Na zo'n acht weken heb ik er nog steeds de grootste moeite mee dat het uit is. Langzaam begin ik erin te berusten, maar andere momenten is het weer allemaal vreselijk. Waar ik eerst iedere dag minstens twee keer huilde, huil ik nu ongeveer een keer in de vier dagen. Langzaam wordt het minder.

Af en toe vragen mensen hoe het nu met me gaat. Ik wil dan niet liegen, dus ik zeg vaak eerlijk hoe ik me voel en soms komt hier dan een goed gesprek uit.

De meeste mensen die ik spreek proberen me te vertellen dat ik beter af ben zonder hem en waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ik was uiteindelijk helemaal overspannen geworden als ik nog een relatie met hem had gehad.

Vandaag heb ik mijn agenda van vorig jaar bekeken, gewoon om mezelf even te confronteren met herinneringen. Verrassend genoeg dacht ik vaker: Oh ja, toen hadden we daar en daar ruzie om, dan dat ik echt leuke afspraken tegen kwam. Blijkbaar hebben we het hele jaar door ruzie gemaakt om dingen, terwijl dat in mijn herinnering helemaal niet zo was. Ook zag ik vaak dingen staan waarvan ik dacht: Oh ja, hier ben ik niet heen gegaan, want ik had zo'n buikpijn, of het voelde beter om thuis bij mijn ex te blijven. Ik wist niet dat ik me zo wegcijferde en dat we zo vaak ruzie hadden om bijna niets. Misschien hebben al die mensen toch wel een beetje gelijk als ze zeggen dat het beter voor me is dat het uit is...