Ik geloof nog steeds in zielsverwantschap....

Hoi, ik ben marco en hier om gewoon wat van me af te schrijven. Ik ben 34 jaar en sinds 7 weken na 6 jaar weer alleen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld. S'morgens was er nog niks aan de hand, en toen ik s avonds thuiskwam was ze weg. ViaVia moest ik horen over hoe en wat. Voor mijn gevoel hadden we een perfecte relatie. Nooit geen ruzie, en na 6 jaar nog steeds ontzettend knuffelig. Vaak kropen we tegen elkaar aan en vertelden elkaar eindeloos hoeveel we van elkaar hielden en dat we bij elkaar hoorden. Zelfs nog op de dag dat ze wegging. Achteraf moest ik horen dat er een paar dingen waren die ze niet leuk vond, maar waar ze met mij nooit over gepraat heeft. Begrijpen doe ik er niks van.

Ik dacht dat ik mijn zielsverwant had gevonden....

Zat, 25/12/2004 - 16:33 — albatros

Ik weet hoe je je voelt, Marco...

Ik ben 37. Ik lees al een tijdje hier. Kwam na de nachtdienst fluitend thuis. Vriendin en kind stonden op, ik naar bed, "Welterusten - welterusten", en toen ik wakker werd lag er lullig briefje op het aanrecht.....dat ze de relatie wilde be?É¬Øndigen, na 5 1/2 jaar. Gewoon....de stekker eruit! Ik was niet m?É¬©?É¬©r van slag geweest als er een derde arm uit mijn hoofd was gegroeid...

Ze is g?É¬©?É¬©n prater, en al een tijdje merkte ik dat er 'iets' was. Als ik erover begon was er niets aan de hand. Ik heb zolang en zoveel gevist als ik zinvol achtte, maar er was niets aan de hand zei ze.

Ik wil het zo graag uitschreeuwen of van me af schrijven, maar ik ben verdoofd en weet soms niet meer wat boven, onder, voor, achter, links of rechts is. Ik weet dat dat na een tijdje minder wordt, maar ik voel me verslagen en afgebrand tot op mijn enkels. We hebben nog wel (veel te veel, doet heel erg pijn) kontakt vanwege de kleine, en ik heb geen verklaring gekregen behalve "Je hebt je niets te verwijten, je bent altijd goed voor ons geweest, maar het gevoel is weg ". Het gevoel is weg. Nou, dank je de koekoek. Nu heb ik dat zelf ook wel eens gehad in een relatie waarbij de ander wel nog gek op mij was, dus ik kan me in haar inleven en denk dat als het echt zo is dit de enige goede beslissing van haar kant uit k?É¬?n zijn. Maar dat gevoel is niet van maandag op dinsdag weg gegaan, dat kan niet. Het voelt (nu) voor mij alsof ze het willens en wetens heeft LATEN gebeuren.

Ik zie het m?É¬©?É¬©r links en rechts, maar ik wordt kotsmisselijk van al die mensen die hun partner aan de kant zetten als een oude vaatdoek, zonder slag of stoot, zonder ook maar de pink op te lichten om verbetering te brengen in die dingen die niet lekker lopen en die ze belangrijk vinden, en bij de minste of geringste wrijving meteen zeggen: "het gaat niet meer" en hun boeltje pakken.

Ze is zelf de deur uit gekegeld door haar vorige vriend toen ze zwanger was van wat nu onze dochter is, en ik heb altijd gedacht: die weet waar het op aan komt en zal zoiets niet laten gebeuren. Jammer dus.

Als je geslagen of geestelijk vernederd wordt: ga. Als je verkracht wordt: ga. Als je kind mishandeld wordt: ga. Als je voelt dat het met je gevoelens de verkeerde kant op gaat: PRAAT! Minstens een keer of drie, en ben duidelijk. Zeg wat je wilt, zeg waar je gestoord van wordt, zeg wat je eist. Kom je er dan nog niet uit: ga je eigen wegen.

Ik wil de wereld stoppen, de klokken terugdraaien en het dak op klimmen en "STOOOOOPPPP!!!!!" schreeuwen. Maar ik doe niets. Ik zwelg in mijn chaotische gedachten en hersenspinsels die nu niets meer uitmaken en wacht. Wacht tot ik weer tot mezelf kan komen. Het is gewoon mega-klote.

Ben ik bitter? Als je dat maar weet! Laat ik me erdoor verteren? Nee, natuurlijk niet. Alleen heb ik n?É¬? nergens iets aan, ik moet er DOORheen, en het VREET aan me als een school piranha's....

Zat, 25/12/2004 - 19:04 — MooieMarco

jeetje, dat had ik kunnen schrijven

Heel herkenbaar, albatros. Mijn situatie is iets anders, maar de gevoelens die je beschrijft, hadden de mijne kunnen zijn. Zo ineens aan de kant gezet worden, wanneer je het absoluut niet verwacht is verwoestend voor je denkprocessen. Het ene moment ben je boos, en denk je barst maar. En het andere moment denk "als ik zo doe of zus zeg, komt ze misschien bij me terug". Ik neem uit zelfbescherming geen contact meer met haar op, maar helaas hebben we samen een huis gekocht en dat moet verkocht worden, dus hebben we nog steeds af en toe contact.

Het gekke is, toen ik hoorde waar zij problemen mee had, ik haar eigenlijk gelijk moest geven. Dus heb ik het een en ander in mijn doen en laten veranderd. Hier is ze verschrikkelijk boos om....

Nu kan het ineens wel is het verwijt. Terwijl ze er NOOIT met me over gesproken heeft. Ik ben nu in ieder geval zover dat ik haar niet meer terug wil. Als zij werkelijk mijn zielsverwant was, had ze me nooit zo in de steek gelaten...

Maar de pijn en het gemis blijft.

Ma, 04/04/2005 - 20:54 — ingepinge

ja albatros en marco, ik snap

ja albatros en marco, ik snap het ook niet. Waarom vechten mensen tegenwoordig niet meer voor hun relatie, waarom praat je niet over je gevoelens als je het niet meer zeker weet.
Ik zou over anderhalve maand gaan trouwen en had net een huis gekocht, toen mijn vriend me uit het niets vertelde dat het over was. En dat ik daarna ook nog eens moest horen dat hij een ander had, die hij al 4 maanden kende, maakte het nou ook niet echt makkelijker.
En het lullige is gewoon dat hij zegt dat zij niet de reden dat het uit is. AL die tijd dat hij haar kende deed hij wel anders, maar deed hij ook dingen en zei hij dingen alsof hij altijd bij mij zou blijven. Lieve woorden, lieve sms-jes, afspraken met vrienden maken etc, terwijl hij toen al intensief contact met haar had.
Ik vind het zo raar dat iemand zomaar 5 jaar kan weggooien, en alles wat er in die 5 jaar is opgebouwd kan weggooien. Dat is toch heel veel waard!
Had dit nooit verwacht...
Zijn er al mensen die al enige tijd verder zijn en kunnen zeggen, het komt goed?

Voor jullie allebei(eigenlijk voor iedereen) sterkte, ook voor jullie kinderen!

Din, 05/04/2005 - 12:04 — MooieMarco

Hoi Ingepinge,

Ik ben ondertussen al weer wat maanden verder (12 nov. 2004 ging het uit). Het echt grote verdriet is weg. Ik had 2 weken geleden ff een terugval toen ik van "ons" huis, naar m'n eigen nieuwe huisje ging. Naar ik begreep is zij direct in "ons" huis met een ander gaan samenwonen, maar ze doet maar, ik weet wat haar liefde waard is. Soms heb ik nog wel dat de tranen in mijn ogen branden, als ik b.v. iets zie en er een leuke herrinering mijn kop inschiet en tegelijkertijd het besef dat dat verleden tijd is. Maar ook dit word al minder.

Ik heb ooit ergens gelezen dat je voor rouw en liefdesverdriet (is eigenlijk hetzelfde imho) een jaar uit moet trekken. Bij alle seizoenen horen herrineringen die eerst hun scherpe randjes moeten verliezen..

Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik aardig over het ergste heen ben in z'n geheel genomen (zeker in vergelijking met de eerste paar weken na 12 november lol).

Er is alleen iets anders met me wat ik niet leuk vind. Ik heb geen vertrouwen meer in de liefde.... Als ik mensen tegen elkaar hoor zeggen dat ze van elkaar houden, gaan trouwen en/of aan kinderen denken word ik heel cynisch en denk/zeg dingen als : ojaaa? en volgende week uit elkaar zeker?? Dit terwijl ik altijd heb geloofd in zielsverwantschap (twin flames). Ook als iemand zegt me aantrekkelijk te vinden en me beter wil leren kennen reageer ik zuur... M'n eerste vraag is dan : hoe heb je je vorige relatie beeindigd???

Zoals je ziet ben ik nog niet helemaal klaar, maar t gaat goed. Er zijn zelfs al dagen dat ik het me ?Ç¬¥s avonds opvalt dat k de hele dag niet aan haar gedacht heb.

Zorg dat je dingen te doen heb. Laat het contact van de ander afhangen. Bel alleen als je iets moet regelen, wat echt niet anders kan. Probeer zakelijk (emotieloos) in gesprek te gaan. Dat hielp in ieder geval bij mij.

Elke keer namelijk dat je contact heb gehad, analyseer je dat contact tot op de bodem om te zien of er aanwijzingen zijn dat iemand nog van je houdt, terugkomt, etc. Die analyses maken je kapot. Als je de contacten kort en zakelijk houd valt er niet zoveel te analyseren en kan je beter werken aan je eigen gevoelens i.p.v. de (mogelijke) gevoelens van de ander.

Heeeeel veeel sterkte! (En als je nog vragen hebt ofzo, stel ze gerust) Ik heb "ons" huis ook moeten verlaten (ze kocht me uit) dus weet een en ander van de juridische kant van t verhaal)

Zat, 25/12/2004 - 16:56 — faye

Ik kan me inleven in jouw sit

Ik kan me inleven in jouw situatie mijn liefde van mijn leven was ook stil en zei ook niets todat hij het uitmaakte toen pas kreeg ik de verhalen te horen. Waarom heeft hij dat niet eerder gezegd dacht ik en denk ik nog steeds, dan hadden we eraan kunnen werken. het doet gewoon enorm pijn op zo een manier. Veel succes
Liefs Faye

Zat, 25/12/2004 - 19:09 — MooieMarco

Jij ook succes Faye

Onbegrijpelijk dat mensen zo omgaan met zo iets moois als liefde. Als je het gevoel hebt dat je er alles aan gedaan hebt en het lukt niet ok. Maar zonder praten gewoon opstappen doet zooo'n pijn. Dat kun je niet maken. Blijkbaar was ze toch niet mijn zielsverwant. Jij ook veel succes.

Liefs Marco

Vrij, 11/03/2005 - 00:10 — naregenkomt...

Ik wil mijn sterkte uitspreke

Ik wil mijn sterkte uitspreken voor albatros.

Als je zo openhartig en eerlijk kan zijn over je gevoelens: thumbs up for you, bro...

Vrij, 11/03/2005 - 13:06 — Han26

sterkte voor jullie allemaal

Ook ik voel me niet veel beter dan alles dat hierboven beschreven staat. Leeg, ellendig, eenzaam etc. Mijn vriend heeft precies 5 minuten de tijd genomen om me te vertellen dat hij na 2 jaar samenwonen andere woonruimte ging zoeken omdat hij het al een hele tijd niet meer zo zag zitten. Ik vraag me de hele tijd af waarom ik in godsnaam niks gemerkt heb!!!!!! Het voelde voor mij alleen maar goed en ik vind het zo gemeen dat hij me nooit verteld heeft dat dat voor hem niet zo was.....
Heel veel sterkte voor jullie allemaal

Wie is online

Enquête