Beste mede ldvd-ers,
Ik zit met een 'luxe'probleem waar ik niet helemaal uitkom. Ik weet wel het juiste zou zijn om te doen, maar daar zie ik erg tegenop. Daarom wil ik graag m'n verhaal hier kwijt. Ik ben een vrouw, in de 40, met 2 kinderen en een man. We zijn niet getrouwd, daar zijn we eigenlijk 'nooit aan toegekomen'. Toen ik m'n man (zo noem ik hem toch maar) ontmoette vond ik echt dat hij de ware was. Bovendien was ik na allerlei relaties toe aan een echte verbintenis, en ik had het gevoel dat dat met hem kon. Hij is lief, sterk, straight, heel erg betrouwbaar. Binnen 3 weken was ik zwanger. En de koning te rijk. Dat is 10 jaat geleden. Samen hebben we het gedoe van verhuizen, bijna volledige banen, kleine kinderen en doorwaakte nachten doorstaan. Onze jongste is nu 6. Er is duidelijk een nieuwe periode aangebroken, we komen meer aan onszelf toe. Maar niet aan elkaar. Hij doet nooit iets romantisch, ik heb daar in eerdere jaren wel om gevraagd, leuke dingen bedacht voor ons samen en uitgevoerd, maar vice versa lijkt dat er niet in te zitten. Hij werk heel veel, en als hij niet werkt is hij moe. Zo blijken we toch behoorlijk van elkaar te verschillen, want ik wil van het leven genieten. En ja, best wel cliche: mamma viert haar midlife met een nieuwe man, na al die jaren. In het geheim. Toen ik mijn vriend (noem ik hem maar) voor het eerst zag was het van beide kanten liefde op het eerste gezicht. Hij lijkt op mij. Net zo'n puber eigenlijk, is 2 jaar jonger (mijn man is 4 jaar ouder dan ik, maar het lijkt veel meer...) Puber bedoel ik dan in de goede zijn van het woord, hoewel jullie daar vast je eigen gedachten bij zullen hebben. Maar ik bedoel daarmee zoekend, ook een beetje een rocker, grappig, romantisch. Het klikte meteen. Het is nu ruim 2 maanden geleden dat ik mijn vriend ontmoette, en we zijn nog steeds verliefd. De eerste echte afspraak was een dagje 'winkelen' dat was geweldig, zoenen in de trein terug...Nu inmiddels neigen we steeds meer naar 'prive-afspraken'. We zijn elkaar nu ook qua seks aan het ontdekken en ik word steeds verliefder. Van zijn kant weet ik het niet zo goed. Hij is wel verliefd op me (houd van mij) maar weet geloof ik ook niet zo goed hoe dit verder aan te pakken. 'Ik wil het onderzoeken', zegt hij, ik weet wel dat ik op een bepaald moment moet kiezen, maar dat kan ik nu niet. De verliefde sms-jes en opwindende mailtjes zijn nu iets van vorige maand. dat vind ik wel heel jammer. Ik word een beetje stalkerig, mar hou me in, want dat werkt zeer afstotend, dat weet iedere puber (of leert dat)Nu is er alweer een paar dagen radiostilte...in het begin kon ik daar goed mee omgaan, want had ook nog m'n eigen leuke leven, onze liefde was meer de kers op de taart. Maar inmiddels vreet het aan me, dat deze situatie ons in een keurslijf dwingt van 1 keer per week (en niet zeuren , denk ik er dan achteraan) Hij is getrouwd, (geen kinderen) en heeft volgens mij best een leuk huwelijk, wat ik er zo van hoor. Zal z'n vrouw niet snel verlaten. Ik realiseer me dat ik niet (meer) blij ben met deze situatie. Ik groei steeds meer naar het idee dat dit niet langer kan. Ik wil geen geheime relatie, niet eens zozeer uit schuldgevoel, (erg he) maar omdat het niet genoeg voor mij is op deze manier. Maar dit is nu dus vreselijk de stilte voor de storm,want daarna wil ik het m'n man ook vertellen. Hoewel dat heel moeilijk zal zijn, doet het misschien ook iets goeds voor ons huwelijk (of ben ik nu naief?) Heeft een van jullie zoiets wel eens meegemaakt, of kan iemand dit allemaal meevoelen?
Bedankt, Abby