Dag lieve mensen,

Jullie hebben misschien gelezen in mijn vorige blog dat ik een gesprek had met mijn ex.
We gingen uit eten en het was een aangenaam gesprek, veel over haar reis gevraagd en ik over mijn reis verteld.
Het voelde een beetje onwenning maar het was erg fijn om met haar opnieuw te kunnen praten.
Na het eten terug op mijn appartement gekomen om samen naar haar foto's te kijken. Ik had haar een tijdje geleden een brief geschreven waarin ik stelde dat ik de situatie kan aanvaarden. Ik heb die nooit durven versturen maar ik heb hem toen persoonlijk aan haar afgegeven. Ze vond hem erg mooi en toen kwam het hoge woord eruit, iets wat ik nooit heb durven dromen: ik heb het ook erg moeilijk gehad en ik heb je ook erg gemist. Laten we het nog een kans geven ! Ik wist niet wat ik hoorde. De volgende dag samen een groepswandeling meegedaan. Ze heeft toen heel de tijd een beetje afstandelijk gereageerd, de avond zelf vroeg ik haar bij het afscheid: Ik heb het je toch niet te moeilijk gemaakt hé gisteren, ben je misschien boos op me ? Antwoord: nee nee maar laten we nu niet te snel van stapel lopen, het kan moeilijk van de ene op de andere dag weer goed komen. Ik zei: ja natuurlijk. Haar de volgende week gezien en ze zegt: het is voor mij heel moeilijk maar emotioneel kan ik je moeilijk loslaten, mijn verstand zegt echter nee. Ik heb daar emotioneel op gereageerd en ze zei: laten we nog samen met elkaar optrekken, laten we het nog wat tijd geven, we zien wel wat er komt. Met als voornaamste reden: jij bent veel extraverter dan ik, je zal je altijd moeten inhouden in mijn nabijheid en je zal dat nooit volhouden. Nu zien we elkaar erg graag maar zal dat blijven duren eens de verliefdheid over is ? Dat weekend opnieuw samen gaan wandelen, in het begin reageert ze een beetje afstandelijk en ik zie dat ze het moeilijk heeft. Ik ga naast haar lopen en vraag haar: wat heb je gevoeld de laatste dagen: niet zo goed zegt ze. We praten over onze problemen en ze klaart helemaal op. De volgende uren zijn zalig en we genieten van elkaars gezelschap. Voor de rest laat ik haar gerust, we spreken vanavond af om samen spinning te gaan doen. Ze komt naast me zitten en ik vraag: hoe ist met je ? Goed zegt ze. We hebben de gewoonte dat we na de les op elkaar wachten om elkaar nog even te spreken. Ik kom buiten en ik blijf wachten op haar, ik loop eens de parking rond maar ik zie dat haar auto is verdwenen. Ik blijf echter nog een kwartier staan wachten. Ze is niet meer te zien. Och, ik kan niet meer, hoe verklaar je nu weer zoiets ? Ben ik dan echt maar zoveel waard dat je me niet gewoon kan zeggen: ik moet dringend weg, ik heb geen tijd om met je te praten ? Of is er iets anders in het spel ? Ik snap het echt niet meer. Soms heb ik echt goesting om heel deze situatie op te geven. Maar dan geeft ze me weer hoop.

Groetjes van een verontruste arend.