Een jojo.. een speelbal.. een lijntje waaraan ik word gehouden.. allemaal signalen en opmerkingen die mijn ogen zouden moeten openen en steeds weer worden die woorden bevestigd. Ik begin steeds meer een hekel aan mijn ex te krijgen. Ben er na adviezen van jullie aan het werken afstand van haar te nemen, maar echt.. het is toch gewoon niet te geloven? Hoe kan je iemand op het ene moment binnen een relatie van 3,5 jaar zo denken te kennen en je zo vergissen in die persoon in die periode erna?

Zoals ik in een eerdere blog al schreef zouden we deze week een aantal momenten samen beleven, dat vond ik niet alleen belangrijk.. maar zij ook. Die momenten waren dus afgelopen dinsdag, donderdag en vandaag.. Het begon goed; dinsdag leuk en fijn gelunched.. donderdag werd ik alweer afgezegd en vandaag? Vandaag is ze niet te bereiken en staat haar telefoon uit; maw de afspraak zal ook wel niet doorgaan. Ik word er steeds bozer om; de dingen die ze zegt staan zo averechts met hoe ze handelt. Ik kan er totaal geen hoogte van krijgen. In iedergeval ga je zo niet met mensen om, zeker niet mensen mensen waar je beweert om te geven. Mijn gevoel voor haar rolt ook steeds meer richting het negatieve. Het wordt tijd dat ik haar eens de waarheid zeg, ik heb ook eigenwaarde.. en die beschadigt zij goed op deze manier. Zeggen dat je denkt dat we nog wel een kans maken oid en dan zo makkelijk met mijn gevoelens 'spelen'. Pfff... en nog steeds staat haar telefoon uit.. ik begrijp er gewoon helemaal niets van. Zoveel mensen die zeggen; let it go... Durf ik die stap nu maar echt te zetten. Maak je kwaad, maak me sterk en kom voor mezelf op.. kies voor een leven met zekerheid.. ik moet niet meer met me laten sollen. Mijn woede nu geeft me kracht, misschien moet ik vaker boos zijn om die afstand van haar te kunnen nemen.

AAAAAAAAAAAH! Ik doe het raam open en ga eens goed schreeuwen. Het is gewoon bizar. Denk je iemand te kennen..