Ik wil niet...

Ik wil je niet loslaten, ik hou van jou, je was mijn man mijn alles de toekomstige vader van mijn kinderen.
Nu ween ik alleen...
Ik moet van je weggaan maar ik wil niet ik wil je niet missen ik wil niet alleen wakker worden ik wil je spullen niet langzaam zien verdwijnen uit ons huis

Ik wil niet...

Maar ik moet. Ik moet omdat ik zo ongelukkig ben in onze relatie, mijn energie om jou gelukkig te maken is op. Door weer en wind heb ik je verdedigd, dat je niet profiteerde dat je mij graag zag dat je zo lief was voor mij.

En dat ben je nog steeds, lief voor mij. Je maakt nog steeds een prinses van mij maar leven wil je niet. Passie in het leven heb je niet meer, al lang niet meer.
Je slaapt niet meer, eet niet meer, je zegt constant dat alles ok is.
Maar je bent niet ok, je bent al een jaar ongelofelijk ongelukkig in het leven en ik heb geprobeert...

Dag en nacht heb ik aan je gesleurd, je vast genomen, je proberen doen inzien dat wat je had iets prachtig was.
Een relatie met liefde die overliep, een prachtig huis, een super vriendenkring,....
Maar je wou niet, je zag alleen zwart en negatief de wereld is een ware hel voor jou geworden.

Na twee jaar heb ik het gedaan schat en nu huil ik al 48uur
en je beseft nog niet dat ik echt weg ga van jou. Je sliep opnieuw in de zetel voor de tv vannacht en ik had je zo nodig. Ik wou je zo graag nog is voelen.

Ik moet door lieveling, ik ben ondertussen nog maar een schim van mezelf want ik heb mezelf verloren in jou. Maandag was het zover mijn hart werd een steen, een steen die zei dat ik jou moet verlaten.

En nu huil ik als een wolf naar de maan, ik wil niet...
Ik wil niet...
Ik wil niet...

Ik wil niet, maar ik moet....