Ik kom (emotioneel) maar niet los van hem...

afbeelding van Chatnoir

Nu twee maanden geen enkel contact meer...
Van een 'echte' relatie was nauwelijks sprake. Misschien ben ik gewoon simpelweg gebruikt, misschien was ik ongelooflijk naief, misschien heb ik in een illusie geleefd. Maar ik blijf maar denken en voelen dat we wel degelijk een connectie hadden. Hij wilde vrienden blijven, ik kon dat niet. Niet op dat moment iig. Teveel gevoelens voor hem.

Ik ken alle cliché's als 'tijd heel alle wonden', uit het hoofd is uit het hart e.d. Maar dit lijkt niet op te gaan voor deze situatie.

Ik heb eerder het contact wel eens verbroken met hem. Omdat hij er zo ambivalent in stond en bleef twijfelen... Ik kon dat niet meer aan. Toen had ik er ook verdriet van, maar na een paar weken ging het wel weer en na twee maanden deed het me nog nauwelijks iets. Nu is het anders... Ik mis hem nog elke dag, denk elke dag aan hem, blijf me maar afvragen wat, hoe en waarom. Alsof ik het niet kan en wil accepteren. Ik vind het ook doodzonde van de connectie die we hadden en vraag me af of ik niet gewoon vrienden met hem kan zijn.

Hoe zijn anderen hiermee omgegaan? Heelt tijd echt ALLE wonden? Of kom je over sommige mensen nooit helemaal heen?

Ik ben echt verliefd geweest op deze man... maar hij twijfelde over verliefdheid van zijn kant.
Als je echt zo verliefd bent geweest, is het dan beter dat ik hem gewoon nooit meer zie? Ook niet in vriendschapsvorm?

Chatnoir

afbeelding van waterman

Hoi Chatnoir

Citaat:

Hij wilde vrienden blijven, ik kon dat niet. Niet op dat moment iig. Teveel gevoelens voor hem.

Ik denk dat de kern daar zit, hoor. Jij zegt dat je het niet kan, niet op dit moment. Dat is relevant nu, he. Of het over gaat? Dat zie je dan wel weer.... Als je hem weer zonder al te veel emoties kunt zien, dan kun je het weer proberen. Maar misschien wil je dan niet eens meer zo hard. Effe afwachten...... Maar als je het NU niet kan, dan moet je het NU niet doen....

Waterman

afbeelding van Chatnoir

Dank je wel, Waterman, voor

Dank je wel, Waterman, voor je reactie (grappig...hij is ook waterman)

Nee, idd. NU gaat het niet. Dat probeer ik me dan ook elke keer maar weer te realiseren. Soms is de pijn nog zó heftig. Dan weet ik gewoon van idiotie niet meer wat ik moet doen en denk ik: 'dan in godsnaam hem maar weer zien. Alles beter dan deze vreselijke stille leegte'.
Maar gelukkig zijn er ook momenten dat het beter gaat. Al is hij nog steeds elke dag in mijn kop...

afbeelding van Hetlevenismooi

Hallo Chatnoir,

Je bent nu pas 2 maanden bezig met de verwerking.
Kun je dan al een conclusie trekken of het nooit over gaat?
Het is nog maar zo pas! Verse wond. Eerder kon je dat wel, nu misschien een intenser gevoel?

Ik weet het niet of dat echt voorkomt of het nooit over gaat, zou kunnen, misschien ben ik 1 van die weinigen...of jij, of anderen. Op de site lees je ook soms dat Ldvders nog aan het verwerken zijn, na jaren. Ik had nooit kunnen bedenken dat mij dat zou overkomen. Nog nooit meegemaakt, zo een erge afkick.

Dan nog...zul je dat een plaatsje moeten geven en je leven leuk gaan maken.
Ex, ja, daar zit ik nog aan vast, niet meer zo heftig, maar laat ik hem toe, heb ik wel een idee wat er dan gaat gebeuren.

Soms ben je lang bezig met verwerken, soms kort, ligt eraan, hoe intens was het gevoel en de omstandigheden.

Ga ervoor! Voor jezelf alleen al, die pijn moet weg, laat de emotie niet elke keer te lang groeien...afbouwen, btje bij btje,...ook niet onderdrukken. Probeer het, om het in het midden te houden, om de balans in het brein terug te vinden.
Hier heb je geen meerwaarde van, dit soort relaties, ik ook niet.

De heftigheid van de herinneringen, de emoties gaan gelukkig van kracht verliezen.Voelt veel BETER! Onschuldig Anders is het toch niet te doen in je lichaam, de emotie doet het lichaam pijn.
Draai het om, laat het lichaam lief zijn voor de emotie.
Veel lichaamsbeweging, op tijd naar bed, ja dat zeg ik, die soms roofbouw pleegt op haar lichaam, laat naar bed, vroeg op. Fysiek is het beste om sterk te zijn, om het beter aan te kunnen.
Vind ik wel, ja.

Heel veel sterkte!

Hetlevenismooi.

afbeelding van Chatnoir

Bedankt, Hetlevenismooi. Twee

Bedankt, Hetlevenismooi.

Twee maanden is idd ook nog relatief kort. Misschien dat ik ergens had verwacht van mezelf dat ik er nu wel klaar mee zou zijn. De relatie is niet eens zo serieus geweest en heeft relatief kort geduurd, maar de pijn lijkt wel veel heftiger dan bij eerdere verbroken relaties. Ik denk dat het component 'onbereikbare man' daarin wel een grote rol speelt. Plus het feit dat ik weet dat hij twijfelde en dat hij me niet kwijt wilde als vriendschap. Dat heeft mij een soort stille hoop doen laten houden...nog steeds. Dan heb ik liever een soort harde waarheid, duidelijkheid. Alleen moet ik die nu voor mezelf scheppen.
Ik denk dat de redenen waarom het voor sommigen langer duurt dan voor anderen om over iemand heen te komen vaak te maken hebben met een al in de kern zittend gebrek aan eigenwaarde en misschien een ongezonde hechtingsstijl. Dat is althans bij mij helaas wel het geval.

Mooie dingen zeg je over je lichaam lief laten zijn voor je emotie. Bewegen doet me inderdaad heel erg goed nu.
Ik merk alleen dat ik ook bang ben om los te laten. Bang om straks geen 'behoefte' meer te voelen aan contact met hem. Dat is uiteraard gezegd vanuit mijn gevoel nu. Ergens dus zinloos om daar bang voor te zijn. Ik wil de pijn niet meer, maar ik wil niet mijn 'connectie' met hem kwijt. Al is die er nu natuurlijk ook niet, want er is geen contact. Ik hoop alleen dat er wat waardevols over blijft wat nog de moeite waard is tussen ons in de toekomst. En dan heb ik het over vriendschap...

Je zegt het ook wel goed: 'afkick'. Zo voelt het ook... ik moet afkicken van de drugs. Van de spanning, de mogelijke beloning, de leuke dingen samen, zijn aanwezigheid, alles. Het wordt al minder, maar jeetje... zo heftig als dit heb ik het dus nooit meegemaakt. Juist omdat hij nooit echt helemaal voor me koos, alsof ik nu nooit echt de kans heb gehad bij hem. Ik kan denk ik ook gewoon de afwijzing niet verdragen. Te pijnlijke link met mijn verleden.

Het klinkt alsof jij al een paar stappen verder bent in dit proces... Ik heb je verhaal niet gelezen, maar hoe lang is het nu voor je geleden en wat heeft je geholpen los te komen en het te accepteren?

afbeelding van Hetlevenismooi

@Chatnoir

Ja, ik ben veel verder in dit proces.
Het is 3 jaar geleden.
Na 2 jaar stuurde ex een mailtje waar hij niks van af wist, zei hij en zo kregen we contact.
Was leuk, ook gedate, hij zei dat hij nog van mij houdt, toch ging hij weer negeren door zijn omstandigheden.
Ik ging mezelf toen beschermen, gaf mezelf mijn eigen grenzen aan. Deed pijn. Zo ging ik verder verwerken en ging goed.
En nu 1 jaar later weer kwam ik hem tegen een aantal keren in een gelegenheid. Deed erg belangstellend.
Lees mijn laatste blog 'Ex' een keer als je zin hebt, kun je zien wat vreemd, haha.

Een afwijzing, wat jij zegt, is ook moeilijk te verdragen als je veel van iemand houdt en het niet verwachtte (in mijn geval).

Werk aan je zelfbeeld, dat voelt zoveel beter!

Ik heb het natuurlijk wel geaccepteerd maar los ben ik nog niet helemaal...wel veel meer losser...we hebben ieder ons eigen leven maar ernaast is hij nog in mijn systeem, in mijn achterhoofd wel veel meer. Zit vaak met hem te kletsen, drinken wat in de stad en ja hij zoekt contact daar. Boek is dicht, niet uit.
Helemaal los, ja hoop snel.

Wat helpt is de tijd van het verwerkingsproces, de emoties worden minder heftig, vager, ex wordt een btje een vreemde voor me Lachen en soms ook weer niet. Dat is loslaten, de hechte band is zoveel minder na zo een tijd van verwerken.

Ik denk voor mij dat ik lang nodig heb omdat ik heel veel van hem hield en mezelf 100% heb gegeven, beter geweest denk ik was reserves behouden. En omdat hij mij negeerde, wat mij loco maakte.
Maar ja verliefdheid is soms waanzin maar ook heerlijk. Knipoog

Hoe is het met jou?
Jouw relatie was erg kort zeg je, dan kan het nog heftig zijn, je ziet het maar!
Ik ging 3 jaar en een paar dagen met ex, we woonden ook samen.
Nu ik dit schrijf laat het me meer onverschilliger...ik ben bijna los denk ik. Raar liefdesverdriet... Vraagteken Knipoog

afbeelding van twinkelloos

hlim

3 jaar...???
Mijn God. .. dan houdt ik mijn hart ook vast...

afbeelding van Hetlevenismooi

@twinkelloos

Neeeee schat, ik heb er veel minder last van.
Alle heftigheid is weg, ik kan zonder hem.
Krijg jij ook!
Ben aan het laatste stukje bezig.
Ik kan toch juist nu met hem praten als ik hem zie? Zitten nog wel wat emoties.
Drie jaar geleden kon ik dat niet. Verleden jaar ging het ook beter toen ik hem zag.

Ja, ik wilde het er nog bij zetten, bij Chatnoir.
Laat je door dit niet ontmoedigen en jij ook niet twinkelloos.
Ik ben al vele stappen verder dan jullie, laat dit je juist moed geven!

XX

afbeelding van Hetlevenismooi

@twinkelloos

Heey twinkel, lieverd!

Zonder te beseffen van jou denk ik dan, heb jij mij zo een schop onder mijn kont grgeven. Ben er steeds over aan het nadenken, 3 jaar, waar ben ik nou mee bezig!?
Jij geeft mij met jouw antwoord een kracht, een stap verder, thanksss!

Dank je! Dank je! Zo zie je wat woorden teweeg kunnen brengen, haha.
Hoop dit gevoel vast te houden, forever! Knipoog Knipoog

Komt goed met jou ook, lieve vrouw!

afbeelding van twinkelloos

hlim

Lieverd...
Ik schrok er van. 3 jaar dacht ik....God bespaar me aub zo een lange weg echt....
Maar zoals ik me nu voel...ben ik ook wel eens bang dat ik nooooit van hem los ga komen, zelfs nu niet zonder contact.
Ik heb het graag gedaan, Hahaha. ...Als het jou maat geholpen heeft.
Veel liefs
Xxx

afbeelding van Hetlevenismooi

@twinkelloos

Ik dacht bij mezelf, toen je schreef, twinkel toch, jij krijgt het niet, 3 jaar, alsjeblieft NIET!
Ik gun jou een kort liefdesverdriet.
Gelijk schop onder mijn kont! Ik moet ook maar eens helemaal loslaten.
Voorbeeld voor twinkel.

Voor ik ex kon in 2008 had ik NOOIT kunnen bedenken dat mij dit zou overkomen. Ik zou hebben gezegd, absoluut niet. Het is niet te geloven.
Mij gebeurde het dus ook.
De heftigheid is wel van het liefdesverdriet af, vergeet dat niet twinkel.
Het is te doen.
Ben wel boos op mezelf dat ik nog niet helemaal los ben, ik wil helemaal los. Misschien laat nu dat onzichtbare draadje los. Grijns
Lees op internet, er staat geen tijd voor luduvudu.
Nog stukje te gaan dan maar, langzaamaan laat ik los.
Jij sneller hoor! Jij ook Chatnoir en anderen...zo snel als mogelijk...loslaten die exen...!

Veel liefs terug!
xxx

afbeelding van twinkelloos

@ hlim

Hee jij ook 2008..poepjaar. ...
Ook ik had nooit eerder gedacht om zo van iemand te gaan houden.
Laat staan welk verdriet en pijn gepaard gaat met het verwerken.
Loslaten. ...tja. ...daar zit het hem in hè.
Geen idee hoe...nergens geen handleiding voor te vinden...vreselijk.
Afsluiten....hetzelfde drama.
Gedachten, gevoelens, herinneringen net zo een dilemma.
Ooit komen we er toch??
Dikke knuf voor jou. Xxx

afbeelding van Hetlevenismooi

@twinkelloos, Chatnoir,

Ja, ik ook in 2008, wat een poepjaar, inderdaad haha...zo zie je maar hoeveel relaties er stuk lopen. In dat jaar begon het zo mooi, bij jou, bij mij. En de rest...
Het is verleden.

Handleiding liefdesverdriet, zo ben je verliefd en zo ben je aan de afkick van ex.
Geen handleiding...inderdaad, het brein is op een gegeven moment een handleiding, als je dat een beetje kunt gaan sturen, heb je vooruitgang geboekt. Ik kan dat al veel meer. Loslaten is heel belangrijk.
Ook voor Chatnoir, ja voor ons allemaal. De eindfinish!

Tuurlijk komen we er allemaal uit, dan zijn de gedachten, gevoelens, (heftige) herinneringen, verleden tijd. Knipoog

Knuffel, xxx

afbeelding van Chatnoir

Dank voor je verhaal,

Dank voor je verhaal, Hetlevenismooi!

Sommige mensen blijven je raken he? Al zie je ze jaren niet meer...

Ja, hoe is het met mij..... Nou, up en down zeg maar. Het ene moment heb ik sterk het gevoel dat ik los aan het komen ben, dat er meer (emotionele) afstand is en het andere moment mis ik hem...
Dan schiet ik weer in de analyse over hoe alles gegaan is. En waar ik het dan het moeilijkst mee heb is de schaamte die ik dan voel! Ik voel me zo'n idioot, ik heb me voor mijn gevoel op een presenteerblaadje aangediend. Ik heb zoveel geslikt en gepikt. Hij heeft geen hele lullige dingen gedaan, maar hij heeft me bv wel een paar keer laten zitten op afspraken of liet ronduit uit zijn gedrag blijken dat hij niet zo heel erg geïnteresseerd was...
Maar ik wilde zó graag en was gewoon enorm verliefd, dat ik dat allemaal maar voor lief nam. Belachelijk achteraf en ik voel me daar nu zó rot over! Ik weet gewoon niet hoe daarmee om te gaan. Ik ben boos op mezelf denk ik. Ik heb het zelf in de hand gewerkt en mijn zelfrespect verloren gaandeweg.
Neemt niet weg dat er wel degelijk gevoelens en aantrekkingskracht van hem naar mij waren...maar gewoon NIET GENOEG. En dáár had ik geen genoegen mee moeten nemen.

En ja... hoe dan verder? Het afscheid was vrij dramatisch (van mijn kant). Verlatingsangst speelde me parten. Ik ging door de grond, heb hem nog een paar keer om 'uitleg' gevraagd, behoorlijk wanhopig. Zelfs nog een mail gestuurd met een 'analyse' van mijn kant, waar ik achteraf niet trots op ben. Tja, die dingen doe je in de rush van verlatingsangst en pijn. Het enige dat ik kan zeggen, is dat ik in ieder geval wel mijn emoties heb getoond, itt hem... hij ging volledig op slot. En dat was het laatste contact... en dat voelt ZO klote!
Ik heb een beeld van mezelf bij hem achter gelaten van een wanhopig, zielig stuk ellende dat zich nogal afhankelijk opstelde. Als ik er nu op terug kijk, herken ik mezelf gewoon niet meer. Het is alsof iets het van me overnam op dat moment. Een klein gekwetst meisje in mij of zo...

Kan ik dit nog rechtbreien? Al is het maar voor mezelf?

Chatnoir

afbeelding van Hetlevenismooi

@chatnoir

Hey hallo, Glimlach

Je hebt het moeilijk met die schaamte zeg jij.
Ik denk dat jij je niet hoeft te schamen omdat jij je gevoel bloot gaf en het ook op dat moment echt zo was.
Natuurlijk hebben we onze bescherming, onszelf namelijk, die ons door een heftige verliefdheid ook in de steek kan laten, bizar wel, zeg maar een soort van verstandsverbijstering?
Ik had dat, alleen bij deze ex, mezelf verlaagd, niet normaal meer, zo was ik toch noooooit? Bleef maar overtuigen, wat een film. Ik wist al dat ik een zware afkick van hem ging krijgen. Deed gelijk al pijn bij het idee.
Op een gegeven moment gaat je eigenwaarde weer groeien en dan doet dat je veel minder. Tenminste zo werkt het bij mij. Komt het weer goed in balans.

Jij vraagt voor jezelf rechtbreien? Of meer voor ex?
Wat had jij dan zelf gewilt lieverd? Nog een keer praten of zo?
Maar dan brei je het recht, wat niet zo was toch?
Hij heeft toch gezien hoe jij emotioneel reageerde. Is ook menselijk. Maak je er niet te druk om, ik snap het wel, het heeft geen zin omdat het al gebeurd is en het is ook verleden. Het gebeurd vaker. Het doet je ook nog pijn omdat je nog niet los bent. Het zal een verschil zijn als je wel los bent. Jouw doel! En ik heb toen ook een briefmail gestuurd, hoort zeker ook bij de bijverschijnselen van het liefdesverdriet. Onschuldig Kreeg ik ook geen reactie op, wel later toen ik ernaar vroeg.

Soms maken we van die 'moves'. Is helemaal niet erg. Door liefdesverdriet, wat ons toch niet meer gaat overkomen, want het is 1 keer gebeurd en nooit meer. Nee, dat zal mij niet meer overkomen, laat me op die manier niet meer kennen, die eigenwaarde blijft nu maar eens in balans. Overtuigen heeft geen zin. Moet wel uit diegene zelf komen, ja toch?
Hij zag ook misschien wel aan jou hoe jij er aan toe was emotioneel. En staat er dan anders in?
De emoties doen hun werk bij beide partijen op een andere manier als het uit gaat.

Jij schrijft: hij heeft geen hele lullige dingen gedaan, maar heeft me bv wel een paar keer laten zitten, dat vind ik behoorlijk buiten proporties, jou laten zitten. Ook nooit meer toelaten, al ben je nog zo verliefd. Gewoon nu tegen jezelf zeggen, niemand gaat meer over mijn grenzen heen op die manier. Knipoog

Schaam je niet, echt niet hoor, het is gebeurd en jij weet dat het jouw emoties waren door het liefdesverdriet. De onmacht.
Verliefdheid doet vreemde dingen met een mens.
De andere kant kapt er mee en daar sta je dan. Bomvol met pijnlijke, heftige emoties...die wel over gaan...one day! Knipoog

Sterkte en liefs!