een maand nadat mijn vriend zijn koffers gepakt heeft en enkel een brief voor mij heeft achtergelaten, weet hij mij te vertellen dat hij mij terug wil, maar dan moeten we compromissen sluiten over de toekomst.

In eerste instantie was ik blij. Blijkbaar had ik zelf nog niet helemaal een punt gezet achter de relatie. Hij had die keuze gemaakt, ik stond voor een voldongen feit. Ik heb de weken nadien bij hem gepleit waarom doe je zoiets, waarom praat je niet eerst met mij, waarom zeg je het niet in mijn gezicht, waarom lieg je tegen mij, waarom kan je niet volhouden, waarom deed je alsof je een kindje wou met mij?

En toen was ik ineens diegene die de keuze moest/mocht maken. Zo oneerlijk langs de ene kant, want hij is diegene die de keuze al gemaakt had, de spiegel van onze relatie in scherven heeft laten vallen, en nu geeft hij mij de keuze of ik de scherven terug bijeen wil rapen of niet. Maar langs de andere kant geeft het mij wel de vrijheid om zelf eens goed na te denken of ik hem eigenlijk wel wil

pro
- ik zie hem dood graag, het lijkt of ik niet zonder hem kan leven, alsof ik verslaafd ben aan hem
- hij is enorm lief voor mij geweest (behalve het weglopen dan) en ik vond steun bij hem
- hij heeft een goed karakter

contra
- als ik hem vraag zie je mij nu graag? Dan antwoordt hij "het is niet dat ik iets tegen je heb". Als ik het hem nogmaals vraag zegt hij "natuurlijk zie ik je graag, dat weet je toch"
- hij kan nog steeds niet zeggen dat hij echt voor mij kiest. Hij kan nog steeds niet echt de beslissing nemen om met mij verder door het leven te gaan. Hij twijfelt nog altijd
- als ik hem terug neem dan moet ik compromissen sluiten: 1. hij moet zijn appartementen mogen bouwen (en ik geloof niet in de slaagkans van dat project); 2. ik moet nog een jaar wachten met kinderen krijgen; 3. het huis dat we samen kopen mag niet te duur zijn want hij heeft zijn geld nodig voor zijn appartementen, liefst koopt hij het nog in een goedkope buurt, weg van mijn ouders en werk; 4. hij gaat veel tijd doorbrengen op zijn bouw dus voor een groot stuk ga ik alleen voor het gezin opdraaien.
- hij heeft getoond dat hij niet standvastig is. Wil ik de rest van mijn leven in onzekerheid leven, schrik hebben dat het huis leeg is als ik thuiskom?
- Hij kan niet open praten met mij. Liegt in mijn gezicht wanneer hij zegt "ja stop maar met de pil". Hij zegt dat hij nu wel met mij kan praten (sinds de breuk) maar als ik niet sleur komt er nog steeds niets uit en wat er uit komt lijkt een echo van wat ik de week voordien gezegd heb.
- Als ik hem vraag of hij wel beseft hoeveel pijn hij mij gedaan heeft door mij te verlaten en op deze manier dan ook nog eens, dan komt hij uit de lucht gevallen. Hoewel hij het al eerder gedaan had en mij toen ook heeft zien lijden. Heeft die dan geen empathie? Wat raar want ik had dat nog nooit eerder opgemerkt. Dus ofwel kan hij zich niet inleven en is dat dan een man waar ik mee wil samen zijn? Ofwel kan hij zich wel inleven maar heeft hij geen respect voor mij, wil ik met zo iemand samen leven?

Dus buiten een schouder om op te huilen, kan ik weinig positiefs bedenken. En bovendien, ik heb ook nog geen uitvoerige schuldbetuigenis, vraag om vergiffenis of liefdesverklaring gekregen. Eerder een voorstel tot zakenovereenkomst... what the f*ck???? Is dat de manier om je partner, die je zo onbarmhartig aan de kant gezet hebt, terug te winnen?

Ik denk dat dit wel duidelijk is niet?

Schattie, het spijt me als ik je pijn doe en dat is ook het laatste wat ik wil. Maar het was jij die besloten had dat ik niet voor 100% de vrouw van je leven ben en door de manier waarop je me dat duidelijk gemaakt hebt, kan ik nu beamen dat jij nog niet voor 50% de man van mijn leven bent. Wat jij mij te bieden hebt, is niet genoeg voor mij! Als ik nu verder met je zou gaan, zou dat willen zeggen dat ik geloof dat ik niet meer kan krijgen of niet beter verdien. Maar ik vind dat ik meer waard ben dan dit en ga het risico aan om op zoek te gaan naar iemand die wel meer te bieden heeft!

case closed!