Soms word je een kant op geduwd waar je helemaal niet naar toe wilt, geheel uit de richting van je einddoel.

Wat je alleen vergeet is, dat als je continu dezelfde vertrouwde route blijft nemen het je ontgaat wat voor moois er in de zijpaden verscholen ligt/zit.
Je kan op de mooiste plekken komen, mits je je niet dood staart op de weg die afgesloten is, en waarschijnlijk niet meer begaanbaar wordt. Stilstand brengt je niet naar de mooie plekken in die prachtige zijpaden.
Het houdt je op de plek waar je niet zijn wilt.

Wat ik hiermee zeggen wil, soms moet je je koers veranderen om je eigen geluk te vinden. Als je maar lang genoeg in het donker staart ga je vanzelf de dingen van elkaar onderscheiden en helder zien.

Maak je reis, bewandel dat pad.. Ga je eigen geluk tegemoet. Klinkt nu raar en onwerkelijk, maar dit is echt niet het eind... Het eind is, wanneer je weer licht ziet aan het einde van dat donkere pad!
Het gaat je lukken, echt waar.

Liefs

Mooi geschreven. Beetje zoals ik mij voel vandaag. Ik zeg altijd maar; bij twijfel linksaf. Klinkt leuk maar is onzin, daar ik al 4 jaar in cirkels draai (gevoelsmatig).
Ook het donkere pad ken ik goed. Maar uiteindelijk geloof ik dat er geen licht bestaat dat de duisternis niet kan doorgronden. Misschien moet je nog een tijd wachten op de zon, maar misschien dat opeens de maan verschijnt? En daar heb je ook wat aan.
Net verhuisd ben ik er toch wel pijnlijk achter gekomen dat thuis geen plek is, maar een staat van zijn. Dus ook de stopborden komen mij bekend voor. Zou bijna willen zeggen; ram ze om! Maar wellicht bezeer je jezelf dan erg en dat is ook weer niet de bedoeling. Misschien maar even je tentje opzetten voor de nacht en je kussen opschudden?