Ik kies niet meer voor de pijn, maar voor mezelf...

afbeelding van Gast

Nu ik heb ervaren hoe pijnlijk het is om me aan de breuk vast te houden... ik wil niet meer. Het brandt van binnen. De boosheid op Sofie, de boosheid om mezelf, al die schuldgevoelens... ze leveren me helemaal niks op. Ik ben moe. Mijn hart is moe, mijn hoofd is moe. Zelf slapen kost me teveel energie. Ik heb geen zin meer in al die negativiteit, geen zin meer in het verleden, me vastklampen aan wat ik NIET heb. Pijn is ook iets wat je kunt vasthouden... ik laat het los.

We hebben elkaar laten schieten. Dom van ons allebei, maar op dit moment kunnen we allebei het beste maar ieder ons best doen met het leven dat we ieder hebben. Gelukkig weet ik hierdoor welke andere dingen belangrijk zijn in het leven: goede vrienden, geloven in jezelf, verwachting van een goed afloop, goede band met je familie, zorgen voor jezelf, zorgen voor je lichaam, je zegeningen tellen, en bovenal - rekening houden met je gevoel.

En jullie allemaal bedankt voor jullie uiteenlopende visies en steun! Ik heb er heel veel aan gehad.

Groetjes, Jelle.

afbeelding van hera

Goed zo Jelle!!

Hallo Jelle,
Precies!! We kunnen ons wel blijven verdrinken in het verdriet maar wij kijken te veel naar het verleden. Als wij nu eens meer naar de toekomst zouden kijken en zorgen dat we er tenminste iets van geleerd hebben dan zal het ook sneller beter met ons gaan. Na een lange tijd als je in de fase zit van ik heb het geaccepteerd en wil jouw niet meer terug, dan ben je al een héél stuk op de goede weg! Ook sta je meer open voor andere dingen die tot nu toe onbelangrijk waren. Het is jammer dat we dit gevoel wat ik ook nu sinds vandaag heb niet over kunnen geven aan anderen. En ja, het heeft mij geholpen door al deze berichten van anderen te lezen wat niet de ander maar wat wij ons zelf laten aan doen!! Alleen jij zelf kan de pijn laten stoppen maar dat gaat alleen zonder zelfmedelijden en haat.
Véél strekte Jelle, bij een kleine terug val denk dan nog even aan deze woorden. Liefs Hera

afbeelding van ptm

Re Hera

Hey Hera,
Zelfmedelijden is niet goed,haat jegens je partner al helemaal niet.
Tóch den ik,dat je het hele LDVD proces moet doorlopen.
Al is het maar om te beseffen en te accepteren wat er fout is gegaan.
In een eventuele nieuwe relatie kun je die dingen dan proberen te voorkomen!Voortijdig stoppen van dat proces is in een nieuwe relatie vragen om problemen,omdat je dan vervalt in je "oude ritme",uit je vorige relatie!
Ik denk dus dat je alles goed moet analyseren voor jezélf,wil je een nieuwe relatie tot een succes kunnen maken!!
Hmvrpm78

afbeelding van Jack - inactief

Going-away message?

Hee Jelle,

De laatste regel klinkt alsof dit je laatste bericht is op het forum? Glimlach

Zelf heb ik de laatste tijd zoiets van "wat doe ik hier nog"? Er zou eigenlijk een website moeten zijn voor ex-ldvd'ers. Zegmaar de Twilight Zone gevallen, die tussen twee relaties inzitten. Gewoon een beetje ouwehoeren over relaties, maar niet meer in de verwerkingsfase zegmaar.

Wat dacht je van www.ex-ldvd.nl? En dan mag je maar lid zijn van de ene of de andere Knipoog

Hee, gefeliciteerd met loslaten by the way. Da's de finishlijn toch? Glimlach

gr,

Jack
-change is inevitable-

afbeelding van Jelle

@ Jack

Hi Jack!

Al is het om mezelf een nuttig beestjesrol te geven, ik ga wel af en toe posten op ldvd.nl.

De finishlijn? Nee. Gelukkig is mijn ex niet dood, maar ik kan wel zeggen dat ik haar op een bepaalde, goede manier in mijn hart draag. Ik heb veel meer losgelaten dan haar, en ik voel me nog vrijer nu om mijn energie te besteden. En het is wel heel erg veel, en ik wil ze meteen goed besteden. Want ik weet hoe doodzonde het is als je je kansen in het leven laat schieten.

Overigens is het hoopvol om toch, als ex-rouwers, te laten zien hoe mooi het leven ook kan zijn, wanneer je het proces hebt afgerond.

We spreken elkaar zeker, hoor, Jack! Don't worry about that!

Groetjes, Jelle.

afbeelding van Jelle

En toch doet het nog steeds pijn

En toch doet het pijn. Dit moet ik blijven loslaten. Elke keer sta ik voor de keuze: ga ik mee de negativiteit in, of kies ik voor liefde voor mezelf en het leven? De trucjes van mijn ego ken ik wel: schaamte, schuldgevoel, boosheid... allemaal om de pijn te verhullen. Maar ik kan het ook loslaten. Keer op keer weer.

Het doet pijn, maar het lukt me om mijn hart te openen. Andere vormen van intimiteit. Oprechte hartelijkheid naar anderen toe. Ik kan weer beter anderen vertrouwen. Als ik denk "ik wil niet gekwetst worden of jou kwetsen" dan zal één van beide toch gebeuren.

afbeelding van Unremedied

Bijzonder dat je zo snel

Bijzonder dat je zo snel lijkt te zijn omgedraaid. Het ene moment schrijf je nog dat je eraan zit te denken haar terug te winnen en nu lijkt het alsof je het allemaal beu bent, de rug wilt toekeren en er nog min of meer vanuit gaat dat dat gaat lukken ook. Petje af natuurlijk als dat het geval is, maar ik heb in jouw verhaal bepaalde gevoelens van mezelf wel herkend en eerlijk gezegd komt ook deze 'ommezwaai' me wel bekend voor.

Misschien dat het wel kan, dat het wel lukt, als jij voor jezelf het gevoel hebt het zo te kunnen afsluiten. In dat geval moet je er niet van schrikken als je op een ander moment ineens weer heel anders voelt. Moet je ook niet van balen, maar accepteren. Want zo gaat dat. Je kunt ijzer niet met handen breken en van de ene op de andere dag van 'tactiek wisselen'. Althans, dat is mijn ervaring. Het is goed om er voor jezelf op te bezinnen wat je nu écht wilt en ik denk dat je daarvoor moet gaan. Is dat een poging om haar voor je terug te winnen? Dan moet je daar je pijlen op richten. Ook dan mag je best af en toe eens een dip hebben en ook daar mag je best een hoop tijd voor uittrekken. Wil je echter loslaten en verdergaan, dan gelden dezelfde instructies daarvoor. Blijf echter je gevoel volgen en ga er niet tegen vechten.

Als je met haar nog iets uit te zoeken hebt voor je gevoel, echter, kan ik me voorstellen dat het veel moeilijker is om het achter je te laten en verder te gaan, dan wanneer je het gevoel hebt het (nu) op eigen houtje ook wel te kunnen. Over het algemeen geldt toch dat je meer spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan, dan die je wel hebt gedaan. Dat is tenminste wat ik mijzelf wel voorhoud.

Ten slotte moet je misschien in de gaten houden dat waar men het hier vaak over heeft, 'loslaten', geen handeling is, maar een uiteindelijke staat waarin je verkeert. Je kunt niet zeggen "ik ga nu loslaten" en dat dan doen, want dan kom je ontegenzeggelijk bij de vraag uit hoe je dat moet doen en dat is een vraag waar niemand een concreet antwoord op heeft. Je kunt wel zeggen "ik heb losgelaten", zonder dat je ooit een handeling hebt ondernomen die onder de noemer "loslaten" zou kunnen vallen. Dat is voor iedereen anders. Geforceerd loslaten bestaat niet, volgens mij.

afbeelding van Jelle

@Unremedied

Loslaten is voor mij een handeling. Waarschijnlijk had het ermee te maken dat ik een jaar lang therapie heb gevolgd waardoor ik veel meer in mijn gevoel, "in mijn lijf" zit. Ik voel de pijn, en ik voel mezelf verkrampen. Dat is voor mij de cue: laat los, anders verval je in verdriet.

Ze reageerde niet op mijn berichten. Moet ik me dan aan haar opdringen? Ik weet hoe gevoelig ze is. Ze heeft al ruim 3, 4 maanden een nieuwe vriend. Moet ik me dan aan haar opdringen, als ze al niet reageert op mijn berichten? Het doet pijn, echt afmattend dat ik geen andere dingen kan doen, nergens anders meer aan kan denken - en geen vrouw op deze hele wereld is me dat waard.

[TOEVOEGING:] Het moet wel gezegd worden, dat voor mij een openbaring kwam dat veel meer nare dingen die ik doe, kansen die ik misloop, te maken hadden met dat ik me vasthield aan pijn in mijn hart, angst om gekwetst te worden. Ik voelde het zó sterk, ik kon het bijna vastpakken. Ik wist dat die angst om gekwetst te worden, dat ik mijn hart afsloot uit angst, bijgedragen had met dat ik mijn ex onbewust van mij wegdrukte. Steeds wanneer zij zich zorgen over mij maakte, sloot ik me meer en meer van haar af.

afbeelding van Tommie

Hey Jelle, Het is inderdaad

Hey Jelle,

Het is inderdaad heel goed om niet in je verdriet te blijven hangen. Je zult je op een gegeven moment bijelkaar moeten rapen. ''Wie huilt omdat hij de maan heeft gemist, mist ook de sterren..''(volgens de oude tagore). Ik besef als geen ander dat dit niet altijd even makkelijk is. Soms wordt je toch overvallen door een verdrietig gevoel. Meestal komt dit (bij mij) omdat ik dan met haar geconfronteerd wordt. Na de dag dat zij mij zei,dat ze niet meer verliefd was, heb ik haar nog twee keer telefonisch gesproken. Verder heb ik al het contact even verbroken. Hoe moeilijk ik dat ook vond (en soms nog vind, nu bijna twee maanden geleden). Al de sms-jes van haar heb ik gewist.
Ik zal moeten accepteren dat zij niet meer wil. In het leven zal je wel vaker met afwijzingen te maken krijgen, dit moet je op een gegeven moment kunnen verwerken/ accepteren. Het kutte is dat liefde zoiets ongrijpbaars is, iets abstracts. Je kunt het niet afdwingen, dat zou ook niet goed zijn.. Je bent jezelf geweest en dat matchte niet met hoe je partner dat graag zag. Let's face it..
Ik zit inmiddels in de fase dat ik mezelf afvraag wat ik zo mis..ik kom er steeds meer achter dat het meer een gevoel is, dat misschien niet eens zo veel met haar persoonlijk te maken heeft..Ze heeft mij laten zien dat ik ''een relatie hebben'', leuk vind..voor haar heb ik het er 7 jaar behoorlijk van genomen, altijd weglopend voor relaties..Ik ben dankbaar voor de tijd met haar en durf zelfs al een beetje verder in de toekomst te kijken..
En vertrouw zoals ik zo vaak heb gedaan op de tijd...
Sterkte en geluk!

Grtz. Tommie