Ik denk dat ik liefdesverdriet heb. Ik voel me zoals ik me nooit gevoeld heb. Alleen, in de steek gelaten, diep en diep verdrietig.

De afgelopen tijd is gevult met ups en downs. Een roerige tijd.
Ik voel me fantastisch, dan weer alsof er nooit meer een zon zal schijnen.

Ik zit nu bij de GGZ. Al een half jaar, in een groep. En ik had het gevoel dat ik heel erg de goede kant op ging. Ik leerde veel nieuwe dingen. Een nieuwe opleiding, nieuwe baan, eigen huisje, ik praatte over mijn gevoelens en ging er bewuster mee om. Ik kreeg nieuwe medicijnen, antidepressiva, en ik voelde me echt alsof ik de hele wereld aankon, fantastisch was dat. Voor twee weken. Toen ging het weer keihard de verkeerde kant op.

Ik heb even verkering gehad met iemand. Maar ik maakte het uit omdat ik niks voelde. Dacht ik. En toen ging het weer aan, dit keer langer...maar ook niet heel lang.
Ik werd steeds verliefder, en hij niet. Dus gister maakte hij het uit. En ik wilde dood.
Ik deed een sjaal om mijn nek omdat ik het koud had en trok hem heel strak aan om te voelen hoe het zou voelen. Ik schrok van mezelf. ik ben normaal helemaal niet zo... dat ik echt niet meer kan is niet mijn stijl.

Ik wil me nooit weer zo voelen. Ik ben bang voor mezelf. Kent iemand dat?