Ik heb een gedichtje geschreven, misschien voel jij je er ook beter van. Laat in ieder geval weten of je het mooi vind.

afbeelding van Sendo

Bewegwijzering

Op de trein gelaten,
maalt het landschap voorbij.

Het is over tussen haar en mij.
Doch met gesloten ogen
voel ik haar aan mijn zij.

Bewegwijzering

Ik en Melanie zijn zo ver weg,
en toch,
ergens voor altijd,
samen onderweg.

Als tatoeages,
in elkaars vel geëtst.
Als totems,
elkaar behoedend.

Als reisgenoten zien we klaar:
wat er was,
was waar.

PS(en nee ik ben geen vrouw):

Ik had mijn pil vergeten pakken vorige maand,
en door die laatste dat we elkaar hebben bemind,
ben ik zwanger van je kind.
Je kan dus enkel doen wat betaamt;
een kerkelijk huwelijk dat ons bindt. Glimlach

afbeelding van Jelle

Geen spanning

Hey Sendo,

Ik *voel* je gedicht niet zo. Het gedicht gaat over iets wat voor de dichter (jij dus) zo te lezen al achter zich ligt. Ik ervaar ook niet de spanning die ik zou verwachten bij een gedicht over de liefde. Het is een grote punt achteraan een zin waarvan jij wel de woorden kent, maar ik niet.

Het einde is overigens geestig. Heeft de laatste intieme ontmoeting met je ex een blijvend positieve indruk achtergelaten? Iets van hoop voor de toekomst? Iets wat zich verder ontwikkelt, groeit?

Jelle.

"Het leven is veel leuker dan je ex." (Loesje)
"Het leven is als taco's eten. Niet aan beginnen als je bang bent om te knoeien." (anoniem)

afbeelding van Sendo

antw

Bedankt voor je reactie Jelle.

Een gedicht voelen is heel persoonlijk, dus tja, het kan zijn dat je heel anders in elkaar zit.
Dit gedicht is geschreven op een goed moment, een poging tot het zetten van een punt. Helaas herval ik bijna dagelijks in het andere uiterste van bijna panisch gemis.

Het einde is gewoon een grap. Het gebeurt wel eens dat een vrouw opzettelijk/onbewust de pil vergeet om een man bij te houden. In dat stukje wou ik dat ik dat kon Tong.

Als je nog terugkomt in dit topic, los van het gevoel, wat vind je van de stijl?