Vooraf aan het schrijven van mijn blog een hele hoop andere blogs op dit forum gelezen. Er zitten een hoop herkenbare verhalen tussen en, ondanks dat ik het niemand toewens, is het een troost om te weten dat meer mensen deze pijn, ellende en verdriet meemaken.

Mijn verhaal is een verbroken relatie na bijna 12 jaar, die begon toen ik net 16 was. Je bent samen volwassen geworden en maakt een hele hoop leuks en minder leuks mee in al die jaren. In ieder geval kan ik zeggen dat we iets heel bijzonders en fijns samen hadden en hij nog steeds duidelijk in mijn hart en systeem zit. Ik zal de voorgeschiedenis besparen, gezien het lange verhaal, ik wil vooral mijn ei kwijt over hoe ik me nu voel. In ieder geval was mijn grens genoeg overschreden om uiteindelijk zelf de knoop door te hakken en bij hem weg te gaan..

Het eerste halfjaar nadat ik bij hem weg was gegaan door alle gebeurtenissen en omstandigheden, ging het eigenlijk best goed. Ik stortte me op de dingen die er op dat moment in mijn leven waren, plande een vakantie met een vriendin, vond woonruimte, ging stappen en zelfs weer daten. Natuurlijk had ik mijn moeilijke momenten, maar ik wist ze op de een of andere manier altijd op te vangen (of weg te drukken) met een overvolle agenda en zo (in mijn beleving) de draad van mijn eigen leven weer op te pakken. Ik voelde me daarin best sterk en zeker en stond niet zo stil bij de toekomst. Ondertussen hadden mijn ex en ik nog steeds veel contact, ondanks dat hij al direct een ander had (ook tijdens onze relatie had hij daar contact mee). Dat contact was fijn en ik merkte aan hem dat hij terugkrabbelde. Toch hield ik de boot af..

Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar toen ik eenmaal gesetteld in mijn huisje zat en ik hem een keer met zijn nieuwe vriendin op een feestje van een gezamenlijke vriend zag en hij mij met een date ergens was tegengekomen, keerden mijn stemming en gedachtes om. Ik raakte in een erge dip en het ging bergafwaarts. Ik begon steeds meer te twijfelen aan mezelf, wonden uit het verleden gingen ineens een prominente rol spelen, mijn toekomstplannen waren volledig weggevaagd, op mijn werk ging het niet goed meer, ik had nergens meer zin en beleefde nergens meer plezier aan en ik sluit mezelf veel op in huis. Deze dingen zijn er na 3 maanden nog steeds..Het alleen zijn en de eenzaamheid sloegen toe, ondanks de lieve vrienden en familie die ik om me heen heb. Een zwart gat waar je niet uit lijkt te komen en die uitzichtloos lijkt. Vrijwel niks boeit me nog en ik kan me werkelijk waar nergens toe zetten.

Ik weet dat dingen ondernemen een stap in de goede richting kan zijn, maar ik heb er de fut en zin niet voor en weet niet meer hoe ik me leuk op moet stellen bij andere mensen. Of ik zit op de klaagbank over mijn eigen verdriet en pijn, of ik zit er een beetje stilletjes en passief bij. Daar word ik dan nog onzekerder van, dus blijf je maar weer eenzaam en alleen thuis zitten zodat je niet met jezelf geconfronteerd wordt op die manier. Het is net of mijn eigen 'ik' moet herontdekken, omdat ik er nu heel negatief tegen aan kijk en het idee heb dat er geen volwaardige 'ik' bestaat zonder mijn ex aan mijn zijde. Dat klinkt als een identiteitscrisis en dat is het denk ik ook. Ik ben ineens in een mallemolen aan emoties terecht gekomen, waar ik geen controle over heb en ervoor zorgen dat ik helemaal niet meer mezelf ben en er niks meer uit me komt. Ik ben de structuur volledig kwijt en heb het gevoel 10 stappen terug te hebben gedaan in mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen, toekomstplannen, kwetsbaarheid en dingen die ik had opgebouwd. Mijn leven ligt helemaal op z'n gat.. Waar ik normaal gesproken nauwelijks nadacht bij de dingen die ik deed en wat mijn gevoel daarbij was, doe ik dat nu iedere seconde van de dag en voel ik me er vaak ellendig bij.

Ik ben inmiddels zover, ondanks het contact met mijn ex en de twijfels die er af en toe nog zijn van beide kanten, dat ik besef dat ik mijn eigen leven moet gaan leiden en meer afstand van hem moet nemen. Maar ik kan er maar niet van loskomen en de draad van mijn eigen leven weer oppakken.

Herkent iemand dit en heeft iemand nog tips??