Hallo allemaal! Dit is mijn eerste blog op deze site, dus het is nog een beetje onwennig om mijn gevoel te verwoorden op deze manier. Maar goed, hier gaan we dan:

Een week geleden heeft mijn ex het na een relatie van drie jaar uitgemaakt. In mijn ogen was het niet zomaar een relatie, maar een hele bijzondere. We hebben samen ontzettend veel heftige momenten meegemaakt en zijn hier telkens sterker uit gekomen. Zo heb ik haar bijgestaan in de periode nadat zij haar moeder was verloren, en heeft zij mij ontzettend gesteund in de periode dat mijn ouders uit elkaar gingen.

We hebben allebei een nogal zwaar verleden achter de rug en waren heel blij met elkaar. Geregeld fantaseerden we over de toekomst. We waren het over één ding eens: zolang we samen de toekomst ingingen, zou alles goed komen. Hoe die toekomst verder ingevuld zou worden, deed er eigenlijk niet zoveel toe.

Sinds een paar maanden ging het echter bergafwaarts. Nadat bij mij thuis een incident was voorgevallen, besloot mijn vriendin om niet langer naar mij toe te komen. Tevergeefs heb ik geprobeerd om haar van gedachten te veranderen, ook al wisten we dat het op deze manier heel zwaar zou zijn om de relatie in stand te houden aangezien er bij haar thuis totaal geen privacy of iets dergelijks was.

Ik heb haar echter altijd gezegd dat ik zou blijven vechten tot ik erbij neerviel. Zij betekende ontzettend veel voor me, en ik zou haar niet zomaar laten gaan. Hierop zei zij dat zij ook vond dat we dit niet zomaar moesten opgeven, en ervoor moesten gaan. Ze zei dat het misschien beter was om even afstand te nemen, zodat we uiteindelijk weer dichter tot elkaar zouden komen. Ik had het hier moeilijk mee, maar gaf uiteindelijk toch toe. Ik zou immers alles doen om de relatie te redden.

We gingen elkaar steeds minder zien en ze werd steeds afstandelijker. Wel zei ze nog vaak dat ze van me hield en dat het allemaal wel goed kwam. Op moederdag zei ze "ooit zullen we een eigen moederdag hebben". Toen ze dit zei, vulde mijn hart zich met geluk. Ik wist dat het goed ging komen. Ik was haar nog niet kwijt.

Het leek allemaal inderdaad de goede kant op te gaan, totdat ik vorige week uit het niks een bericht van haar ontving: "ik denk niet dat het nog iets gaat worden". Ik was helemaal ontdaan, en belde haar meteen op. Ze was in tranen en vertelde mij dat ze niks meer voor me voelde en dat ze een punt achter onze relatie wilde zetten. Mijn wereld zakte onder m'n voeten weg. Wat had ik verkeerd gedaan? Had ik dit moeten zien aankomen? Ben ik naiëf geweest?

Sinds deze dag eet en slaap ik nauwelijks meer. Ik denk alleen nog maar aan haar. Ik wil haar terug. Iedere cel in m'n lichaam draagt me op om haar te bellen. Om haar te vertellen wat zij voor mij betekent. Om haar stem te horen. Ik moet m'n telefoon uitzetten en opbergen. Het lijkt alsof ik langzaam aan gek aan het worden ben.

Wat ik het ergste vind, is dat zij nu doet alsof ik nooit bestaan heb. Dat vreet enorm aan me. Ik weet dat de maand juni een rot maand voor haar is. En dat ze vaker mensen van zich afstoot als ze zich rot voelt. Maar zo heftig heb ik het nog nooit meegemaakt. Ik weet bij god niet of dit weer een van haar tijdelijke streken is, of dat het ditmaal definitief is. Ik hoop op het eerste...

Nou. Dit is mijn verhaal. Lucht op om het van je af te schrijven.

Bedankt voor het lezen