Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Ik Mis om van haar te kunnen houden...
Bijna 7 jaar was ik samen met de vrouw van mijn leven.
Ik had haar 9 jaar geleden zien wandelen, ergens in de buurt, keek recht in haar ogen en was opslag verliefd! Had dit nog nooit gevoeld en mijn leven zou wondermooi worden met haar.
Het duurde echter 2 jaar voor ik haar durfde te vertellen dat ik verliefd op haar was, maar het loonde en al snel vormden we een koppel.
We zaten net beiden in een pijnlijke situatie. Ouders die aan het scheiden waren e.a. zorgden ervoor dat we mekaar goed begrepen, het gaf ons een sterke band. Iedereen rondom ons vertelde hoe een mooi stel we wel waren... voetjes van de grond, vlinders in de buik...wat was het leven mooi!
Zoals elke relatie hadden we ups & downs. Onvermijdelijk kom je op punten in je leven waar je fouten maakt, waar de liefde eventjes een 'offday' kent.
Echter, we vonden mekaar steeds snel terug.
In 2005 beslisten we samen te gaan wonen. Een volgende stap in een gezonde relatie. Maar ik geloof dat het juist daar is misgelopen. Zij had ook beslist naast haar job 's avonds een opleiding Rechten te volgen. Ik heb haar steeds gesteund maar ik vergeet nooit het moment toen ze me de vraag stelde of ik deze stap zag zitten. Ik vertelde haar er volledig achter te staan, ik in haar geloofde...en dat was ook zo. Maar diep vanbinnen wist ik dat dit toch zo moeilijk ging zijn. Een huishouden, werk, studie...waar zou liefde de tijd nog krijgen?
En kijk. Sinds 17 Maart zijn we niet meer samen.
Wat mis ik haar. Soms denk ik dat ik gewoon ongelukkig ben omdat er niet 'iemand' is, ik vraag me af of het juist het gevoel van eenzaamheid is dat me zo'n parten speelt, of dat dit komt omdat 'zij' niet meer bij me is.
Ze vertelde me dat ze me fantastisch vind, dat ik een geweldige jongen ben.
Maar ze was de verantwoordelijkheid beu; het koken, de was , de plas, gecombineerd met die studies, haar job...
Gek hoe ik niet belangrijker lijk dan dat.
Ik heb haar ontmoet toen ze 16 was.
En nu zegt ze een stuk te missen in haar jeugd, dat gek doen, uitgaan, flirten... wat kwets dat zo om te horen!
Trewijl ik aan kinderen en een warm nest dacht, wou zij enkel vluchten naar een ander leven ?!
...
De ene dag gaat goed. Mijn vrienden steunen me enorm.
Maar als ik naar hun situaties kijk; de ene heeft zonet een huis gekocht met zijn vriendin, de andere is nu ook verhuisd naar een nieuw appartement...
en waar sta ik nu in mijn leven ?
Hoe moet ik de draad nu weer oppikken?
Ik probeer het verdriet niet te koesteren. Soms is dat moeilijk, niet te veel aan vroeger te denken. Maar er gaat geen dag voorbij zonder ik een traantje wegpink.
Al die lovesongs, romantische films, de fluitende vogels, kussende koppeltjes, een ouder koppel in de straat...hand in hand.
Wat doet dit zeer, dat liefdesverdriet. Nooit voelde ik zo'n intense pijn.
We hebben de voorbije weken enkele keren als vrienden af te spreken. Zij zou dolgraag nog een vriendschap onderhouden, omdat ik 'te' belangrijk ben voor haar...
Ik vraag me af hoe dit kan?
We spraken al enkele keer af, gingen iets eten, naar een museum...enz.
Ik hou me dan sterk en wil tonen dat ik haar niet mis, dat een leven zonder haar best prima is. Maar het duurt niet lang voor ik mijn ogen sluit, aan vroeger denk; haar lippen, ogen, sproetjes ...een zachte kus. Ik leef vol verdriet en onbegrip en weer de gedachte dat het voorgoed gedaan is.
Vorige week stuurde ik haar een mail, dat het best is dat ik haar nu niet zie. Het doet me teveel pijn. Ze schreef dat ze dit begreep maar dat ze hoopte op vriendschap.
Vanmorgend had ik het weer moeilijk en stuurde ik een sms,
dat ik zonder haar niet verder wil...stom va me, maar het was sterker dan mezelf!
Ik weet dat ze veel weg gaat me vriendinnen en vrienden.
Snappen kan ik dat niet... ze lijkt er zo vlug over te zijn.
Betekende ik dan niet meer, denk ik dan...
Haar zus is de vriendin van één van mijn beste maten. Ze zegt dat mijn 'ex' (wat klinkt dat bot) het ook nog dikwijls moeilijk heeft... wat moet ik daar van denken...?
Soms lijkt liefde een grote grap...
...al heb ik teveel liefde in me om te 'geven'.
C.
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Een verslaving..
Jeetje ja wat herken ik dit goed. Bij mij is het nu al meer dan een half
jaar uit maar nog steeds voelt het gemis zo. Ook hij wil graag vrienden
zijn en zegt er eigenlijk niet meer zo mee te zitten dat onze relatie na 5 jaar over is. Pijnlijk om dat
te horen en te weten dat de ander vrolijk verder gaat (opeens weer
wel ieder weekend uitgaan) alsof er niets gebeurd is. Niet nadenkend over hoe de ander zich misschien voelt. Dat zij het ook nog dikwijls moeilijk heeft
zijn van die dingen die voor jou fijn zijn om te horen, maar verkeerde houvast geven.
Toch doet hoop leven, bij mij ook, alhoewel ik weet dat het moet slijten.
Juist nu heb je veel liefde om te geven, maar dat komt omdat een relatie
naar mijn idee een verslaving is, waar je van moet afkicken. Dat stukje
warmte dat je mist, dat er iedere dag was en nu niet meer, dat je
in overvloed kon geven en nu nergens kwijt kan. Ik wens je alle sterkte.
Hey Melle Eerst en vooral;
Hey Melle
Eerst en vooral; bedankt voor jouw bericht. Elk inzicht en ervaring helpt.
Weet je, soms denk ik simpelweg dat indien het niet had moeten gebeuren het niet had gebeurt. Het feit dat er een breuk kwam is een duidelijk teken aan de wand dat zij/hij gewoon niet de ware was...in die eigenlijke fase van je leven. We evolueren allemaal als mensen, soms in een verschillende richting. Het is nu alsof we beiden voor een kruispunt stonden, het licht net op groen springt en zij naar links en ik vervolgens naar rechts afdraaide. Soms kijken we in de achteruitkijkspiegel...we denken terug aan toen. Maar het is vooruit dat we moeten kijken, als we dat niet doen botsen we ergens op!
Ik ben er zeker van dat ik nog moeilijke momenten tegemoet ga en dat ik weer aan al dat moois van vroeger denk, 7 jaar met iemand dag in dag uit leven is niet niets. Maar it wasn't meanth to be.Het is aan ons en enkel en alleen ons om de draad weer op te pikken een ander kan er eigenlijk niet mee helpen.
We moeten denken dat we als de tijd rijp is en het hart het toelaat weer gauw iemand naast ons zal liggen, stappen, lachen...kortom leven.
Hey, misschien denken we dan: 'wauw, dit is zoveel beter!'. Maar daar hebben we geen garantie voor in het leven...hoeft ook niet.
Sinds ik gisteren de mail stuurde naar P. om haar spullen e.d. zo snel mogelijk op te halen is er weer een pakje last van mijn schouders, het voelde eerst beklemmend, nu geeft het mij weer de sterkte om te geloven.
Vrienden met haar kan ik niet blijven. We zijn zo intiem geweest, in de beginjaren...we hebben alles gedeelt. Weten hoe het in haar leven omgaat zou zelfpijniging zijn!
Ook tegen gemeenschappelijke vrienden (hoe weinig dat er ook zijn) heb ik duidelijk laten blijken dat ze over het onderwerp P. moeten zwijgen. Ik vlucht er niet voor,want ik hoef maar even in mijn hart te kijken om haar terug te zien ,maar ik behoed me voor het gevaar verdriet te gaan koesteren.
Ik sla nu een nieuwe weg in en ik geloof nog steeds in de liefde, ben nog jong, gezond, heb een leuke job, toffe vrienden en belangrijke familie!
Waarom twijfelen we zo aan onszelf...? We zijn nog steeds dezelfde persoon, nee, we zijn een ervaring rijker! Het deed/doet pijn, maar het zal ons de inzichten geven om volgende keer misschien meer liefde te krijgen, te geven ...
Zo eens in de spiegel kijken (maar echt kijken!) en tegen jezelf zeggen dat je van jezelf houd is echt goed! Het geeft je in moeilijke tijden het vertrouwen, de goesting om jezelf weer verder te ontplooien, verder te gaan, gelukkig te zijn.
Het komt allemaal goed, wat zeg ik: The best is yet to come!
Je verhaal is heel
Je verhaal is heel herkenbaar Fitti. Ik vraag me zelf ook weleens af of ik haar echt mis of dat ik eenvoudigweg de genegenheid van een vrouw mis. Ik ben daar nog niet uit. Ik mis de genegenheid van een vrouw zeker, maar ik denk niet dat dat het enige is. Deze vrouw was wel erg speciaal en zo te lezen heb jij hetzelfde gevoel over jouw ex-vriendin. Ik zou haar niet bagatelliseren door te denken dat je alleen maar genegenheid mist en dat de persoon er niet toe doet.
Bij mij gaat er ook geen dag voorbij dat ik niet 'een traantje wegpink'. Eerlijk gezegd moet ik er gewoon keihard om janken en wel twee keer per dag
Af en toe voel ik me echt een zestienjarig meisje en emotioneel ben ik dat ook op dit moment, maar ik realiseer me wel dat dat weer over gaat over een (lange) tijd.
Je schrijft dat je een e-mail gestuurd hebt, waarin je zegt dat je haar niet kunt zien. Dat lijkt me een verstandige zet. Nu een vriendschappelijke relatie beginnen met haar is ook te veel. Als ik dat nu zou doen met mijn ex-vriendin dan zou ik ook constant terugdenken aan de mooie momenten en hopen dat het weer goed kan komen.
Ik heb de kans om afstand te nemen niet gekregen. Mijn ex-vriendin heeft zelf helemaal afstand genomen van mij. Ze ontloopt me en gaat met haar duizend vrienden uit elke avond, zoent met andere mannen en gaat met ze naar bed. Zeer pijnlijk allemaal. De gedachte dat ze met een ander in bed ligt is echt slopend. Ik ben bang dat jij ook nog wel met zulke gedachtes zult moeten leren omgaan en dat is geen pretje!
Veel sterkte gewenst! Aan je laatste verhaal te lezen ben je een opgewekt persoon die goed in staat is om zichzelf hier uit omhoog te werken en je hebt goede vrienden. Die zijn goud waard in dit soort tijden. Ik ga zometeen de stad in om een roos te kopen voor een aantal vriendinnen die erg goed voor me zijn geweest de afgelopen tijd
Hey luduvudu Bedankt voor je
Hey luduvudu
Bedankt voor je bericht.
Ja, ze was (is?) speciaal voor me. Ze was m'n eerste...
Ze is de weg kwijt in haar leven en dat heeft ze meermaals tegen me verteld nadat we waren gebroken. Ze wil nu vooral vrijheid...op alle vlak. Blijkbaar verstikte ze in de verantwoordelijkheden die ze had; leren, werken, huishouden.
Ik weet dat ze graag de aandacht naar haar toetrekt, en het is een heel mooi meisje mijn ex...laat het me zo zeggen, ze valt op als ze ergens binnenvalt...dus ik weet dat er in de kortste keren mannen voor haar staan die wel meer willen dan een flirtige blik.
Dat doet pijn. Veel pijn. Ik kan haast niet geloven dat ik over haar zo nu moet schrijven...zo was ze niet...vroeger...met mij!
Juist daarom wil ik op deze manier niets met haar te maken hebben, liefst totaal geen contact, was er maar een wereld waar ze niet in bestaat! Soms wou ik dat ik haar nooit had ontmoet, maar ik voel me schuldig om dit laatste te denken want ik heb het ook reuze met haar gehad.
Ach, ik probeer mijn gedachte nu te verzetten. Mezelf wat te ontplooien, veel lezen, gedichten schrijven, oude vrienden opzoeken...wat voor mezelf zorgen. Vroeger kwam ik altijd op de 2de plaats...hell with that, nu kom ik op pole positie!
Misschien is dit een periode waarin we heel veel nuttige en belangrijke dingen kunnen doen ...de ruwe diamant weer wat slijpen, om gauw weer voor iemand anders te schijnen...als nooit tevoren!
Het lukt ons ! ! !
het ga je goed.
C.
Hahaha, ik moet gewoon
Hahaha, ik moet gewoon lachen om je bericht, omdat we ?ɬ©cht precies in hetzelfde schuitje zitten. Mijn ex-vriendin is ook vreselijk knap en mannen vallen met bosjes voor haar en vroeger was ze heel stil en integer en nu wil ze alle aandacht. Ik heb zelfs een keer meegemaakt dat er een man omkeek om haar na te staren en tegen een paal aanfietste. Of dat mannen aan mij vroegen hoe ze heette en of ze al een vriend had... :S Maar goed, laten we onszelf even op de eerste plaats zetten inderdaad! Sterkte.
Hey we moeten maar denken;
Hey we moeten maar denken; we hebben ze indertijd kunnen 'krijgen', zullen we er zelf ook wel ok uitzien zeker? Of ben je rijk ofzo
Hahaha...
Goe weekend!
Het komt me allemaal bekend voor
haha net zoals luduvudu moest ik ook lachen om hoezeer je situatie op die van mij lijkt.
Mijn ex was ook 16 toen ik haar leerde kennen ook al heeft het dan wat korter geduurd, wilde ze ook meer vrijheid.
Nu is mijn relatie dan wat rotter uit mekaar gegaan, namelijk dat zij vreemdging en dat ik haar dat haar vergaf. Maar naarmate onze relatie vorderde was ik minder vrolijk en dat nam zij mij erg kwalijk. Terwijl zij degene was die fout was geweest. op aanraden van haar moeder (;p) heb ik het dan ook maar uitgemaakt. Ik moet nu nog veel aan haar denken, maar het gaat al veel beter. Al zie ik haar nog best vaak (ze woont naast me).
Zoals je al zei kamn je beter een zelfverzekerde jongen zijn i.p.v. een wrak. Toen ik haar spullen terug kwam brengen, was ik heel vrolijk en zelfverzekerd en ik zag de verbazing en mss ook een beetje spijt in haar ogen, terwijl ze keek naar de andere jongen waarbij ze nu altijd is. Het klinkt misschien hard, maar dan is het fijn om even uit je slachtoffer rol te worden gehaald en om te zien dat jij niet de enige bent die pijn heeft. Want ookal laat ik het aan niemad zien, pijn heb ik nog altijd. Maar als je weer jezelf bent, kom je snel genoeg iemand anders tegen, die je weer dat fijne gevoel geeft.
Hey bedankt MS! Tja, ik ben
Hey bedankt MS!
Tja, ik ben er idd. van overtuigd dat ik mezelf een gunst doe om nu even enkel naar m'n eigen gevoelens te kijken en haar dus nu duidelijk maak dat ze haar spullen nu maar h?ɬ©?ɬ©l snel komt ophalen en me met rust laat.
De confrontatie ga ik nu liever niet aan, ze heeft nog een sleutel van m'n appartement en moet deze nu maar eens een laatste keer gebruiken en hem dan in de bus steken.
Dat het nog pijn gaat doen besef ik, misschien moet het moeilijkste nog komen, al hoop ik dat dat nu juist achter de rug ligt.
Ik ga idd. uit het slachtoffer -rolletje proberen te stappen, elke dag en dat vol te houden. Een beetje aan mijn eigenwaarde werken en alles wat negatief is momenteel relativeren.
Greetz
ps: je ex als buurmeisje? Damn, dat moet niet makkelijk zijn geweest!?
Hey, nou het is nog steeds
Hey,
nou het is nog steeds niet mkkelijk, het is nu ongeveer 3 weken uit.
Het is wel rot want ik wil haar zien. Maar als ik haar zie dan zie ik haar nooit alleen, en dan voel ik me rotter dan voordat ik haar gezien had. Maarja zoals gezegd krijg ik veel steun en ik richt me nu gewoon erg op andere dingen, zoals sport om de leegte die zij achter heeft gelaten weer op te vullen. Dat lucht wel heel erg op, omdat je dan niet zo veel meer aan haar denkt.
Sterkte!