeggen dat ik niks te verliezen heb), ben bang om het moeilijk te maken voor haar (stom he, dat sla je er niet zo makkelijk uit bij mij). Weet misschien dan ook allemaal niet meer zo helder voor de geest te halen wat ik ook alweer wilde vragen of ik hou me toch weer wat meer op de vlakte uit angst om dingen te horen die me pijn zouden doen. Of zelfs als dat niet zo is, zou het effect misschien een week of twee blijven en dan vervagen de woorden misschien alweer, waarna ik weer met exact dezelfde soort vragen door mijn hoofd blijf spoken.
Punt is ook dat ik nog altijd niet 100% zeker weet of een hereniging wel is waar ik voor moet gaan. Maar een tussenoplossing is er niet echt, denk ik. Of een hereniging, of geen contact. Want zowel zij als ik zullen niet echt zitten te wachten op continue updates over elkaars leven terwijl we toch het gemis zo voelen (als zij dat ook heeft tenminste, en daar lijkt het wel op, anders zou ze alles wat met mij te maken hebben niet zo mijden). Laat staan om verhalen te horen waar eventuele nieuwe vlammen in voorkomen. Dat rotte dilemma blijft dus ook maar door mijn kop spoken - wat wil ik nou eigenlijk?! Dat maakt ook dat ik niet precies weet waar ik mezelf nou op wil of moet instellen. Grom. Dus als het zo is dat mijn stemming het weer veroorzaakt en niet andersom, dan vrees ik dat ik jullie nog een poosje in die grauwe regenlucht zal moeten laten zitten. Mea culpa.
Raar zeggen
Raar zeggen hoor, maar misschien zou het je zelfs wel een beetje helpen als het zwaard van damocles zal neervallen? Ik weet het ook niet hoor, maar dan kan je misschien beter verder en hou je op met piekeren. Misschien moet je je gewoon proberen voor te stellen dat het al zo is? Om verder te kunnen? Maar aan de andere kant, misschien is dat ook niet de oplossing. Jeronimo schiet er geloof ik ook niet zoveel mee op. Ik weet ook niet 100% of je voor een hereniging moet gaan. Ze heeft wel een gigantische muur om haar heen en waarschijnlijk blijft dat altijd problematisch. Mmmm.. Misschien moeten jij en Jeronimo samen naar zo'n singleparty gaan. Aankomend weekend is er een "lekker-single-weekend" in Drenthe. Misschien een ideetje? Ga iets geks doen. Ga uit je bol! Ga lekker flirten!
Liefs,
Hoop
Inderdaad, ik geloof dat het
Inderdaad, ik geloof dat het niet veel uitmaakt, als ik kijk hoe het Jeronimo tot nu toe vergaat. Het neemt de twijfels niet weg he, het kan er gemakkelijk naast bestaan. Je concludeert even rap dat het een rebound is, even een leuk, spannend iets in deze tijd van treurnis en dan bagatelliseer je zo'n nieuwe vlam al snel weg. Laat dat zwaard van Damocles voorlopig nog maar even hangen, net zolang totdat mijn schild sterk genoeg is om 'm te kunnen weren als hij valt. Dat lijkt me nog de beste oplossing.
Drenthe, da's wel een eindje uit de richting natuurlijk. Maar als Jeronimo zoiets heeft van: we gaan, dan ben ik ook voor, hahaha. Gekke dingen zijn leuk.
leuk joh
Leuk joh, lekker kamperen, kampvuurtjes, lekker met andere leuke singles. Kijk maar eens op: www.lekkersingle.nl En nee ik maak geen reclame omdat ik van de organisatie ben ofzo maar ik heb zelf ook heel even overwogen om te gaan maar ik ga toch niet.
Liefs,
Hoop
Jij hebt dat niet meer
Jij hebt dat niet meer nodig, Hoop
. Aan de andere kant loop je nu natuurlijk wel allemaal spannende avonturen mis haha.