Hallo lieve mensen,

Ik zal me even voorstellen en mijn verleden kort beschrijven.
Ik ben een jongenman van 22 jaar. Mijn eerste relatie begon toen ik 16 jaar was, die eindigde toen ik 20 was. Ik heb een mooie tijd met haar door gebracht en toen het uit ging waren we er beide best tevreden mee en ik kan mij goed herrineren dat ik me "vrij" voelde. Ik miste haar enorm maar het gevoel dat het beter was en dat ik er alleen maar gelukkiger van zou worden was heel groot en dat heeft me er best goed door heen geholpen. Ik heb nadat het uit ging een vriend ontmoet waarmee ik wekelijks uitging en als een jeugdig vrijgezel door het leven ging (daar bedoel ik niet mee dat ik met jan en alleman het bed deelde). Ik begon een nieuwe studie en alles liep op rolletjes. Tijdens het eerste jaar van mijn nieuwe studie ben ik een meisje tegen gekomen die in het begin niet echt mijn type was. Ik had beloofd om met haar iets te gaan drinken en nadat we gezellig een terras hadden bezocht was ik totaal verliefd op haar. Ze had zo'n leuke lach wat me altijd bij blijft. We hebben het heel rustig op gebouwd. Na 4 maanden was het 30 December 2009, dat was de dag dat we officieel een relatie hadden. Het ging zo goed, het voelde zo fijn.

Afgelopen 3 maanden ging het slechter. Er waren natuurlijk wel wat meningsverschillen en ruzietjes. Ze heeft me toen 2x laten weten dat "ze het niet meer wist", ze twijfelde. Dan vroeg ik, waarom dan? Dat kon ze niet uitleggen, dus we zochten naar irritaties die we dan konden oplossen.
Afgelopen 3 weken ging alles goed, geen irritaties geen ruzies of wat dan ook. Ik zou gister rond 22:00 naar haar toe gaan, dan zouden we lekker een filmpje gaan kijken. Toen kreeg ik rond 19:00 een smsje: "I love you... We moeten vanavond even praten..."
Ik wist natuurlijk al hoe laat het was. Ik ben direct naar haar toe gegaan. Eenmaal aangekomen gingen we even buiten een rondje lopen. Ik was totaal rustig, niet boos, niet bang, niet verdrietig. Ik vroeg haar wat er was. Ze zei: "ik weet het niet meer". Waarop ik zei: "Je twijfelt en je denkt dat het beter is om te stoppen met onze relatie". Dat dacht ze inderdaad. Ze zei dat het gevoel er niet meer was, dat ze vreselijk veel van me hield, maar dat het gevoel er niet meer was. Ik heb gezegd dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik geef de volle 100% maar krijg het niet terug. Daar was ze het mee eens. Ze voelde zich schuldig dat ik zo veel voor haar deed en dat ze nog steeds niet "het" gevoel had. Op dat moment had ik ook niks meer te zeggen. Ik heb haar ouders en zussen gedag gezegd en voordat ik weg ben gegaan hebben we nog geknuffeld. Ze zei dat ze zo zielsveel van me hield en dat ze het zo kut vond. De tranen vloeide over haar wangen terwijl ik totaal niet emotioneel was. Ik heb haar gezegd dat we over een tijdje wel contact opnemen.

Eenmaal thuisgekomen vertelde ik het me ouders... en... Bam... het leek wel alsof ik binnen een minuut 1 liter vocht kwijt was. Ik kan me niet meer herrinneren dat ik zo erg gehuild heb. Ik voelde me zo vervelend. Me ouders hebben met me gepraat en zeiden ook dat ik het nu echt moest accepteren omdat het niet de 1e keer is dat ze heeft gezegd dat ze twijfelde en twijfelen is nooit goed. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik wilde hier uit. Ik wilde zo graag wakker worden uit deze nachtmerrie, en dan me ogen open doen en naast me kijken hoe lief mijn liefste nog lag te slapen.... maar nee... het was echt de realiteit. Ze heeft me laat op de avond nog een smsje gestuurd:

"Lief... Ik vind dit zo vreselijk erg dat het zo moet lopen...
Als ik 3 wensen mocht doen dan zou ik 3x wensen dat
ik met jou verder kon gaan en dat het goed voelde...
Maar ik wil vooral tegen jou en tegen mezelf eerlijk zijn.
Dit is de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten maken,
en misschien blijkt het wel een verkeerde....
Maar hoe het voor mij nu voelde, kon ik jou dit niet aan doen.
Jij verdient iemand die geen moment twijfelt en 200% voor jou gaat.
Het spijt me zo erg dat ik je niet gelukkig kan maken.
Ik mis je al heel erg. We moeten het maar even
laten bezinken en als we echt bij elkaar horen,
dan vinden we elkaar terug... Ik hou van jou...
Ik vind het zo erg dat ik je pijn moet doen... Xxx"

Na dit smsje was ik van de wereld. Het kon niet erger worden. Ik voelde me zo leeg en toch zo vol dat het leek dat ik moest overgeven. Ik ben naar bed gegaan en in bed heb ik gehuild als een baby. Alles ging door me hoofd. Ik noem het paniek. Ik was zo in paniek dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Ik ben slaap gevallen en wakker worden is een drama. Je wordt langzaam wakker en beseft nog niet dat het over is todat je echt je ogen open doet en even snel na gaat welke dag het is en wat je gister gedaan hebt. Het sloeg weer keihard in. Keek gelijk op me telefoon of ze misschien gebeld had, gesmst of gemailed had... maar nee... niks... alleen een klokje die de tijd aan gaf. Mijn ouders die zich al weer klaar waren om te gaan werken... een doodnormale dag voor hun. Me zusje van 19 (klasgenoot en vriendin van mijn ex) die naar school ging mij goedemorgen zei en van niks wist. Paniek overmeesterde me weer. Nu zit ik hier alleen thuis. Het voelt goed om het van je af te schrijven.
Lieve mensen, ik mis haar zo erg, ik hou zoveel van haar. Het was voor mij als een donderslag bij heldere hemel.
Wat moet ik doen? Zal ik haar zeggen hoeveel ik van haar hou? Moet ik zeggen hoe erg ik haar mis? Ze is mijn alles.

Ik hoop op een reactie.

Ikke.