Al sinds mijn tiende ken ik Henk. Hij is-was de liefde van mijn leven. Helaas werd ik verkracht op mijn zeventiende en moeten trouwen met die man. Henk trouwde een ander.
Na tien jaar mishandelingen etc. ben ik van die verkrachter gescheiden. Henk trouwde echter een ander. En weer een ander.
Ondanks zijn beloften dat hij naar mij zou komen. Hij had een trouwring voor me gekocht en een dochter van hem droeg zelfs mijn naam. Niets heeft dat te betekenen. Ik wacht al zo lang. Er gaat geen dag voorbij zonder aan hem te denken. Ik heb zoveel verdriet en zoveel pijn. Vraag me steeds af of hij het ooit nog wel waard zou zijn. Maar hij denkt misschien nooit meer aan me. We hadden zoveel diepgang en zo fijne gesprekken. Hij gaf me wel zijn liefdesverklaring maar trouwde maar en trouwde maar en steeds een ander. Ik heb nu helemaal geen vertrouwen meer in mannen. Het doet pijn. Elke dag weer. Ik vind het zo oneerlijk van Henk. Mij hoop geven en snel een ander trouwen. liefdesverdriet als dit. Hoe kom ik er van af===??? Ik geloofde in Hem ik vertrouwde hem. De hoer. NU heb ik niets meer om voor te leven als alleen sterk te worden en hem te vergeten. En ooit hem zo lukraak ook af te kunnen wijzen. Maar dat is vals. Of is dat geoorloofd. ?
Alles blijft toch pijn doen.
Hij komt niet. Hij is mij vergeten en gelukkig. Maar ik ben er ook nog. En hoe moet ik dan verder. Alleen? Ik heb zo een hekel aan mensen die niet op hun woord te vertrouwen zijn. Hoe kom ik hier aan uit. Er is zoveel gebeurd. Zoveel meer verdriet nog. Ik hield van hem. !!!
Nu wacht ik maar en wacht ik maar. Dat vind ik niet gezond maar het was ook mijn eerste en echte liefde. Dat blijft misschien altijd wel. Ik weet het niet. Hij is gelukkig. Maar ik moet alle pijn verdragen. T is even teveel. Vandaar dit schrijven. Kwaad ben ik ook op hem. Hoe kon hij zoiets doen en zeggen dat hij van me hield. Ik bergijp t niet meer. Wanneer zal dit ooit over gaan. ?