En vorig jaar?. Ik zat tot mijn nek in een lastige relatie met een vrouw uit Vinkeveen, vaak en op de meest onverwachte momenten koel en afstandelijk, een vrouw voor wie ik door het stof kroop omdat ze me altijd het gevoel gaf dat ze pas zou ontdooien als ik de juiste sleutel daartoe had gevonden. Het lag aan mij dat ze soms zo kil deed, dat haar hart keer op keer bevroor, dat zij depressief was en in haar zelf gekeerd raakte, zoals ze dat uitdrukte. Het was mijn schuld dat onze relatie na maanden nog steeds niet van de grond kwam. Het regelmatig mij van haar afduwen om daarna weer vol passie terug te halen, zag ze als haar opdracht in onze relatie. Zelfs Tiny waarmee ze jarenlang - zelfs tijdens haar eerdere huwelijk - een lesbische relatie onderhield en waarmee ze zelfs tijdens onze relatie een innig contact had, speelde geen rol in onze relatie, vond ze. Intiem contact houden met een ex-geliefde was in haar beleving normaal. Als een gewond dier voerde ik vaak ingewikkelde gesprekken met haar in een poging enige souplesse in onze verhouding te brengen. Als het toch eens zou kunnen, dacht ik regelmatig, dat alles vanzelf zou gaan. Als ik toch eens een tijd alleen maar kon genieten en blij kon zijn, niet steeds van het ene dal naar het andere dal hoefde te kruipen, als ik toch eens rust zou kunnen vinden bij iemand. Maar ik wist dat het onmogelijk was. Ik wilde afmaken wat ik begonnen was. Ook al was het niet makkelijk; welke relatie is nou wel makkelijk? Het is altijd moeizaam. De liefde is niet leuk. Nooit. Ja, er zijn leuke momenten, maar een onophoudelijke stroom van geluk, nee. Liefde is lijden en ik zou lijden de rest van mijn leven. Toen kwam ik enige tijd geleden M. tegen. Ik zag het direct. Ik zag een mooie stralende jonge vrouw. In mijn oren klonken de woorden van de Vinkeveense 'Jij, het is jouw schuld, het is allemaal jouw schuld! Jij bent degene die wantrouwend is!' Maar ik ben in dat opzicht volwassen geworden, ik jaag geen Vinkeveense illusies meer achterna. Ik ben inderdaad volwassen geworden maar niet op de verbitterde het- leven-is-geen-pretje-manier van mijn ex. Ik hoop dat zij in de toekomst gezegend gaat worden met inzicht. Inzicht in de wijze hoe zij relaties onderhoudt met haar directe omgeving. Mensen die pas dan een uitkomst zijn als ze troost en warmte nodig heeft, zoals ook in het geval van Tiny die evenzeer slachtoffer is geworden. Dat waarvan zij en ik nooit hadden gedacht dat het bestond is nu mij leven. Vervuld ben ik van rust en ontspanning. Het is nooit saai met M., en als er ooit iets is, een kleine rimpeling veroorzaakt door ongegronde jaloezie, dan nog weet ik.....wij zijn bij elkaar en we blijven bij elkaar. Zoals zij mij aanraakt, ben ik nog nooit aangeraakt. Nu pas, snap ik het leven. Ik heb te lang maar wat aan lopen klooien, het gevoel gehouden dat het allemaal nog wel eens zou gaan gebeuren. Nu ik haar heb, is de strijd gestopt en de rust gekomen. Het is niks bijzonders, gewoon een leven, geen constante vioolmuziek, geen elven parabel. En toch is dit precies waar ik al die tijd onbewust naar op zoek ben geweest. Ik ben waar ik wil zijn.