Moeilijke situatie hoor en denk goed na wat je doet. Je bent zwanger schrijf je hier en dat nadat jullie pas 2 maanden weer samen zijn!! Is dat slim? Denk je dat jullie relatie goed genoeg is om weer een kind op de wereld te zetten? Zo te lezen twijfel je nog en dat is begrijpelijk. Uiteraard kan het goed zijn dat jullie relatie destijds in het slob was geraakt en dat zijn ogen nu geopend zijn nadat hij een jaar bij iemand anders is geweest. Aan de andere kant kan het ook zo zijn dat die andere liefde ook niets was en hij nu dan maar weer bij jou terug komt omdat hij niets anders heeft. Dat zijn dingen waar je wel achter moet zien te komen voordat je m.i. weer aan een kind begint. Je kunt een kind het niet aandoen om straks geboren te worden en de vader eventueel weer vertrokken is of dat de relatie weer slecht is, denk ik.
Dat hij met een ander is geweest doet pijn omdat je jaloers bent, dat herken ik maar al te goed maar dat soort dingen gebeuren in het leven. Als hij echt gek van je is, moet je hem dat kunnen vergeven, de relatie kan juist erg goed worden hierdoor.
Waarom wil je alles weten? Niet doen, dat doet alleen maar pijn, je blijft jaloers en wat schiet je er mee op? Het is verleden tijd en je moet juist aan de toekomst werken omdat je straks de verantwoording van nog een kind moet gaan dragen en ik ga er vanuit dat je niet wilt dat hij/zij zonder vader opgroeit. geef hem een kans zou ik zeggen.

Ik vind het heel moeilijk. Eigenlijk zijn we heel verschillend. Hij is veel weg en zoekt zn heil bij vrienden en ik ben meer de huismus om het zomaar te noemen. Dat wij uit elkaar gingen gaf hij aan als reden dat hij het saai vond met mij dat ik nooit ergens mee naar toe wilde enzo. Ik probeer dat nu te veranderen. Ik ga mee naar zijn sport en vrienden maar wordt ook voor mijn gevoel erg aangekeken. Ik hoor dan van andere achter mn rugdat ze het weinig kans geven want oooh hij was zo gek op die vrouw en ze pasten zo leuk bij elkaar...ik kan daar slecht tegen. Wij zijn heel verschillend en hebben ook veel ups en downs gehad...,maaar we hebben wel een kind waar we beide de verantwoordelijk voor dragen en het is niet mijn keus geweest om ons gezin te verlaten en ik vind ook dat hij dat ook niet kon/kan maken. Ik weet het gewoon niet . We zijn heel verschillend maar je hoeft toch niet het zelfde te zijn. Ik ga nu zo vaak mogelijk met hem mee....maar vlg mij heeft dit ook met mijn vertrouwen te maken en ben ik bang dat hij haar weer ziet. Eigenlijk weet ik dat er iets niet goed zit...maar ik wil mijn gezin niet opgeven hiervoor.Heb ik ook nooit gewild. Hij is gek op kinderen en ik denk hoop dat dit ons weer nader tot elkaar kan brengen. Nu ik dit schrijf klinkt het best wanhopig eigenlijk. Ik weet ook dat hij met haar wilde trouwen, kinderen en ze hebben zelfs al naar een koophuis gekeken in dat jaar. Ik heb hem gevraagd te trouwen maar toen heeft hij gezegd nooit te willen trouwen. Ik voel mij echt wanhopig want ik wil deze man niet kwijt en hij moet gewoon zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn gezin, we zijn al zolang samen !!!Voor mijn gevoel hebben we het gewoon weer opgepakt waar we zijn gebleven en moet het gewoon gaan lukken! Ik heb altijd voor hem gezorgd niets hoeft hij te doen. Hij heeft gewoon een goed leven bij mij
Ik moet het even van mij afschrijven