Mijn dag begon wel aardig.
Ik had met 2 vriendinen afgesproken. Eerst met een om bij haar nieuwe huis te komen kijken en even bij te praten. Daarna met de 2de even de stad in en wat gaan drinken.
Dat was allemaal erg gezellig.
En we hebben het ook nog even over mijn situatie gehad met mijn ex en hoe ik erin sta.

Nu ben ik weer bijna een uurtje thuis en de eenzaamheid vliegt me aan. Het is stil en koud en donker.
Ik voel me verdrietig en zou hem graag even willen bellen. Vertellen dat ik me zo voel
Maar nee dat kan en wil ik niet. Hij mag niet weten dat ik me zo voel. Dat voelt als falen.

Was lekker in mijn warme bed gaan ligen,
Ik open mijn mail om even bij te lezen.
En ik heb mail van hem... ik had hem gewoon moeten verwijderen.
Ik heb daar echt nog aangedacht.. niet lezen niet doen.
Waarom mezelf pijn doen en gek maken?

Uiteindelijk verwijderd.
Voelde heel goed.

Toen werd ik gek in bed, besloot om even uit de situatie te stappen.
Ben gaan douchen en thee gaan zetten,

Maar bij mijn mail bleef een 1 staan bij verwijderde berchten. Toen ik die defitief wilden weg doen.
Heb ik hem toch open gemaakt en gelezen. Stom heel stom.

Voel ik me nu beter?
Ben ik minder verdrietig?

Nee ik voel me juist heel rot en zou graag bij hem zijn om hem te helpen.
Want de boodschap was, was dat het slecht met hem gaat. Hij er zelf niet meer uitkomt en hulp gaat zoeken.

Ik wil niet dat het slecht met hem gaat. Het hoeft ook zeker niet super te gaan.
Maar dit kan ik niet verdragen. Want ik weet hoe alleen hij is. Hij heeft geen vrienden met wie hij dit kan delen. Hij had in princiepe alleen mij en zijn ouders en collega's.

Moet ik hem nu even sterkte smsen?
Ja ... nee.

Voor nu niet.
Ik ga dit even laten bezinken.
Maar de tranen rollen nu even over mijn wangen.c
Waarom toch?
Waarom mis ik hem zo?
Waarom voel ik mij zo rot nu het zo slecht gaat met hem?