Ik kan het maar niet geloven

afbeelding van Shar

3e week vrijgezel... En nog steeds geloof ik het niet.

Mijn relatie van 3.5 jaar is voorbij. Waar moet ik beginnen.
We hadden het laatste half jaar nogal wat prioriteitsproblemen. Hij vooral. Eerst meer dan 2 jaar in dezelfde studentenstad gewoond op loopafstand van elkaar, we deden allebei onze eigen dingen en de tijd die over was besteedde we aan elkaar, zonder dat dat ten koste van elkaar ging. We zagen elkaar toch wel op dagelijkse basis, de ene dag wat meer dan de andere, maar we waren er voor elkaar. Was toen erg leuk, gezellig, en lekker ongecompliceerd.
Maar ja, als de 1 dan afgestudeerd en voor de eerste baan naar een andere stad verhuist, moet je tijd voor elkaar maken, en hij bleef teveel in het oude ritme hangen. Dat is ook wel logisch, want ondanks dat mijn hele leventje omgegooid werd, nieuwe stad, van studentenleven naar zware baan en ritme, minder vrienden om je heen, ging zijn studentenleven natuurlijk gewoon door. Enige verschil was, dat ik er niet meer zo vaak was.
Ik heb een aantal keren in de afgelopen paar maanden aangegeven dat ik me soms erg buitengesloten voelde en het idee had dat ik niet echt nodig was. Dat hij het prima redde zonder mij. Terwijl ik het soms helemaal niet zo prima redde zonder hem, en mijn vriendje miste. Natuurlijk was ik vast wel nodig, maar het is erg vervelend als je het gevoel hebt dat je dat niet bent.
Ondanks de meerdere gesprekken dat er wat moest veranderen, en dat ik me niet speciaal meer voelde, veranderde er telkens maar niets. 3 weken geleden hebben we een lang gesprek gehad, omdat ik het gevoel had, dat ik de enige was die voor ons aan het vechten was, dat ik de enige was die wilde dat er iets veranderde.
Ik had verwacht dat hij zich meer zou gaan inzetten, dat hij vaker naar mij toe zou komen, was sinds maart niet meer geweest. Maar in plaats daarvan zei hij dat het gevoel dat er in het eerste jaar was, er niet meer leek te zijn. En natuurlijk wordt het allemaal minder na een tijdje. Maar hij had meer het idee dat we hele goede vrienden zijn en op die manier van elkaar houden zei hij. Ik kon mijn oren niet geloven. Waar kwam dit ineens vandaan? We zouden in augustus gaan samenwonen en nu blijkt dat hij alleen als een goede vriendin om me geeft? Als ik niets had gezegd, waren we dan zo eeuwig doorgegaan? Ik kan niet geloven dat hij het zomaar opgeeft.
Hij zei nog, dat het gevoel misschien terug zou kunnen komen als we gaan samenwonen. Maar ik wil niet samenwonen om iets op te lossen. En ik kan niet settelen voor een heel goed maatje, ik wil een vriend.
En ik wil niet zo doorgaan, met in het achterhoofd de gedachte of er niet meer zou moeten zijn. Want wat hij me op dit moment geeft, is niet genoeg voor mij. Een belletje eens per week en een bezoekje om de 2 maanden, daar word ik niet gelukkig van.
Maar zonder hem lijkt het ook niet te lukken. En ik blijf maar piekeren of hij echt niet meer voelt dan hij zegt. Hij zei dat hij wilde dat ik gelukkig was, en dat hij me dat niet kon maken. Maar waarom heeft hij het niet geprobeerd? Als je een paar weken samen bent, kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Maar 3.5 jaar, en we hadden al ongeveer de meubels uitgezocht om samen te gaan wonen over een paar weken. Hoe kan dat dan zo ineens?
De eerste paar weken ging het eigenlijk wel aardig met me. Er viel een hoop frustratie weg. Ik hoefde ik niet meer verdrietig te zijn als hij weer eens niet belt, of weer eens niet langskomt. Maar nu, nu kan ik niet slapen, en blijf ik maar piekeren. Had ik maar nooit gezeurd, en nooit wat gezegd die dag. Dan waren we nu nog samen geweest. Ik mis hem zo.

afbeelding van Myrthe

Hoi! Ik herken in jouw verha

Hoi!
Ik herken in jouw verhaal een beetje mijn verhaal. Mijn ex had ook nogal wat moeite met prioriteiten de laatste tijd. Dat kwam, dacht ik, doordat hij het onwijs druk kreeg en aangezien de keren dat we bij elkaar waren ronduit top waren, maakte ik me niet al te druk. Totdat ineens bleek dat hij het niet meer zag zitten. Hij miste me niet echt meer, hij was te druk, bla bla.
Ook ik werd nogal gefrustreerd dat hij zo weinig belde en dat ik de laatste tijd steeds degene was die weer een nieuwe afspraak maakte om hem te zien. Die druk is dus nu weggevallen, maar ik mis hem verschrikkelijk. Je hele leven in 1 klap omgegooid. Er valt een gat en dat moet je weer zien op te vullen. Met totaal andere dingen, want je hebt geen maatje meer, geen arm meer om je heen en niet iemand die altijd wel zin heeft om wat dan ook met je te gaan doen.
Het heeft alleen weinig zin om te blijven piekeren wat er was gebeurd als je niks had gezegd (maar dat weet je zelf ook wel natuurlijk). Punt is dat hij niet mans genoeg was om het zelf te zeggen en daar jou voor nodig had. Had je dan gewild dat het op deze manier nog maanden doorging? Het was hoe dan ook spaak gelopen want hij wilde het niet meer. Je bent iig niet al te lang aan het lijntje gehouden moet je maar denken. Is hij het waard? Ja, nu denk je van wel (netzoals ik met mijn ex) maar ik geloof er heilig in dat je achteraf ineens een patroon ziet en weet dat het beter is zo. Sterkte...

afbeelding van juliana

hee chica

ja...herkenbaar. bij mij een beetje anders (hij was degene die de rigoreuze verandering moest ondergaan, ik deed het al)
maar echt hoor je moet niet denken van "had i kmaar niks gezegd"er is een verschil tussen druk op iemand zetten en iemand voor het blok zetten en gewoon opkomen voor iets waar je recht op hebt. Je hebt namelijk recht op iemand die helemaal voo rje gaat, iemand die je zelfs na 10 jaar nog iedere dag wil zien en met je wil bellen! Ik heb ook af en toe dezelfde twijfels dat ik denk: het was niet slecht misschien heb ik teveel van hem gevraagd..maar echt niet. ik weet nl OOk hoe het voelt om in een relatie te zitten met iemand die WEL helemaal voor je gaat. En het klopt ..de eerste weken denk je HA ik hoef me nu niet meer onzeker te voelen en daarna begint pas het echte verwerken van het verlies. en dat duurt gewoon ff....ik ben zelf op weg naar week 5. helaas woonden wij wel al samen dus moeten we nog een boel samen regelen terwijl ik hem het liefst nooit meer spreek of zie..en aan de andere kant denk ik de hele dag aan hem en denk ik: hoe is het toch mogelijk dat ie niet meer belt of smst?? tis iets raars heel dubbel..
sterkte

afbeelding van Shar

Hoi Myrthe en Juliana

Hoi Myrthe en Juliana,

bedankt voor jullie reacties. Ik vond het eerst een beetje gek om mijn verhaal hier te typen, maar ben nu toch wel blij. Al mijn vrienden zijn namelijk ook zijn vrienden geworden en dan is het toch raar om erover te praten met ze. Want iedereen vind hem zo leuk en ons zo goed bij elkaar passen etc etc, en zegt dat het misschien wel weer goed komt als hij straks ook aan een baan begint. Maar daar wil ik niet overnadenken, want dan kan ik het helemaal niet van me afzetten.
Ik had inderdaad niet gewild dat het zo nog maanden doorging, maar op de een of andere manier komen alleen de goede herinneringen telkens naar boven. En dan ben ik inderdaad bang dat ik iets zoek wat helemaal niet bestaat, en dat ik teveel vraag.
Maar de ergste keer dat hij er niet voor me was, was 6 weken geleden. Ik was bij hem en mijn vader belde 's nachts om 5 uur op dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, dat opa in het ziekenhuis lag. Mijn ouders wonen 2,5 uur rijden van hem. En in plaats van dat hij met me mee ging, smeerde hij een boterhammetje en zei 'sterkte ermee' en liet me zo in de auto stappen. Ik heb nog nooit zo onverantwoord achter het stuur gezeten. En zelfs toen opa die ochtend overleed, is hij niet gekomen. Pas 4 dagen later, bij de begravenis. Als ik daaraan terugdenk, dan denk ik wel, hoe heb ik het zo lang met hem volgehouden. En waarom heb ik zoveel gepikt.
En dan word ik weer heel boos, ook op mezelf, maar dat voelt ergens beter, want het lijkt wel makkelijker boos te zijn dan verdrietig.
Ik ga vandaag wat spullen uitzoeken en maar eens wat foto's van de muren halen. Misschien is het wat snel, maar anders zit ik er de hele dag zo naar te staren.
Ik wens jullie ook heel veel sterkte toe, en echt bedankt voor de reacties, het helpt een hoop.

afbeelding van Jolanda

Hoi Shar

Ongelofelijk... wat herken ook ik veel in je verhaal! Ik heb met mijn ex ongeveer hetzelfde meegemaakt. Niet zo als bij het overlijden van je opa, maar wel het absurde gevoel van een vriendje dat ineens van de ene op de andere dag letterlijk tegen je zegt dat het gevoel anders is. Dat ie het gevoel heeft tegenover een goede vriendin te zitten en vindt dat we elkaar eigenlijk niet veel meer te vertellen hebben! Nee, vindt je het gek als je met dit soort dingen aan komt zetten! Ik wist niet waar ik het had en was ook met stomheid geslagen! Toen heb ik besloten er een punt achter te zetten... zo ging het gewoon niet meer!
Maar dat heeft het er geen cent makkelijker om gemaakt! Nog dagelijks spoken er dingen door mn hoofd waarvan ik denk: zou ie dat dan ook niet zo bedoelt hebben, en zou ie dat dan wel gemeend hebben? Maar ik merk wel dat het me rust geeft als ik me bedenk dat het ook een hoop van zijn acties en zijn houding verklaart. Ik had al langer het gevoel dat er iets was... maar als je gekt bent op iemand ZIE je dat soort dingen toch ook gewoon niet!
Het feit dan een man iemand zo voor de gek kan houden, want dat is volgens mij eigenlijk wat er gewoon gebeurt, dan verdienen we toch gewoon beter?!
Heel veel sterkte ermee!