Het is nu 3 weken geleden dat mijn vriendin mij heeft verlaten voor een ander. Ruim twaalf jaar samen en nu opeens is ze er niet meer.
Ze heeft me een brief geschreven en uitgelegd waarom ze tot dit besluit is gekomen. Ze heeft het laatste jaar het gevoel gehad dat ze er alleen voor stond. Ze was zichzelf aan het ontwikkelen, ging weer studeren en op haar werk was ze ook een andere weg ingeslagen. Hierbij had ze steun nodig van mij en ik gaf blijkbaar niet thuis. Ze heeft nooit expliciet aangegeven wat haar dwars zat dat jaar, of beter gezegd het is niet tot mij doorgedrongen. Zelf zegt ze dat ze niet duidelijk is geweest in haar signalen. Ik heb haar de laatste tijd wel zien veranderen en haar vaak genoeg gevraagd of haar iets dwars zat en of ik kon helpen. Haar antwoord was altijd in de zoiets van ‘Nee er is niets’ of ‘Je kunt me niet helpen’. Ik ben erg teleurgesteld in haar dat ze me niet toeliet om te helpen. In plaats van naar mij te komen is ze naar die ander gegaan. Ik kan me voorstellen dat je dan verliefd wordt op een ander omdat diegene goed naar je luistert, je gelijk geeft en er wel is voor je. Ik had geen schijn van kans.

Afgelopen zondag is ze dan weer langs geweest en ik bespeur geen enkele vorm van emotie. Alles is zakelijk en ze is rechtlijnig maar wel eerlijk. Ik heb hier veel moeite mee omdat ik nu het gevoel krijg dat ze onze relatie niet zo serieus heeft genomen als ik. Ik begrijp dat als je al een tijdje twijfels hebt dat je dan makkelijker met je emoties kan omgaan als dat het zo op je bordje wordt gegooid, het is dan een soort opluchting voor je. Ze zegt dat we het altijd goed hebben gehad en dat ze nog van me houdt maar toont ondertussen geen emoties en dit botst bij mij heel erg. Komt dit omdat ze verliefd is? Wil ze haar beslissing kracht bij zetten door geen emotie te tonen? Ik kan me niet voorstellen dat het haar niets doet, maar zo komt het op dit moment wel over. Weet je, ze was degene die het dichts bij mij stond en dan gebeurt dit. Ik ben mijn vertrouwen totaal kwijt in mensen. Het is allemaal nog heel vers en heb nog een hele weg te gaan en de zon zal best wel weer gaan schijnen maar ik ben nu wel heel erg wanhopig en weet niet meer wat ik moet doen. Iedereen zegt dat ik het moet laten rusten maar ik wil het liefst bij haar zijn.
Ik probeer elke dag mijn gewone dingen weer op te pakken, ik ga naar mijn werk, sport en ga bij familie en vrienden op bezoek maar het lijkt alleen maar erger te worden. Wat doe ik verkeerd? Ik zit in een tweestrijd dat ik haar graag wil zien en dat ik haar eigenlijk nooit meer wil zien omdat ze me zoveel pijn doet. Moet ik zo snel mogelijk alles met haar afhandelen of moet ik wachten totdat ik zelf weer een beetje normaal kan functioneren of is het sowieso te vroeg voor zulke vragen?

Ze zegt tegen me dat ik alleen maar kijk naar de dingen die ik kwijt ben geraakt en niet naar de dingen die ik heb. Ik kan hier niets mee want ik kan dan ook wel tegen haar zeggen dat ze alleen maar keek in onze relatie naar dingen die ze niet had ipv dingen die ze wel had. Ze heeft mi nu een beslissing genomen op basis van dingen die ze niet had terwijl als ze onze relatie een kans had willen geven ze had moeten kijken naar de dingen die wel goed waren.

Goed ik heb dus een slecht moment vandaag en zit nog boordevol met vragen. Ik kan niet bij haar terecht met die vragen want ze komt niet oprecht over en ze geeft me overal gelijk in. Mochten jullie nog tips hebben hoe ik dit allemaal moet aanpakken en verwerken dan hou ik me graag aanbevolen.

Stennis